چکیده: هنگامی که بادی سخت بر کشتی‌نشینان بوزد و موج از هر طرف بر آنها بیاید، خدا را خالصانه می‌خوانند. پس چون آنان را رهانید، سرکشی می‌کنند. آیا ایمن شده‌اید که خدا بر شما تندبادی از سنگ بفرستد؟ مثَل اعمال کافران مانند خاکستری است که بادی تند در روزی طوفانی بر آن بوزد. قوم نوح و فرعونیان، با طوفان عذاب شدند.

سوگند به آن فرستادگان پی‌درپی که سخت توفنده هستند (مرسلات/۱-۲).

خدا کسی است که شما را در خشکی و دریا می‌گرداند تا وقتی که در کشتی باشید و بادی خوش آنان را به حرکت درآورد و آنها به آن شاد شوند، [ناگهان] بادی توفنده بر آنان بوزد و موج از هر طرف بر آنها بیاید و آنان گمان کنند که بدون تردید با آن احاطه شده‌اند، در آن حال خدا را می‌خوانند در حالی‌که دین را برای او خالص کرده‌اند که اگر ما را از این، نجات دهی، به‌راستی از سپاسگزاران خواهیم شد پس چون آنان را رهانید، ناگهان در زمین به ناحق سرکشی می‌کنند (یونس/۲۲-۲۳). آیا از آن کس که در آسمان است، ایمن شده‌اید که بر شما بادی از سنگ بفرستد؟ پس به‌زودی خواهید دانست که بیم‌دادن من چگونه است (ملک/۱۷). آیا ایمن شده‌اید که شما را در کنار خشکی در زمین فرو ببرد یا بر شما بادی از سنگ‌‌ بفرستد سپس برای خود کارسازی نیابید؟ یا مگر ایمن شده‌اید از این‌که بار دیگر شما را در دریا بازگرداند و باد سخت درهم‌شکننده بر شما بفرستد پس به سبب آن‌که کفر ورزیدید، شما را غرق کند آن‌گاه برای خود در برابر ما درباره آن (غرق کردن)، پی‌گیری‌کننده‌ای نیابید (اسراء/۶۸-۶۹)؟ هنگامی که آنان را موجی مانند سایبان‌ فراگیرد، خدا را در حالی‌که دین را برای او خالص می‌کنند، می‌خوانند و چون آنان را به سوی خشکی نجات دهد، برخی از آنان میانه‌رو هستند. به‌راستی نشانه‌های ما را جز هر خائن کفرپیشه، انکار نمی‌کند (لقمان/۳۲).

مَثَل کسانی که به پروردگار خود کافر شدند، اعمال آنان مانند خاکستری است که بادی در روزی توفنده، بر آن بوزد. به چیزی از آن‌چه کسب کرده‌اند، دست نیابند. این همان گمراهی دور است (ابراهیم/۱۸). مَثَل آن‌چه [آنان] در زندگى این دنیا، انفاق مى‏ کنند، همانند بادى است که در آن سرماى سوزان است که به کشتزار قومى که بر خود ستم کرده‌اند، بوزد و آن را تباه کند. خدا به آنان ستم نکرده بلکه آنان خود بر خویشتن ستم کرده‏ اند (آل‌عمران/۱۱۷).

طوفان- اقوام، به‌راستی نوح را به سوی قوم خود فرستادیم پس در میان آنان هزار سال جز پنجاه سال درنگ کرد پس طوفان آنان را در حالی‌که ستمکار بودند، فرا گرفت پس او را با کشتی‌نشینان، رهاندیم و آن را برای جهانیان، نشانه‌ای قرار دادیم (عنکبوت/۱۴-۱۵).

