چکیده: قبل از غروب خورشید، پروردگارت را با ستایش، تسبیح گوی.

بر آن‌چه می‌گویند، صبر کن و پیش از طلوع خورشید و قبل از غروب آن، پروردگارت را با ستایش، تسبیح گوی (ق/۳۹). بر آن‌چه می‌گویند، صبر کن و پیش از طلوع خورشید و قبل از غروب آن، پروردگار خود را با ستایش، تسبیح گوی و از ساعات شب و روز و اطراف روز نیز تسبیح بگوی، باشد که خشنود شوی (طه/۱۳۰).

خورشید را می‌دیدی، هنگامی که طلوع می‌کرد، از غار آنان (اصحاب کهف) به سمت راست میل می‌کند و چون غروب می‌کند، از سمت چپشان می‌گذرد در حالی‌که آنان در جای وسیعی از آن بودند. این از نشانه‌های خدا است (کهف/۱۷).

هنگامی که [ذوالقرنین] به غروبگاه خورشید رسید، به نظرش رسید که ‌آن در چشمه‌ای گل‌آلود و سیاه، غروب می‌کند و قومی را نزد آن یافت (کهف/۸۶).

فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ (ق/۳۹) فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِهَا وَ مِنْ آنَاء اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَى (طه/۱۳۰)

وَ تَرَى الشَّمْسَ إِذَا طَلَعَت تَّزَاوَرُ عَن كَهْفِهِمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَ إِذَا غَرَبَت تَّقْرِضُهُمْ ذَاتَ الشِّمَالِ وَ هُمْ فِي فَجْوَةٍ مِّنْهُ ذَلِكَ مِنْ آيَاتِ اللَّه (کهف/۱۷)

حَتَّى إِذَا بَلَغَ [ذوالقرنین] مَغْرِبَ الشَّمْسِ وَجَدَهَا تَغْرُبُ فِي عَيْنٍ حَمِئَةٍ وَ وَجَدَ عِندَهَا قَوْمًا (کهف/۸۶)