سخن، گفتار، این مفهوم از مادّه «ق و ل» ۹۸ بار آمده است.
چکیده: سخن خدا حق است. سخن او، چون چیزی را اراده کند، به آن میگوید باش پس موجود میشود. چه کسی در سخن از خدا راستگوتر است؟ خدا مومنان را دنیا و در آخرت با سخن استوار، ثابت میگرداند. فرشتگان در سخن، بر خدا پیشی نمیگیرند. نزد ما کتابی است که به حق سخن میگوید. خدا سخن آشکار و پنهان را میداند. هیچ سخنی را به لفظ در نمیآورند مگر اینکه مراقبی آماده نزد اوست. از خدا پروا کنید و سخنی استوار بگویید تا اعمال شما را به صلاح آورد و گناهان شما را بیامرزد. سخنی پسندیده و گذشت بهتر از صدقهای است که آزاری به دنبال آن باشد. با پدر و مادر خود سخن کریمانه بگویید. با سفیهان پسندیده سخن بگویید. درباره یتیمان سخنی استوار بگویید. اگر هنگام تقسیم ارث، خویشان، یتیمان و مساکین حضور یافتند، با آنان سخنی پسندیده بگویید. نزد خدا سخت ناپسند است که چیزی را بگویید و انجام ندهید. از سخن باطل دوری کنید. خدا آشکارکردن سخن درباره بدی دیگران را دوست ندارد مگر کسی که بر او ستم شده باشد. کسانی که به سخن گوش میدهند و بهترین آن را پیروی میکنند، خردمندان و هدایتیافتگان هستند. قرآن سخن فرستاده بزرگواری است. سخن شاعر، کاهن و سخن شیطان راندهشده نیست. سخنی جداکننده است. شما درباره قرآن گوناگون سخن میگویید. پروردگار خود را بدون سخنگفتن بلند، یاد کن. با پیامبر، بلند سخن نگویید. سخن پروردگارت بر کسانى که نافرمانى کردند، به حقیقت پیوست که آنان ایمان نمى آورند. سخن [عذاب] بر نافرمان محقّق میشود. این سخن از خدا حتمی شده که جهنّم را از جنّیان و آدمیان پر خواهد کرد. در آن روز سخن [عذاب]، نزد خدا تغییر نمییابد. سخن [عذاب] بر دشمنان خدا و بیایمانان به آخرت محقّق گردیده است. مومنان به سخن پاک هدایت میشوند. برای اهل بهشت سلامی است که سخنی از پروردگار است. سبقتگیرندگان در بهشت، سخن بیهوده و گناهآلودی نمیشنوند. سخنی جز سلام و درود نمیشنوند. اوست که آسمانها و زمین را به حق آفرید و روزی که میگوید: باش پس موجود میشود. سخن او حق است (انعام/۷۳). به یقین سخن ما برای چیزی چون آن را اراده کنیم، این است که به آن میگوییم باش پس موجود میشود (نحل/۴۰). خدا کسانی را که ایمان آوردهاند، در زندگی دنیا و در آخرت با سخن استوار، ثابت میگرداند و خدا ستمکاران را بیراه میگذارد. خدا هرچه بخواهد، انجام میدهد (ابراهیم/۲۷). اگر میخواستیم، بیشک به هر کس هدایتش را میدادیم. لیکن این سخن از من حتمی شده که بیتردید جهنّم را از جنّیان و آدمیان همگی، پر خواهم کرد (سجده/۱۳). [فرشتگان] در سخن بر خدا پیشی نمیگیرند. آنان به فرمان او کار میکنند (انبیاء/۲۷). [رحمان] انسان را آفرید و بیان را به او آموخت (الرّحمن/۳-۴). در حقیقت خدا سخن آشکار را میداند و آنچه را پنهان کنید، میداند (انبیاء/۱۱۰). سخن خود را پنهان کنید یا آن را آشکار کنید، بیشک او به راز دلها آگاه است (ملک/۱۳). [برای او] یکسان است هر کس از شما سخن را پنهان کند و هر کس آن را آشکار نماید (رعد/۱۰). هیچ سخنی را به لفظ در نمیآورند مگر اینکه مراقبی آماده نزد اوست (ق/۱۸). کیست نیکو گفتارتر از آن که به سوی خدا دعوت کند و کار شایسته کند و گوید: بیتردید من از مسلمانان هستم (فصّلت/۳۳)؟ ای کسانی که ایمان آوردهاید، از خدا پروا کنید و سخنی استوار بگویید تا اعمال شما را به صلاح آورد و گناهان شما را بیامرزد (احزاب/۷۰-۷۱). سخنی پسندیده و گذشت بهتر از صدقهای است که آزاری به دنبال آن باشد. خدا بینیاز و بردبار است (بقره/۲۶۳). اگر یکی از آن دو (پدر و مادر) یا هر دو در کنار تو به پیری رسیدند، به آنان اف نگو و به آنان پرخاش نکن. با آنان سخنی کریمانه بگو (اسراء/۲۳). اموال خود را که خدا آن را وسیله قوام شما قرار داده است، به سفیهان ندهید. از آن، به ایشان روزی دهید و به آنان پوشاک دهید و با آنان سخنی پسندیده بگویید (نساء/۵). اگر هنگام تقسیم [ارث]، خویشان، یتیمان و مساکین حضور یافتند، از آن، برخوردارشان کنید و با آنان سخنی پسندیده بگویید. کسانی که اگر بعد از خود فرزندانی ناتوان برجای گذارند، بر آنان بیم دارند، باید [درباره یتیمان مردم] بترسند. پس باید از خدا پروا کنند و سخنی استوار بگویند (نساء/۸-۹). در مورد خواستگاری از زنان [در عدّه] که آن را به طور کنایه میگویید یا در دلهای خود پنهان کردهاید، گناهی بر شما نیست. خدا میدانست که شما از آنان یاد خواهید کرد ولی پنهانی با آنان وعده نگذارید مگر اینکه سخنی پسندیده بگویید (بقره/۲۳۵). ای کسانی که ایمان آوردهاید، چرا چیزی را میگویید که انجام نمیدهید؟ نزد خدا سخت ناپسند است که چیزی را بگویید و انجام ندهید (صف/۲-۳). از سخن باطل دوری کنید (حج/۳۰). خدا آشکارکردن سخن درباره بدی [دیگران] را دوست ندارد مگر کسی که بر او ستم شده باشد. خدا شنوای دانا است (نساء/۱۴۸). خدا آن زنانتان را که ظهار میکنید، مادرانتان قرار نداده و پسرخواندگانتان را پسرانتان قرار نداده است. این سخن شماست که به دهان خود میگویید. خداست که حق میگوید. اوست که به راه، هدایت میکند (احزاب/۴). از میان شما کسانی که زنان خود را ظهار میکنند، آنان مادرانشان نیستند. مادران آنها تنها کسانی هستند که ایشان را زادهاند. بیتردید آنان سخنی ناشایست و باطل میگویند. بهراستی خدا درگذرنده آمرزنده است (مجادله/۲). پس بندگان مرا بشارت ده، همان کسانی که به سخن گوش میدهند و بهترین آن را پیروی میکنند. اینان هستند که خدا آنها را