چکیده: سلیمان را به داوود بخشیدیم. او بسیار بازگشت‌کننده  و چه نیکو بنده‌‌ای بود. او از نسل نوح و از کسانی بود که آنان را هدایت کردیم و برگزیدیم و به آنها کتاب، حکم و پیامبری دادیم و از شایستگان بود. به او وحی کردیم. به او حکم و دانش دادیم. او را آزمودیم. او وارث داوود شد. به او زبان پرندگان آموخته شد و از هر چیزی به او داده شد و زبان مورچگان را می‌فهمید. برخی از شیاطین و جنّیان و باد به اذن خدا مسخّر او بودند. ملکه سبأ به دعوت سلیمان ایمان آورد و تسلیم شد. هنگامی که مرگ را بر او مقرّر کردیم، آنها را بر مرگ او آگاه نکرد جز موریانه‌ای که عصای او را می‌خورد. یهود از آن‌چه شیاطین بر ضدّ فرمانروایی سلیمان می‌خواندند، پیروی کردند در حالی‌که سلیمان کافر نشد ولی شیاطین کافر شدند که به مردم سحر می‌آموختند.

سلیمان را به داوود بخشیدیم. چه نیکو بنده‌ای. به‌راستی او بسیار بازگشت‌کننده بود (ص/۳۰). نوح را از قبل هدایت کردیم و از نسل او داوود، سلیمان و … را [نیز هدایت کردیم] این‌گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم. … همگی از شایستگان بودند. … بر جهانیان برتری دادیم. از پدران، فرزندان و برادران آنان [نیز هدایت کردیم]. آنها را برگزیدیم و به راه راست هدایت کردیم. این هدایت خداست که هر کس از بندگان خود را بخواهد به آن هدایت می‌کند. اگر شرک می‌ورزیدند، بی‌تردید آن‌چه انجام می‌دادند، تباه می‌شد. آنها کسانی بودند که کتاب، حکم و پیامبری به آنها دادیم … آنها کسانی بودند که خدا هدایتشان کرد پس به هدایت آنها اقتدا کن (انعام/۸۴-۹۰). در حقیقت ما به تو وحی کردیم همان‌گونه که به نوح … و سلیمان وحی کردیم (نساء/۱۶۳). به‌راستی به داوود و سلیمان دانشی دادیم. گفتند: ستایش خدایی که ما را بر بسیاری از بندگان مومنش برتری داده است (نمل/۱۵). داوود و سلیمان را [یاد کن]. هنگامی که درباره آن کشتزار که گوسفندان قوم، شبانه در آن چریده بودند، داوری کردند و ما شاهد داوری آنها بودیم پس آن را به سلیمان فهماندیم و هر یک را حکم و دانش دادیم … همه از صابران بودند. آنها را در رحمت خود داخل کردیم. به‌راستی آنها از شایستگان بودند (انبیاء/۷۸-۸۶). سلیمان وارث داوود شد و گفت: ای مردم، زبان پرندگان به ما آموخته شده است و از هر چیزی به ما داده شده است. به‌راستی این همان فضل آشکار است (نمل/۱۶). به‌راستی سلیمان را آزمودیم و بر تخت او جسدی افکندیم سپس [به سوی ما] بازگشت. گفت: پروردگارا، مرا بیامرز و فرمانروایی به من ببخش که هیچ کس را پس از من سزاوار نباشد. به‌راستی تو بسیار بخشنده‌ای. پس باد را برای او مسخّر کردیم که هر جا می‌خواست به راحتی جریان می‌یافت. شیاطین که بنّا و غوّاص بودند و نیز برخی دیگر را که به زنجیرها بسته بودند، [مسخّر او کردیم]. [گفتیم:] این عطای ماست. بی‌حساب ببخش یا نگه دار. بی‌گمان برای او نزد ما، تقرّب و سرانجامی نیکوست (ص/۳۴-۴۰). برای سلیمان تندباد را [مسخّر کردیم] که به فرمان او به آن سرزمینی که در آن برکت نهاده بودیم، جریان می‌یافت و ما به هر چیزی آگاه بوده‌ایم (انبیاء/۸۱). باد را برای سلیمان [مسخّر کردیم] که [سیر] صبحگاهانش یک ماه و عصرگاهان آن یک ماه بود و چشمه مس مذاب را برای او روان ساختیم (سبأ/۱۲). برخی از شیاطین برای او غوّاصی می‌کردند و کارهایی غیر از آن، انجام می‌دادند و ما نگهبان آنها بودیم (انبیاء/۸۲). برخی از جنّیان به اجازه پروردگارش در برابر او کار می‌کردند. هر کس از آنها از فرمان ما سرپیچی می‌کرد، از عذاب آتش افروخته به او می‌چشاندیم. برای او هر چه می‌خواست از محراب‌ها، مجسّمه‌ها، ظروف بزرگی مانند حوض و دیگ‌های ثابت می‌ساختند. ای خاندان داوود، شکرگزار باشید. اندکی از بندگان من شکرگزار هستند (سبأ/۱۲-۱۳).