چون [عاد] آن (عذاب) را دیدند که به صورت ابرى به سوى وادی‌هایشان، روی‌آورنده است. گفتند: این ابرى است که بر ما خواهد بارید. [گفته شد:] بلکه این همان چیزى است که شتاب در آن را  می‌خواستید. بادى است که در آن عذابى دردناک است. همه چیز را به فرمان پروردگارش نابود می‌کند پس چنان شدند که چیزی جز خانه‌های آنها دیده نمی‌شد. این چنین قوم مجرم را جزا می‌دهیم (احقاف/۲۴-۲۵). اما عاد، با بادی تند و سرد [یا سوزان] و سرکش هلاک شدند. [خدا] آن را هفت شب و هشت روز پی‌درپی بر آنان مسلّط کرد که آن قوم را در آن، [به خاک] افتاده می‌بینی، گویی آنان تنه‌های فرو افتاده نخل هستند (حاقّه/۶-۷). بدون تردید ما بر آنان بادی تند و سرد [یا سوزان] در روزی پیوسته نحس فرستادیم که مردم را از جا می‌کند، گویی تنه‌های نخلی بودند که ریشه‌کن شده‌اند (قمر/۱۹-۲۰). بر آنان بادی تند و سرد [یا سوزان] در روزهایی نحس فرستادیم تا در زندگی دنیا عذاب خوارکننده را به آنان بچشانیم. به‌راستی عذاب آخرت خوارکننده‌تر است و آنان یاری نمی‌شوند (فصّلت/۱۶).

به‌راستی ما بر آنان (قوم لوط) بادی از سنگ فرستادیم. به جز خاندان لوط که در وقت سحر، آنان را نجات دادیم (قمر/۳۴).

[فرعونیان] گفتند: هر گونه نشانه‌ای برای ما بیاوری تا با آن ما را سحر کنی، ما به تو ایمان‌آورنده نیستیم پس بر آنان طوفان، ملخ، شپش، قورباغه و خون را که نشانه‌هایی جداجدا بودند، فرستادیم پس استکبار ورزیدند و گروهی مجرم بودند. هنگامی که عذاب بر آنان واقع شد، گفتند: ای‌ موسی، پروردگار خود را به آن عهدی که نزد تو دارد، بخوان که اگر این عذاب را از ما بر طرف کنی، بدون تردید به تو ایمان خواهیم آورد و بنی‌اسرائیل را با تو می‌فرستیم پس هنگامی که آن عذاب را تا سرآمدی که آنان به آن رسیدند از آنها برداشتیم، باز هم پیمان‌شکنی کردند پس ما از آنان انتقام گرفتیم و آنان را در دریا غرق کردیم به سبب این‌که آنها آیات ما را تکذیب کردند و از آن غافل بودند (اعراف/۱۳۲-۱۳۶).

بادی توفنده را برای سلیمان [مسخّر کردیم] که به فرمان او، به سوی سرزمینی که در آن برکت نهاده بودیم روان می‌شد. ما به هر چیزی دانا هستیم (انبیاء/۸۱).

همه [اقوام پیشین] را به گناهشان گرفتیم. بر بعضی از آنان، بادی از سنگ فرستادیم و بعضی از آنان را صیحه فرا گرفت. بعضی از آنان را در زمین فرو بردیم و بعضی دیگر را غرق کردیم. خدا بر آن نبود که به آنان ستم کند. بلکه آنان به خودشان ستم می‌کردند (عنکبوت/۴۰).

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، نعمت خدا را بر خود یاد کنید، آن‌گاه که سپاهیانی به سوی شما آمدند پس بر سر آنان، باد و سپاهیانی که آنها را نمی‌دیدید، فرستادیم. خدا به آن‌چه می‌کنید، همواره بینا است (احزاب/۹).