هدایت کرده و اینان همان خردمندان هستند (زمر/۱۷-۱۸). سخن- اقوام، سخن آنان (پیامبران و خداپرستان همراه آنان) جز این نبود که گفتند: پروردگارا، گناهان ما و زیادهروی ما در کارمان را بر ما ببخش. گامهای ما را استوار گردان و ما را بر گروه کافران یاری ده پس خدا پاداش دنیا و پاداش نیک آخرت را به آنان داد. خدا نیکوکاران را دوست دارد (آلعمران/۱۴۷-۱۴۸). چون بخواهیم شهری را هلاک کنیم، خوشگذرانان آن را امر میکنیم پس در آن نافرمانی میکنند آنگاه سخن (عذاب) بر آن محقّق میشود. پس آن را به سختی نابود میکنیم (اسراء/۱۶). [قوم هود] گفتند: ای هود، برای ما دلیل روشنی نیاوردهای. ما با سخن تو، از خدایان خود، دست بر نمیداریم. ما هرگز به تو ایمان نداریم (هود/۵۳). به او (نوح) وحی کردیم که کشتی را زیر نظر ما و وحی ما بساز. چون فرمان ما آمد و تنور فوران کرد، از هر گونه [حیوان] دو تا در آن وارد کن و نیز خاندان خود را مگر آن کس از آنها که سخن (عذاب) بر او از پیش رفته است (مومنون/۲۷). آنگاه که فرمان ما آمد و تنور فوران کرد، فرمودیم: در آن [کشتى] از هر حیوانى یک جفت با کسانت جز کسى که از قبل درباره او سخن رفته است و کسانى که ایمان آورده اند حمل کن و با او جز اندکى ایمان نیاورده بودند (هود/۴۰). [موسی گفت: پروردگارا]، گره از زبانم بگشای تا سخنم را بفهمند (طه/۲۷-۲۸). [خدا به موسی و برادرش فرمود:] با فرعون سخنی نرم بگویید شاید متذکّر شود یا بترسد (طه/۴۴). آیا [قوم موسی] نمیبینند که آن (گوساله) سخنی را به آنان باز نمیگرداند و به حالشان زیان و سودی ندارد (طه/۸۹)؟ [هارون] گفت: ای پسر مادرم، نه ریش مرا بگیر و نه سرم را. من ترسیدم بگویی میان بنیاسرائیل تفرقه انداختی و سخنم را نگاه نداشتی (طه/۹۴). به آنان (بنیاسرائیل) گفته شد: در این شهر، سکونت گزینید و از آن، هرجا که خواستید بخورید و بگویید: [خدایا]، خطاهای ما را بریز و سجدهکنان از در، داخل شوید تا خطاهایتان را بر شما ببخشاییم. بهزودی بر نیکوکاران بیفزاییم. پس کسانی از آنان که ستم کردند، سخنی را که به آنان گفته شد، به سخن دیگری تبدیل کردند. پس به سزای آنکه ستم کردند، عذابی از آسمان بر آنان فرو فرستادیم (اعراف/۱۶۱-۱۶۲). هنگامی که به آنان گفته شد: به این شهر داخل شوید و از هر کجای آن خواستید، فراوان بخورید و سجدهکنان از در وارد شوید و بگویید: گناهان ما را بریز تا خطاهای شما را ببخشاییم. بهزودی بر نیکوکاران بیفزاییم. اما کسانی که ستم کرده بودند، آن سخن را به سخنی غیر از آنچه به آنان گفته شده بود، تبدیل کردند. ما بر آنان که ستم کردند، به سزای آن که نافرمانی کردند، عذابی از آسمان فرو فرستادیم (بقره/۵۸-۵۹). سلیمان از سخن او (مورچه) با تبسّمی، خندید و گفت: پروردگارا، مرا بر آن دار که نعمتی را که به من و پدر و مادرم ارزانی کردهای، شکر کنم و عمل صالحی که آن را میپسندی، انجام دهم. به رحمت خود مرا در جمع بندگان صالح خود، وارد کن (نمل/۱۹). این است عیسی پسر مریم، سخن حقّی که در آن شک میکنند (مریم/۳۴). بیتردید خدا، سخن کسانی را که گفتند: خدا نیازمند است و ما بینیاز هستیم، شنید. بهزودی آنچه را گفتند: و به ناحق کشتن آنان، پیامبران را خواهیم نوشت و خواهیم گفت: عذاب سوزان را بچشید. این به سبب چیزی است که دستان شما از پیش فرستاده است. خدا هرگز به بندگان ستمکار نیست (آلعمران/۱۸۱-۱۸۲). [اهلکتاب] به سبب پیمانشکنی و کفرشان به آیات خدا و کشتار ناحق پیامبران و سخنانشان که دلهای ما در پوشش است، بلکه خدا به سبب کفرشان، بر دلهای آنان مُهر زد پس جز اندکی ایمان نمیآورند. به سبب کفرشان و سخن آنها، تهمت بزرگی که به مریم زدند و سخنشان که ما مسیح، عیسی پسر مریم، فرستاده خدا را کشتیم، در حالیکه او را نکشتند و به دار نزدند بلکه بر آنان مشتبه شد. بیتردید کسانی که درباره آن اختلاف کردند، در مورد او در شکّی هستند. هیچ علمی به او ندارند جز آنکه از گمان پیروی میکنند و به یقین او را نکشتند (نساء/۱۵۵-۱۵۷). یهود گفتند: عُزیر، پسر خداست و مسیحیان گفتند: مسیح، پسر خداست. این سخن آنها است که بر زبانشان است و به سخن کسانی که پیش از این کافر شدند، شباهت دارد. خدا آنان را بکشد. به کجا منحرف میشوند (توبه/۳۰)؟ یهودیان گفتند: مسیحیان بر چیزی نیستند و مسیحیان گفتند: یهودیان بر چیزی نیستند. با آنکه آنان کتاب را میخوانند. اینچنین کسانی که نمیدانند مانند سخن آنان را گفتند. پس خدا روز قیامت، میان آنان در آنچه با هم اختلاف میکردند، حکم میکند (بقره/۱۱۳). چرا مردان ربّانی و دانشمندان، آنان را از سخنان گناهآلود و خوردن مال حرام باز نمیدارند؟ به راستی زشت است آنچه انجام میدادند (مائده/۶۳). [ذوالقرنین] راهی را دنبال کرد تا وقتی به میان دو سدّ رسید، در برابر آن دو [سدّ] قومی را یافت که هیچ سخنی را نمیفهمیدند (کهف/۹۲-۹۳). سخن- قرآن و پیامبر، سوگند به ستارگان بازگردنده، آن روندگانِ پنهانشونده، سوگند به شب چون پشت کند، سوگند به صبح چون بَردمد که آن (قرآن) سخن فرستاده بزرگواری است (تکویر/۱۵-۱۹). سوگند یاد مى کنم به آنچه مى بینید و آنچه نمى بینید که بهراستی [قرآن] سخن فرستاده اى بزرگوار است و آن سخن شاعرى نیست چه اندک ایمان میآورید. نه سخنِ کاهنى چه اندک پند مى گیرید. نازلشدهای از پروردگار جهانیان است. اگر او (پیامبر) بعضی سخنها را بر ما بسته بود، دست راستش را سخت مى گرفتیم سپس رگ قلب او را قطع مى کردیم. هیچ یک از شما، مانع از [عذاب] او نمى شد (حاقّه/۳۸-۴۷). سوگند به آسمان بارش انگیز، سوگند به زمین شکافدار که در حقیقت آن (قرآن) سخنی جداکننده است و آن شوخى نیست (طارق/۱۱-۱۴). آن سخن شیطان، راندهشده نیست (تکویر/۲۵). بهراستى این سخن (قرآن) را براى آنان پیاپى آوردیم باشد که آنان متذکّر شوند (قصص/۵۱). این جز یادآوری و قرآنى روشن نیست تا آن کس را که [دلش] زنده است، بیم دهد و سخن [عذاب] درباره کافران تحقّق یابد (یس/۶۹-۷۰). سوگند به آسمان دارای مسیرها و زینتها که شما [درباره قرآن] در سخنى گوناگون هستید (ذاریّات/۷-۸). آیا در این سخن نیندیشیدهاند یا چیزى براى آنان آمده که براى پدران پیشین آنها نیامده است (مومنون/۶۸)؟ مرا با آن کس که تنها آفریدم، واگذار. دارایى بسیار برای او قرار دادم و پسرانى حاضر و برای او [نعمت دنیا را] به تمامی آماده کردم. باز طمع دارد که بیفزایم. هرگز. بهراستی او ستیزهگر آیات ما بود. بهزودى او را به بالارفتن از گردنه [عذاب] وادار مى کنم. بهراستی اندیشید و نقشه کشید پس کشته باد. چگونه نقشه کشید؟ کشته باد. چگونه نقشه کشید؟ آنگاه نظر کرد سپس رو، ترش نمود و چهره درهم کشید آنگاه پشت کرد و استکبار ورزید و گفت: این (قرآن) جز سحرى که نقل میشود، نیست. این جز سخن بشر نیست. بهزودی او را به سَقَر وارد میکنم (مدثّر/۱۱-۲۶). شب را برخیز مگر اندکى … در حقیقت ما بهزودى بر تو سخنى سنگین القا مى کنیم. بیتردید شبخیزی، مؤثرتر و به سخن استوارتر است (مزمّل/۲-۶). در [دل] خود، پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرّع و ترس، بدون سخن بلند، یاد کن و از غافلان نباش (اعراف/۲۰۵). اگر سخن بلند گویى، او نهان و نهان تر را مى داند (طه/۷). [پیامبر] گفت: پروردگارم سخن را در آسمان و زمین مى داند. او شنواى دانا است (انبیاء/۴). اگر از آنان (خویشاوندان، مستمندان و درراه ماندگان) روى مى گردانى به امید طلب رحمتى که از پروردگارت داری پس با آنان سخنى نرم بگوى (اسراء/۲۸). براى هر پیامبرى دشمنى از شیطانهاى انس و جن برگماشتیم. بعضى از آنها به بعضى براى فریب، سخنان آراسته القا مى کنند. اگر پروردگار تو مى خواست، چنین نمى کردند پس آنان را با افترایی که میبندند، واگذار تا دلهاى کسانى که به آخرت ایمان نمى آورند، به آن بگراید و آن را بپسندد و تا این که آنچه را باید به دست بیاورند، به دست آورند (انعام/۱۱۲-۱۱۳). اى همسران پیامبر، شما مانند هیچ یک از زنان دیگر نیستید. اگر تقوا پیشه کنید پس به نرمی، سخن نگویید تا آن کس که در دلش بیمارى است، طمع کند. سخنی شایسته بگویید (احزاب/۳۲). خدا سخن [زنى] را که درباره شوهرش با تو مجادله میکرد و به خدا شکایت مینمود، شنید. خدا گفتگوى شما را مى شنود. بهراستی خدا شنواى بیناست (مجادله/۱). اگر تعجّب میکنی، سخن آنان (کافران) عجیب است که [میگویند:] آیا وقتى خاک شدیم، بهراستى در آفرینش جدیدى خواهیم بود؟ اینان کسانی هستند که به پروردگارشان کفر ورزیدند و در گردنهایشان زنجیرها است. آنان اصحاب آتش هستند و در آن جاودانه خواهند بود (رعد/۵). سخن آنان (مشرکان) تو را غمگین نکند. بهراستی عزّت، همه از آن خداست (یونس/۶۵). سخن آنان تو را غمگین نکند. بهراستی آنچه را پنهان و آنچه را آشکار مى کنند، مى دانیم (یس/۷۶). چون آنان (منافقان) را ببینى، هیکلهایشان تو را به تعجّب وا مى دارد و چون سخن گویند، به سخنانشان گوش فرا مى دهى، گویى آنان چوبهایی خشک هستند که بر دیوار تکیه داده شدهاند (منافقون/۴). [خدا آگاه است از] سخن پیامبر که ای پروردگار من، اینان گروهی هستند که ایمان نمیآورند (زخرف/۸۸). اینان همان کسانی هستند که خدا آنچه را در دل دارند، مى داند پس از آنان روى برتاب و پندشان ده و با آنها سخنى رسا که در دلشان [مؤثر] افتد، بگو (نساء/۶۳). اگر میخواستیم، بیتردید آنان (بیماردلان) را به تو نشان میدادیم پس بیتردید آنها را به سیمایشان مى شناختی البته تو آنان را در لحن سخنشان خواهى شناخت. خدا از اعمال شما آگاه است (محمّد/۳۰). از مردم کسى است که در زندگى دنیا، سخنش تو را به تعجّب وامى دارد و خدا را بر آنچه در دل دارد، گواه مى گیرد حال آنکه او، سخت ترین دشمنان است (بقره/۲۰۴). کسانی که نمیدانند، گفتند: چرا خدا با ما تکلّم نمیکند یا براى ما نشانهای نمى آید؟ کسانى که پیش از اینان بودند، نیز مثل سخن آنها را مى گفتند. دلهایشان همانند است. ما نشانه ها را براى گروهى که یقین دارند، بیان کردهایم (بقره/۱۱۸). برای خدا شریکانی قرار دادند. بگو، نام آنها را ببرید. آیا او را به آنچه در زمین است و او نمى داند، خبر مى دهید یا سخنى ظاهری [مى گویید] (رعد/۳۳)؟ آیا پروردگارتان شما را به [داشتن] پسران اختصاص داده و خود از فرشتگان دخترانى برگرفته است؟ بیتردید شما سخنى بزرگ مى گویید (اسراء/۴۰). هنگامی که [خیانتکاران گناهپیشه] شبانگاه، به سخنى که او (خدا) خشنود نیست مى پردازند، او با آنان است. خدا به آنچه انجام مى دهند، احاطه دارد (نساء/۱۰۸). سخن پروردگارت بر کسانى که نافرمانى کردند، به حقیقت پیوست که آنان ایمان نمى آورند (یونس/۳۳). [قرآن] نازلشده شکستناپذیر مهربان است تا قومی را که پدران آنها بیم داده نشده بودند، بیم دهی و آنها غافل هستند. سخن (عذاب) درباره بیشتر آنان محقّق شده است پس آنها ایمان نخواهند آورد (یس/۵-۷). آن کس که به پدر و مادر خود گفت: اف بر شما، آیا به من وعده مى دهید که زنده خارج میشوم در حالیکه که پیش از من، نسلها گذشتند. آن دو، از خدا یاری میخواهند: واى بر تو. ایمان بیاور. در حقیقت وعده خدا حق است پس او میگوید: جز افسانه هاى پیشینیان نیست. آنان کسانى هستنند که سخن (عذاب) درباره آنها در میان امّتهایى از جن و انس که پیش از آنان گذشتند، محقّق شد. بى گمان آنان زیانکاران بودند (احقاف/۱۷-۱۸). براى آنان (دشمنان خدا)، همنشینانی برگماشتیم پس آنچه را در پیشرو و پشت سرشان است، برای آنان زینت دادند و سخن (عذاب) بر آنان در میان امّتهایى از جن و انس که پیش از آنها گذشتند، محقّق شد. بیتردید آنها زیانکاران بودند (فصّلت/۲۵). اى کسانى که ایمان آورده اید، صدایتان را بلندتر از صداى پیامبر نکنید و آنگونه که بعضى از شما با بعضى دیگر بلند سخن مى گویید، با او بلند، سخن نگویید که بدون آنکه بدانید، اعمالتان تباه میشود (حجرات/۲). کسانى که ایمان آورده اند، مى گویند: چرا سوره اى [درباره جهاد] نازل نمىشود؟ اما چون سورهاى صریح نازل شد و در آن نام جنگ آمد، میبینی آنان که در دلهایشان مرضى هست مانند کسى که به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مى نگرند. اطاعت و سخن پسندیده [بهتر است] (محمّد/۲۰-۲۱). بهراستی سخن مومنان، وقتى به سوى خدا و پیامبر او خوانده شوند تا میانشان داورى کند، تنها این است که مى گویند: شنیدیم و اطاعت کردیم. اینان هستند که رستگارند (نور/۵۱). بیتردید براى شما در ابراهیم و کسانى که با او هستند، سرمشقى نیکوست آنگاه که به قوم خود گفتند: ما از شما و از آنچه غیر از خدا مى پرستید، بیزار هستیم. به شما کفر مى ورزیم. میان ما و شما، دشمنى و کینه همیشگى پدیدار شده تا وقتى که به خدای یکتا ایمان بیاورید جز سخن ابراهیم به پدر خود [که گفت:] بیتردید براى تو آمرزش خواهم خواست، در حالیکه در برابر خدا اختیار چیزى را براى تو ندارم (ممتحنه/۴). سخن- آخرت، چون سخن [عذاب] بر ایشان واجب گردد، جنبنده اى را از زمین براى آنان بیرون مى آوریم که با ایشان سخن گوید که مردم به نشانه هاى ما یقین نداشتند … و به [سبب] آنکه ستم کردند حکم [عذاب] بر آنان واجب گردد ایشان نطق نمیکنند (نمل/۸۲-۸۵). در آن روز شفاعت سودی ندارد مگر کسی که رحمان به او اجازه دهد و سخن او را بپسندد (طه/۱۰۹). کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کردهاند، بهزودی آنها را به بهشتهایی داخل میکنیم که از زیر آنها نهرها جاری است. همیشه در آن جاودانه هستند. وعده خدا حق است. چه کسی در سخن از خدا راستگوتر است (نساء/۱۲۲)؟ به سخن پاک هدایت میشوند و به راه ستوده هدایت میشوند (حج/۲۴). [برای اهل بهشت] سلامی است که سخنی از پروردگار مهربان است (یس/۵۸). [سبقتگیرندگان] در بهشت، نه [سخن] بیهودهای میشنوند و نه گناهآلودی. سخنی جز سلام و درود [نمیشنوند] (واقعه/۲۵-۲۶). کسانی را که ستم کردهاند، با همردیفان آنها و آنچه غیر از خدا میپرستیدهاند، گرد آورید و به سوی راه جهنّم، آنها را هدایت کنید و آنان را نگاه دارید که آنها مسئول هستند… بعضی رو به بعضی دیگر میکنند، میپرسند و میگویند: شما از درِ راستی با ما درآمدید. میگویند: بلکه [خودتان] مومن نبودید. ما بر شما هیچ تسلّطی نداشتیم بلکه خودتان سرکش بودید پس سخن پروردگارمان بر ما تحقّق یافت. بیگمان ما [عذاب را] خواهیم چشید (صافّات/۲۲-۳۱). ای کاش، ستمکاران را هنگامی که نزد پروردگارشان بازداشت میشدند، میدیدی که سخن را به یکدیگر بازمیگردانند و مستضعفان به مستکبران میگویند: اگر شما نبودید، بیتردید ما مومن بودیم (سبأ/۳۱). [در آن روز] کسانی که سخن [عذاب] بر آنها حتمی شده، میگویند: پروردگارا، اینان هستند که گمراهشان کردیم همچنان که خود گمراه شدیم. ما به سوی تو از آنها بیزاری میجوییم. آنها ما را نمیپرستیدند (قصص/۶۳). چون کسانی که شرک ورزیدند، شریکان خود را ببینند، میگویند: پروردگارا، اینان شریکان ما بودند، آنان که ما غیر از تو میخواندیم. [شریکان] سخن را به آنها برمیگردانند که شما بیتردید دروغگو هستید (نحل/۸۶). [خدا] مىفرماید: نزد من ستیزه نکنید. از پیش به شما هشدار داده بودم. سخن [عذاب]، نزد من تغییر نیابد و من بر بندگان هیچ ستم نمیکنم (ق/۲۸-۲۹). تکلّم، حدیث، خطاب، نطق |
القول
وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضَ بِالْحَقِّ وَ يَوْمَ يَقُولُ كُن فَيَكُونُ قَوْلُهُ الْحَقُّ (انعام/۷۳) إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَن نَّقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ (نحل/۴۰) يُثَبِّتُ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ فِي الآخِرَةِ وَ يُضِلُّ اللّهُ الظَّالِمِينَ وَ يَفْعَلُ اللّهُ مَا يَشَاءُ (ابراهیم/۲۷) وَ لَوْ شِئْنَا لَآتَيْنَا كُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَ لَكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ (سجده/۱۳)
[الملائکة] لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُم بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ (انبیاء/۲۷)
[الرّحمن] خَلَقَ الْإِنسَانَ* عَلَّمَهُ الْبَيَانَ (الرّحمن/۳-۴) إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَ يَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ (انبیاء/۱۱۰) وَ أَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (ملک/۱۳) سَوَاء مِّنكُم مَّنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَمَن جَهَرَ بِهِ وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ (رعد/۱۰)