براى سلیمان، سپاهیانش از جن و انس و پرندگان جمع‏ آورى شدند و دسته دسته گردیدند تا آن‌گاه که به وادى مورچگان رسیدند. مورچه ‏اى گفت: اى مورچگان، به خانه ‏های خود داخل شوید، مبادا سلیمان و سپاهیانش، شما را ندانسته پایمال کنند. [سلیمان] از گفتار او تبسّمی کرد و خندید. گفت: پروردگارا، مرا بر آن دار تا نعمتى را که به من و پدر و مادرم ارزانى داشته ‏اى، شکر کنم و کار شایسته ‏اى که آن را مى ‏پسندى، انجام دهم و مرا به رحمت ‏خود در میان بندگان شایسته ‏ات داخل کن. جویاى پرندگان شد و گفت: مرا چه شده است که هدهد را نمى ‏بینم؟ یا از غایبان است؟ بی‌تردید او را به عذابى سخت، عذاب مى ‏کنم یا سرش را مى‏ برم یا دلیلى روشن براى من بیاورد. پس دیرى نپایید که [هدهد آمد و] گفت: به چیزى احاطه یافته‌ام که تو، به آن احاطه نیافته‏ اى و براى تو از سبأ خبری یقینی آورده‏ ام. من زنى را یافتم که بر آنها فرمانروایی مى ‏کرد. از هر چیزى به او داده شده است و تختى بزرگ دارد. او و قومش را یافتم که به غیر خدا، بر خورشید، سجده مى‏ کنند. شیطان اعمال آنها را برایشان آراسته و آنان را از راه باز داشته بود پس آنها هدایت نمی‌شوند. تا براى خدایى که نهان را در آسمان‌ها و زمین، بیرون مى ‏آورد و آن‌چه را پنهان مى‏ کنید و آن‌چه را آشکار مى‏ نمایید مى ‏داند، سجده نکنند. خدایی که هیچ معبودی جز او نیست. او پروردگار عرش بزرگ است. گفت‏: خواهیم دید، آیا راست گفته ‏اى یا از دروغگویان بوده ‏اى. این نامه مرا ببر و به سوى آنها بیفکن، آن‌گاه از آنان روى برتاب پس ببین چه پاسخ مى ‏دهند. [ملکه سبأ] گفت: اى سران قوم، نامه ‏اى ارجمند به سوی من افکنده شده است. در حقیقت، آن از طرف سلیمان و آن به نام خدای گسترده‌رحمت مهربان است که بر من برتری نجویید و تسلیم‌شده، به سوی من بیایید. گفت: اى سران قوم، در کارم، به من نظر دهید که من بى‏حضور شما، تصمیم‌گیرنده کارى نبوده‌ام. گفتند: ما صاحبان قدرت و دلاور هستیم. اختیار کار با توست. بنگر چه دستور مى‏ دهى. [ملکه] گفت: بی‌تردید، پادشاهان چون به شهرى داخل شوند، آن را تباه و عزیزانش را خوار می‌کنند و این‌گونه انجام مى ‏دهند. من هدیه‌ای به سوی آنان مى ‏فرستم و منتظر می‌مانم که فرستادگان با چه باز مى‏ گردند. چون [فرستاده] نزد سلیمان آمد، [سلیمان] گفت: آیا با مالى مرا کمک (تطمیع) مى ‏کنید؟ آن‌چه خدا به من داده، بهتر است از آن‌چه به شما داده ‏است. بلکه شما به هدیه خود شادمان هستید. به سوى آنان بازگرد که بی‌تردید سپاهیانى بر آنها مى‏ آوریم که در برابر آنها تاب ایستادگى نداشته باشند و آنها را از آن [دیار] به خوارى بیرون مى ‏کنیم، در حالی‌که حقیر‌شدگان هستند. [سپس] گفت: اى سران قوم، کدام یک از شما، تخت او را پیش از آن‌که تسلیم شده، نزد من آیند، براى من مى ‏آورد؟ دیوی از جن گفت: من آن را پیش از آن‌که از جای خود برخیزى، براى تو مى ‏آورم و من بر این سخت توانا و امین هستم. کسى که نزد او دانشى از کتاب بود، گفت: من آن را پیش از آن‌که چشم خود را بر هم زنى، برایت مى ‏آورم پس چون [سلیمان] آن را نزد خود حاضر دید، گفت: این از فضل پروردگار من است تا مرا بیازماید که آیا سپاسگزارم یا ناسپاسى مى ‏کنم و هر کس سپاس گزارد، تنها به سود خویش سپاس مى‏ گزارد و هر کس ناسپاسى کند بى ‏گمان پروردگارم بى ‏نیاز بزرگوار است. گفت: تخت او را برایش ناشناس گردانید تا ببینیم، آیا راه مى ‏برد یا از کسانى است که راه نمى‏ برند. پس وقتى [ملکه] آمد [به او] گفته شد: آیا تخت تو همین گونه است؟ گفت: گویا این همان است و پیش از این به ما دانش داده‌اند و تسلیم بوده‌ایم. آن‌چه غیر از خدا مى ‏پرستید، او را [از پرستش خدا] بازداشته بود. به‌راستی او از گروه کافران بود. به او گفته شد: وارد کاخ شو. چون آن را دید، پنداشت نهر آبی است و ساق‌هایش را نمایان کرد. [سلیمان] گفت: این کاخى صیقلی‌شده از شیشه‌ها است. [ملکه] گفت: پروردگارا من به خود ستم کردم و با سلیمان برای خدا، پروردگار جهانیان، تسلیم شدم (نمل/۱۷-۴۴).

آن‌گاه که نزدیک غروب، اسب‌های اصیل تیزرو را بر او عرضه کردند، پس گفت: من دوستی اسبان را بر یاد پرودگارم ترجیح دادم تا [خورشید] ناپدید شد. آنها  را نزد من بازگردانید. آن‌گاه شروع به دست کشیدن بر ساق و گردن‌های آنها کرد (ص/۳۱-۳۳). هنگامی که مرگ را بر او مقرّر کردیم، آنها را بر مرگ او آگاه نکرد جز موریانه‌ای که عصای او را می‌خورد. پس چون فرو افتاد، برای جنّیان روشن شد که اگر غیب می‌دانستند، در آن عذاب خفّت‌بار باقی نمی‌ماندند (سبأ/۱۴).

[یهود] از آن‌چه شیاطین بر ضد فرمانروایی سلیمان می‌خواندند، پیروی کردند در حالی‌که سلیمان کافر نشد ولی شیاطین کافر شدند که به مردم سحر می‌آموختند. از آن‌چه بر دو فرشته هاروت و ماروت در بابل نازل شده بود، پیروی کردند، در حالی‌که آن دو فرشته به کسی [سحر] نمی‌آموختند جز این‌که می‌گفتند: ما فقط [وسیله] امتحان هستیم پس کافر نشو. ولی آنها از آن دو، آن‌چه را با آن میان مرد و همسرش جدایی می‌انداخت، می‌آموختند، در حالی‌که جز به اذن خدا به کسی زیانی نمی‌رساندند. چیزی را می‌آموختند که برای آنها ضرر داشت و به آنها سودی نمی‌رساند. بی‌تردید می‌دانستند که هر کس خریدار سحر باشد، در آخرت بهره‌ای ندارد. خود را به بد چیزی فروختند، اگر می‌دانستند. اگر آنها ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند، بی‌تردید پاداشی که از جانب خدا می‌یافتند، بهتر بود اگر می‌دانستند (بقره/۱۰۲-۱۰۳).