باد، باران، عذاب

وَ الْمُرْسَلَاتِ عُرْفًا* فَالْعَاصِفَاتِ عَصْفًا (مرسلات/۱-۲)

هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ حَتَّى إِذَا كُنتُمْ فِي الْفُلْكِ وَ جَرَيْنَ بِهِم بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَ فَرِحُواْ بِهَا جَاءتْهَا رِيحٌ عَاصِفٌ وَ جَاءهُمُ الْمَوْجُ مِن كُلِّ مَكَانٍ وَ ظَنُّواْ أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ دَعَوُاْ اللّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنجَيْتَنَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ* فَلَمَّا أَنجَاهُمْ إِذَا هُمْ يَبْغُونَ فِي الأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ (یونس/۲۲-۲۳) أَمْ أَمِنتُم مَّن فِي السَّمَاء أَن يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا فَسَتَعْلَمُونَ كَيْفَ نَذِيرِ (ملک/۱۷) أَفَأَمِنتُمْ أَن يَخْسِفَ بِكُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لاَ تَجِدُواْ لَكُمْ وَكِيلًا* أَمْ أَمِنتُمْ أَن يُعِيدَكُمْ فِيهِ تَارَةً أُخْرَى فَيُرْسِلَ عَلَيْكُمْ قَاصِفا مِّنَ الرِّيحِ فَيُغْرِقَكُم بِمَا كَفَرْتُمْ ثُمَّ لاَ تَجِدُواْ لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا (اسراء/۶۸-۶۹) وَ إِذَا غَشِيَهُم مَّوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُم مُّقْتَصِدٌ وَ مَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا كُلُّ خَتَّارٍ كَفُورٍ (لقمان/۳۲)

مَّثَلُ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمْ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ لاَّ يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُواْ عَلَى شَيْءٍ ذَلِكَ هُوَ الضَّلاَلُ الْبَعِيدُ (ابراهیم/۱۸) مَثَلُ مَا يُنفِقُونَ فِي هِذِهِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَ مَا ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَلَكِنْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (آل‌عمران/۱۱۷)

الطوفان- الاقوام، وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَ هُمْ ظَالِمُونَ* فَأَنجَيْنَاهُ وَ أَصْحَابَ السَّفِينَةِ وَ جَعَلْنَاهَا آيَةً لِّلْعَالَمِينَ (عنکبوت/۱۴-۱۵)

فَلَمَّا [عاد] رَأَوْهُ (العذاب) عَارِضًا مُّسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُّمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُم بِهِ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ* تُدَمِّرُ كُلَّ شَيْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا يُرَى إِلَّا مَسَاكِنُهُمْ كَذَلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ  (احقاف/۲۴-۲۵) وَ أَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ* سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَ ثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ (حاقّه/۶-۷) إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي يَوْمِ نَحْسٍ مُّسْتَمِرٍّ* تَنزِعُ النَّاسَ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ مُّنقَعِرٍ (قمر/۱۹-۲۰) فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي أَيَّامٍ نَّحِسَاتٍ لِّنُذِيقَهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ لَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَخْزَى وَ هُمْ لَا يُنصَرُونَ (فصّلت/۱۶)

إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ (قوم لوط) حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَّجَّيْنَاهُم بِسَحَرٍ (قمر/۳۴)

وَ قَالُواْ (آل فرعون) مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِن آيَةٍ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ* فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَ الْجَرَادَ وَ الْقُمَّلَ وَ الضَّفَادِعَ وَ الدَّمَ آيَاتٍ مُّفَصَّلاَتٍ فَاسْتَكْبَرُواْ وَ كَانُواْ قَوْمًا مُّجْرِمِينَ* وَ لَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُواْ يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ لَئِن كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَ لَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ* فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَى أَجَلٍ هُم بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ* فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا وَ كَانُواْ عَنْهَا غَافِلِينَ (اعراف/۱۳۲-۱۳۶)

وَ لِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ عَاصِفَةً تَجْرِي بِأَمْرِهِ إِلَى الْأَرْضِ الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا وَ كُنَّا بِكُلِّ شَيْءٍ عَالِمِينَ (انبیاء/۸۱)

فَكُلًّا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِ حَاصِبًا وَ مِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ الصَّيْحَةُ وَ مِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ الْأَرْضَ وَ مِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا وَ مَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (عنکبوت/۴۰)

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَاءتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَ جُنُودًا لَّمْ تَرَوْهَا وَ كَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا  (احزاب/۹)