مَا يَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ (ق/۱۸) وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صَالِحًا وَ قَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ (فصّلت/۳۳) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ قُولُوا قَوْلًا سَدِيدًا* یُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَالَكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ (احزاب/۷۰-۷۱) قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِّن صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَآ أَذًى وَ اللّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ (بقره/۲۶۳) وَ بِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَ لاَ تَنْهَرْهُمَا وَ قُل لَّهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا (اسراء/۲۳) وَ لاَ تُؤْتُواْ السُّفَهَاء أَمْوَالَكُمُ الَّتِي جَعَلَ اللّهُ لَكُمْ قِيَامًا وَ ارْزُقُوهُمْ فِيهَا وَ اكْسُوهُمْ وَ قُولُواْ لَهُمْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا (نساء/۵) وَ إِذَا حَضَرَ الْقِسْمَةَ أُوْلُواْ الْقُرْبَى وَ الْيَتَامَى وَ الْمَسَاكِينُ فَارْزُقُوهُم مِّنْهُ وَ قُولُواْ لَهُمْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا* وَ لْيَخْشَ الَّذِينَ لَوْ تَرَكُواْ مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّيَّةً ضِعَافًا خَافُواْ عَلَيْهِمْ فَلْيَتَّقُوا اللّهَ وَ لْيَقُولُواْ قَوْلًا سَدِيدًا (نساء/۸-۹) وَ لاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاء أَوْ أَكْنَنتُمْ فِي أَنفُسِكُمْ عَلِمَ اللّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَ لَكِن لاَّ تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلاَّ أَن تَقُولُواْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا (بقره/۲۳۵)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ* كَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ (صف/۲-۳) وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ (حج/۳۰) لاَّ يُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَ كَانَ اللّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا (نساء/۱۴۸) وَ مَا جَعَلَ أَزْوَاجَكُمُ اللَّائِي تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِكُمْ وَ مَا جَعَلَ أَدْعِيَاءكُمْ أَبْنَاءكُمْ ذَلِكُمْ قَوْلُكُم بِأَفْوَاهِكُمْ وَ اللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَ هُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ (احزاب/۴) الَّذِينَ يُظَاهِرُونَ مِنكُم مِّن نِّسَائِهِم مَّا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ أُمَّهَاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِي وَلَدْنَهُمْ وَ إِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنكَرًا مِّنَ الْقَوْلِ وَ زُورًا وَ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ (مجادله/۲)
فَبَشِّرْ عِبَادِ* الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ (زمر/۱۷-۱۸)
القول- الاقوام، وَ مَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلاَّ أَن قَالُواْ ربَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ إِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا وَ ثَبِّتْ أَقْدَامَنَا و انصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ* فَآتَاهُمُ اللّهُ ثَوَابَ الدُّنْيَا وَ حُسْنَ ثَوَابِ الآخِرَةِ وَ اللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (آلعمران/۱۴۷-۱۴۸) وَ إِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُواْ فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا (اسراء/۱۶)
قَالُواْ (قوم هود) يَا هُودُ مَا جِئْتَنَا بِبَيِّنَةٍ وَ مَا نَحْنُ بِتَارِكِي آلِهَتِنَا عَن قَوْلِكَ وَ مَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (هود/۵۳)
فَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ (نوح) أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَ وَحْيِنَا فَإِذَا جَاء أَمْرُنَا وَ فَارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فِيهَا مِن كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَن سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ (مومنون/۲۷) حَتَّى إِذَا جَاء أَمْرُنَا وَ فَارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيهَا مِن كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلاَّ مَن سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ وَ مَنْ آمَنَ وَ مَا آمَنَ مَعَهُ إِلاَّ قَلِيلٌ (هود/۴۰)