وَ وَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ (ص/۳۰) وَ نُوحًا هَدَيْنَا مِن قَبْلُ وَ مِن ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَ سُلَيْمَانَ … كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ … كُلٌّ مِّنَ الصَّالِحِينَ … کلّا فضَّلْنَا عَلَى الْعَالَمِينَ* وَ مِنْ آبَائِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ إِخْوَانِهِمْ وَ اجْتَبَيْنَاهُمْ وَ هَدَيْنَاهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ* ذَلِكَ هُدَى اللّهِ يَهْدِي بِهِ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ لَوْ أَشْرَكُواْ لَحَبِطَ عَنْهُم مَّا كَانُواْ يَعْمَلُونَ* أُوْلَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ … أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ (انعام/۸۴-۹۰) إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ … وَ سُلَيْمَانَ  (نساء/۱۶۳) وَ لَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ وَ سُلَيْمَانَ عِلْمًا وَ قَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ (نمل/۱۵) وَ دَاوُودَ وَ سُلَيْمَانَ إِذْ يَحْكُمَانِ فِي الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ كُنَّا لِحُكْمِهِمْ شَاهِدِينَ* فَفَهَّمْنَاهَا سُلَيْمَانَ وَ كُلًّا آتَيْنَا حُكْمًا وَ عِلْمًا … كُلٌّ مِّنَ الصَّابِرِينَ* وَ أَدْخَلْنَاهُمْ فِي رَحْمَتِنَا إِنَّهُم مِّنَ الصَّالِحِينَ (انبیاء/۷۸-۸۶) وَ وَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ وَ قَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَ أُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ (نمل/۱۶) وَ لَقَدْ فَتَنَّا سُلَيْمَانَ وَ أَلْقَيْنَا عَلَى كُرْسِيِّهِ جَسَدًا ثُمَّ أَنَابَ* قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَهَبْ لِي مُلْكًا لَّا يَنبَغِي لِأَحَدٍ مِّنْ بَعْدِي إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ* فَسَخَّرْنَا لَهُ الرِّيحَ تَجْرِي بِأَمْرِهِ رُخَاء حَيْثُ أَصَابَ* وَ الشَّيَاطِينَ كُلَّ بَنَّاء وَ غَوَّاصٍ* وَ آخَرِينَ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفَادِ* هَذَا عَطَاؤُنَا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسَابٍ* وَ إِنَّ لَهُ عِندَنَا لَزُلْفَى وَ حُسْنَ مَآبٍ (ص/۳۴-۴۰) وَ لِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ عَاصِفَةً تَجْرِي بِأَمْرِهِ إِلَى الْأَرْضِ الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا وَ كُنَّا بِكُلِّ شَيْءٍ عَالِمِينَ (انبیاء/۸۱) وَ لِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَ رَوَاحُهَا شَهْرٌ وَ أَسَلْنَا لَهُ عَيْنَ الْقِطْرِ (سبأ/۱۲) وَ مِنَ الشَّيَاطِينِ مَن يَغُوصُونَ لَهُ وَ يَعْمَلُونَ عَمَلًا دُونَ ذَلِكَ وَ كُنَّا لَهُمْ حَافِظِينَ (انبیاء/۸۲) وَ مِنَ الْجِنِّ مَن يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ مَن يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِيرِ* يَعْمَلُونَ لَهُ مَا يَشَاءُ مِن مَّحَارِيبَ وَ تَمَاثِيلَ وَ جِفَانٍ كَالْجَوَابِ وَ قُدُورٍ رَّاسِيَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرًا وَ قَلِيلٌ مِّنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ (سبأ/۱۲-۱۳)

وَ حُشِرَ لِسُلَيْمَانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنسِ وَ الطَّيْرِ فَهُمْ يُوزَعُونَ* حَتَّى إِذَا أَتَوْا عَلَى وَادِي النَّمْلِ قَالَتْ نَمْلَةٌ يَا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَسَاكِنَكُمْ لَا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمَانُ وَ جُنُودُهُ وَ هُمْ لَا يَشْعُرُونَ* فَتَبَسَّمَ ضَاحِكًا مِّن قَوْلِهَا وَ قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلَى وَالِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَ أَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِكَ فِي عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ* وَ تَفَقَّدَ الطَّيْرَ فَقَالَ مَا لِيَ لَا أَرَى الْهُدْهُدَ أَمْ كَانَ مِنَ الْغَائِبِينَ* لَأُعَذِّبَنَّهُ عَذَابًا شَدِيدًا أَوْ لَأَذْبَحَنَّهُ أَوْ لَيَأْتِيَنِّي بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ* فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَ جِئْتُكَ مِن سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ* إِنِّي وَجَدتُّ امْرَأَةً تَمْلِكُهُمْ وَ أُوتِيَتْ مِن كُلِّ شَيْءٍ وَ لَهَا عَرْشٌ عَظِيمٌ* وَجَدتُّهَا وَ قَوْمَهَا يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ مِن دُونِ اللَّهِ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ فَهُمْ لَا يَهْتَدُونَ* أَلَّا يَسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي يُخْرِجُ الْخَبْءَ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ يَعْلَمُ مَا تُخْفُونَ وَ مَا تُعْلِنُونَ* اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ* قَالَ سَنَنظُرُ أَصَدَقْتَ أَمْ كُنتَ مِنَ الْكَاذِبِينَ* اذْهَب بِّكِتَابِي هَذَا فَأَلْقِهْ إِلَيْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانظُرْ مَاذَا يَرْجِعُونَ* قَالَتْ يَا أَيُّهَا المَلَأُ إِنِّي أُلْقِيَ إِلَيَّ كِتَابٌ كَرِيمٌ* إِنَّهُ مِن سُلَيْمَانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ* أَلَّا تَعْلُوا عَلَيَّ وَ أْتُونِي مُسْلِمِينَ* قَالَتْ يَا أَيُّهَا المَلَأُ أَفْتُونِي فِي أَمْرِي مَا كُنتُ قَاطِعَةً أَمْرًا حَتَّى تَشْهَدُونِ* قَالُوا نَحْنُ أُوْلُوا قُوَّةٍ وَ أُولُوا بَأْسٍ شَدِيدٍ وَ الْأَمْرُ إِلَيْكِ فَانظُرِي مَاذَا تَأْمُرِينَ*  قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَ جَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً وَ كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ* وَ إِنِّي مُرْسِلَةٌ إِلَيْهِم بِهَدِيَّةٍ فَنَاظِرَةٌ بِمَ يَرْجِعُ الْمُرْسَلُونَ* فَلَمَّا جَاء سُلَيْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا آتَانِيَ اللَّهُ خَيْرٌ مِّمَّا آتَاكُم بَلْ أَنتُم بِهَدِيَّتِكُمْ تَفْرَحُونَ* ارْجِعْ إِلَيْهِمْ فَلَنَأْتِيَنَّهُمْ بِجُنُودٍ لَّا قِبَلَ لَهُم بِهَا وَ لَنُخْرِجَنَّهُم مِّنْهَا أَذِلَّةً وَ هُمْ صَاغِرُونَ* قَالَ يَا أَيُّهَا المَلَأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَن يَأْتُونِي مُسْلِمِينَ* قَالَ عِفْريتٌ مِّنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَ وَ إِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ* قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَ مَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ* قَالَ نَكِّرُوا لَهَا عَرْشَهَا نَنظُرْ أَتَهْتَدِي أَمْ تَكُونُ مِنَ الَّذِينَ لَا يَهْتَدُونَ* فَلَمَّا جَاءتْ قِيلَ أَهَكَذَا عَرْشُكِ قَالَتْ كَأَنَّهُ هُوَ وَ أُوتِينَا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهَا وَ كُنَّا مُسْلِمِينَ* وَ صَدَّهَا مَا كَانَت تَّعْبُدُ مِن دُونِ اللَّهِ إِنَّهَا كَانَتْ مِن قَوْمٍ كَافِرِينَ* قِيلَ لَهَا ادْخُلِي الصَّرْحَ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً وَ كَشَفَتْ عَن سَاقَيْهَا قَالَ إِنَّهُ صَرْحٌ مُّمَرَّدٌ مِّن قَوَارِيرَ قَالَتْ رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَ أَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (نمل/۱۷-۴۴)

إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ* فَقَالَ إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَن ذِكْرِ رَبِّي حَتَّى تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ* رُدُّوهَا عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحًا بِالسُّوقِ وَ الْأَعْنَاقِ (ص/۳۱-۳۳) فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَن لَّوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ مَا لَبِثُوا فِي الْعَذَابِ الْمُهِينِ (سبأ/۱۴)

وَ اتَّبَعُواْ (الیهود) مَا تَتْلُواْ الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ وَ مَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَلَكِنَّ الشَّيْاطِينَ كَفَرُواْ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَ مَا أُنزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَ مَارُوتَ وَ مَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولاَ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلاَ تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَ مَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللّهِ وَ يَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَ لاَ يَنفَعُهُمْ وَ لَقَدْ عَلِمُواْ لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ وَ لَبِئْسَ مَا شَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ* وَ لَوْ أَنَّهُمْ آمَنُواْ و اتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّه خَيْرٌ لَّوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ (بقره/۱۰۲-۱۰۳)