[قال موسی رب] وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِي* يَفْقَهُوا قَوْلِي (طه/۲۷-۲۸) [قال الله لموسی و اخیه] فَقُولَا لَهُ (فرعون) قَوْلًا لَّيِّنًا لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَى (طه/۴۴) أَفَلَا يَرَوْنَ (قوم موسی) أَلَّا يَرْجِعُ [العجل] إِلَيْهِمْ قَوْلًا وَ لَا يَمْلِكُ لَهُمْ ضَرًّا وَ لَا نَفْعًا (طه/۸۹) قَالَ [هارون] يَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَ لَا بِرَأْسِي إِنِّي خَشِيتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي (طه/۹۴) وَ إِذْ قِيلَ لَهُمُ اسْكُنُواْ هَذِهِ الْقَرْيَةَ وَ كُلُواْ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ وَ قُولُواْ حِطَّةٌ وَ ادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطِيئَاتِكُمْ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ* فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنْهُمْ قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا كَانُواْ يَظْلِمُونَ (اعراف/۱۶۱-۱۶۲) وَ إِذْ قُلْنَا ادْخُلُواْ هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُواْ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَ ادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا وَ قُولُواْ حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ وَ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ* فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاء بِمَا كَانُواْ يَفْسُقُونَ (بقره/۵۸-۵۹)
فَتَبَسَّمَ [سلیمان] ضَاحِكًا مِّن قَوْلِهَا (النمل) وَ قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلَى وَالِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَ أَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِكَ فِي عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ (نمل/۱۹)
ذَلِكَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقِّ الَّذِي فِيهِ يَمْتَرُونَ (مریم/۳۴)
لَّقَدْ سَمِعَ اللّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ فَقِيرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِيَاء سَنَكْتُبُ مَا قَالُواْ وَ قَتْلَهُمُ الأَنبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَ نَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِيقِ* ذَلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيكُمْ وَ أَنَّ اللّهَ لَيْسَ بِظَلاَّمٍ لِّلْعَبِيدِ (آلعمران/۱۸۱-۱۸۲) فَبِمَا نَقْضِهِم (اهلالکتاب) مِّيثَاقَهُمْ وَ كُفْرِهِم بَآيَاتِ اللّهِ وَ قَتْلِهِمُ الأَنْبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقًّ وَ قَوْلِهِمْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَلْ طَبَعَ اللّهُ عَلَيْهَا بِكُفْرِهِمْ فَلاَ يُؤْمِنُونَ إِلاَّ قَلِيلًا* وَ بِكُفْرِهِمْ وَ قَوْلِهِمْ عَلَى مَرْيَمَ بُهْتَانًا عَظِيمًا* وَ قَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللّهِ وَ مَا قَتَلُوهُ وَ مَا صَلَبُوهُ وَ لَكِن شُبِّهَ لَهُمْ وَ إِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُواْ فِيهِ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مَا لَهُم بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلاَّ اتِّبَاعَ الظَّنِّ وَ مَا قَتَلُوهُ يَقِينًا (نساء/۱۵۵-۱۵۷)
وَ قَالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ اللّهِ وَ قَالَتْ النَّصَارَى الْمَسِيحُ ابْنُ اللّهِ ذَلِكَ قَوْلُهُم بِأَفْوَاهِهِمْ يُضَاهِؤُونَ قَوْلَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قَبْلُ قَاتَلَهُمُ اللّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ (توبه/۳۰) وَ قَالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصَارَى عَلَىَ شَيْءٍ وَ قَالَتِ النَّصَارَى لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلَى شَيْءٍ وَ هُمْ يَتْلُونَ الْكِتَابَ كَذَلِكَ قَالَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللّهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُواْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (بقره/۱۱۳) لَوْ لاَ يَنْهَاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الأَحْبَارُ عَن قَوْلِهِمُ الإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ مَا كَانُواْ يَصْنَعُونَ (مائده/۶۳)
أَتْبَعَ [ذوالقرنین] سَبَبًا* حَتَّى إِذَا بَلَغَ بَيْنَ السَّدَّيْنِ وَجَدَ مِن دُونِهِمَا قَوْمًا لَّا يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ قَوْلًا (کهف/۹۲-۹۳)
القول- القرآن و الرسول، فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ* الْجَوَارِ الْكُنَّسِ* وَ اللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ* وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ* إِنَّهُ (القرآن) لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ (تکویر/۱۵-۱۹) فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ* وَ مَا لَا تُبْصِرُونَ* إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ* وَ مَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِيلًا مَا تُؤْمِنُونَ* وَ لَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ* تَنزِيلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِينَ* وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ* لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ* ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ* فَمَا مِنكُم مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ (حاقّه/۳۸-۴۷) وَ السَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ* وَ الْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ* إِنَّهُ (القرآن) لَقَوْلٌ فَصْلٌ* وَ مَا هُوَ بِالْهَزْلِ (طارق/۱۱-۱۴) وَ مَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ (تکویر/۲۵) وَ لَقَدْ وَصَّلْنَا لَهُمُ الْقَوْلَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (قصص/۵۱) وَ مَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَ مَا يَنبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُّبِينٌ* لِيُنذِرَ مَن كَانَ حَيًّا وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكَافِرِينَ (یس/۶۹-۷۰) وَ السَّمَاء ذَاتِ الْحُبُكِ* إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُّخْتَلِفٍ (ذاریّات/۷-۸) أَفَلَمْ يَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ أَمْ جَاءهُم مَّا لَمْ يَأْتِ آبَاءهُمُ الْأَوَّلِينَ (مومنون/۶۸) ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا* وَ جَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَّمْدُودًا* وَ بَنِينَ شُهُودًا* وَ مَهَّدتُّ لَهُ تَمْهِيدًا* ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ* كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا* سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا* إِنَّهُ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ* فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ* ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ* ثُمَّ نَظَرَ* ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ* ثُمَّ أَدْبَرَ وَ اسْتَكْبَرَ* فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ* إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ* سَأُصْلِيهِ سَقَرَ (مدّثّر/۱۱-۲۶)
قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا … إِنَّا سَنُلْقِي عَلَيْكَ قَوْلًا ثَقِيلًا* إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّيْلِ هِيَ أَشَدُّ وَطْءًا وَ أَقْوَمُ قِيلًا (مزّمّل/۲-۶) وَ اذْكُر رَّبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَ خِيفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الآصَالِ وَ لاَ تَكُن مِّنَ الْغَافِلِينَ (اعراف/۲۰۵) وَ إِن تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَ أَخْفَى (طه/۷) قَالَ [النبی] رَبِّي يَعْلَمُ الْقَوْلَ فِي السَّمَاء وَ الأَرْضِ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (انبیاء/۴) وَ إِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ (ذیالقربی و المساکین و ابن السبیل) ابْتِغَاء رَحْمَةٍ مِّن رَّبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُل لَّهُمْ قَوْلًا مَّيْسُورًا (اسراء/۲۸) وَ كَذَلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَيَاطِينَ الإِنسِ وَ الْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَ لَوْ شَاء رَبُّكَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَ مَا يَفْتَرُونَ* وَ لِتَصْغَى إِلَيْهِ أَفْئِدَةُ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ وَ لِيَرْضَوْهُ وَ لِيَقْتَرِفُواْ مَا هُم مُّقْتَرِفُونَ (انعام/۱۱۲-۱۱۳)
يَا نِسَاء النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِّنَ النِّسَاء إِنِ اتَّقَيْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلًا مَّعْرُوفًا (احزاب/۳۲) قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجَادِلُكَ فِي زَوْجِهَا وَ تَشْتَكِي إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ يَسْمَعُ تَحَاوُرَكُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ (مجادله/۱)
وَ إِن تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ (الکافرین) أَئِذَا كُنَّا تُرَابًا أَئِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمْ وَ أُوْلَئِكَ الأَغْلاَلُ فِي أَعْنَاقِهِمْ وَ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدونَ (رعد/۵) وَ وَ لاَ يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا (یونس/۶۵) فَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَ مَا يُعْلِنُونَ (یس/۷۶) وَ إِذَا رَأَيْتَهُمْ (المنافقین) تُعْجِبُكَ أَجْسَامُهُمْ وَ إِن يَقُولُوا تَسْمَعْ لِقَوْلِهِمْ كَأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُّسَنَّدَةٌ (منافقون/۴) قِيلِهِ يَا رَبِّ إِنَّ هَؤُلَاء قَوْمٌ لَّايُؤْمِنُونَ (زخرف/۸۸) أُولَئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَ قُل لَّهُمْ فِي أَنفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا (نساء/۶۳) وَ لَوْ نَشَاء لَأَرَيْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُم بِسِيمَاهُمْ وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ (محمّد/۳۰) وَ مِنَ النَّاسِ مَن يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ يُشْهِدُ اللّهَ عَلَى مَا فِي قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ (بقره/۲۰۴)
وَ قَالَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ لَوْلاَ يُكَلِّمُنَا اللّهُ أَوْ تَأْتِينَا آيَةٌ كَذَلِكَ قَالَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَيَّنَّا الآيَاتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ (بقره/۱۱۸) وَ جَعَلُواْ لِلّهِ شُرَكَاء قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِمَا لاَ يَعْلَمُ فِي الأَرْضِ أَم بِظَاهِرٍ مِّنَ الْقَوْلِ (رعد/۳۳) أَفَأَصْفَاكُمْ رَبُّكُم بِالْبَنِينَ وَ اتَّخَذَ مِنَ الْمَلآئِكَةِ إِنَاثًا إِنَّكُمْ لَتَقُولُونَ قَوْلًا عَظِيمًا (اسراء/۴۰) وَ هُوَ مَعَهُمْ إِذْ يُبَيِّتُونَ مَا لاَ يَرْضَى مِنَ الْقَوْلِ وَ كَانَ اللّهُ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطًا (نساء/۱۰۸) حَقَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ فَسَقُواْ أَنَّهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ (یونس/۳۳) [القرآن] تَنزِيلَ الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ* لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ* لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَكْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (یس/۵-۷)
وَ الَّذِي قَالَ لِوَالِدَيْهِ أُفٍّ لَّكُمَا أَتَعِدَانِنِي أَنْ أُخْرَجَ وَ قَدْ خَلَتْ الْقُرُونُ مِن قَبْلِي وَ هُمَا يَسْتَغِيثَانِ اللَّهَ وَيْلَكَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَيَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ* أُوْلَئِكَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْجِنِّ وَ الْإِنسِ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ (احقاف/۱۷-۱۸) وَ قَيَّضْنَا لَهُمْ (الاعداء الله) قُرَنَاء فَزَيَّنُوا لَهُم مَّا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ وَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ (فصّلت/۲۵)
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَ لَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَن تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَ أَنتُمْ لَا تَشْعُرُونَ (حجرات/۲) وَ يَقُولُ الَّذِينَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَةٌ فَإِذَا أُنزِلَتْ سُورَةٌ مُّحْكَمَةٌ وَ ذُكِرَ فِيهَا الْقِتَالُ رَأَيْتَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ يَنظُرُونَ إِلَيْكَ نَظَرَ الْمَغْشِيِّ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَأَوْلَى لَهُمْ* طَاعَةٌ وَ قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ (محمّد/۲۰-۲۱) إِنَّمَا كَانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِينَ إِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ أَن يَقُولُوا سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا وَ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (نور/۵۱) قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَءاؤا مِنكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَ بَدَا بَيْنَنَا وَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَ الْبَغْضَاء أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ مَا أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن شَيْءٍ (ممتحنه/۴)
القول- الاخرة، وَ إِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لَا يُوقِنُونَ* وَ وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِم بِمَا ظَلَمُوا فَهُمْ لَا يَنطِقُونَ (نمل/۸۲-۸۵) يَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلًا (طه/۱۰۹) وَ الَّذِينَ آمَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا وَعْدَ اللّهِ حَقًّا وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللّهِ قِيلًا (نساء/۱۲۲) وَ هُدُوا إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَ هُدُوا إِلَى صِرَاطِ الْحَمِيدِ (حج/۲۴) [لاصحاب الجنة] سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَّبٍّ رَّحِيمٍ (یس/۵۸) لَا يَسْمَعُونَ (السابقون) فِيهَا لَغْوًا وَ لَا تَأْثِيمًا* إلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا (واقعه/۲۵-۲۶)
احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَ أَزْوَاجَهُمْ وَ مَا كَانُوا يَعْبُدُونَ* مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ* وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ … وَ أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ* قَالُوا إِنَّكُمْ كُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ* قَالُوا بَل لَّمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ* وَ مَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ كُنتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ* فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ (صافّات/۲۲-۳۱) وَ لَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِندَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْلَا أَنتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ (سبأ/۳۱) [یومئذ] قَالَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ رَبَّنَا هَؤُلَاء الَّذِينَ أَغْوَيْنَا أَغْوَيْنَاهُمْ كَمَا غَوَيْنَا تَبَرَّأْنَا إِلَيْكَ مَا كَانُوا إِيَّانَا يَعْبُدُونَ (قصص/۶۳) إِذَا رَأى الَّذِينَ أَشْرَكُواْ شُرَكَاءهُمْ قَالُواْ رَبَّنَا هَؤُلاء شُرَكَآؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُوْ مِن دُونِكَ فَألْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكَاذِبُونَ (نحل/۸۶) قَالَ [الله] لَا تَخْتَصِمُوا لَدَيَّ وَ قَدْ قَدَّمْتُ إِلَيْكُم بِالْوَعِيدِ* مَا يُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَيَّ وَ مَا أَنَا بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ (ق/۲۸-۲۹) |