چکیده: خدا از کوه‌ها برای شما نهانگاه‌هایی قرار داد.

خدا از آن‌چه آفریده است برای شما سایه‌بان فراهم آورده است و از کوه‌ها برای شما نهانگاه‌هایی قرار داد … این‌گونه نعمت خود را بر شما تمام می‌کند، باشد که شما تسلیم شوید (نحل/۸۱).

آیا پنداشتى اصحاب کهف و رقیم از آیات شگفت ما بودند (کهف/۹)؟ ما خبر آنان را به درستی بر تو حکایت می‌کنیم. آنان جوانانی بودند که به پروردگار خود ایمان آوردند و ما بر هدایت آنان افزودیم (کهف/۱۳). چون از آنها و از آن‌چه جز خدا مى ‏پرستند، کناره گرفتید پس به غار فراخ پناه جویید تا پروردگارتان از رحمت‏ خود بر شما بگستراند و براى شما در کارتان گشایشى فراهم کند (کهف/۱۶). آن‌گاه که آنان به سوى غار فراخ پناه بردند و گفتند: پروردگارا، از جانب خود به ما رحمتى بده و در کارمان رشدی فراهم ساز پس در آن غار سالیانى چند بر گوش‌های آنان پرده زدیم (کهف/۱۰-۱۱). آفتاب را مى‏بینى که چون طلوع می‌کند، از غار فراخ آنان به سمت راست مایل است و چون غروب می‌کند، از سمت چپ آنها می‌گذرد در حالى‌که آنان در جایى وسیع از آن [غار] بودند. این از نشانه‏ هاى خدا است‏ (کهف/۱۷). مى‏ پندارى که آنها بیدارند، در حالى که در خواب هستند و آنها را به پهلوى راست و چپ مى‏ گردانیم. سگشان بر آستانه [غار] دو دست ‏خود را دراز کرده است (کهف/۱۸). سیصد سال در غار فراخشان درنگ کردند و نه سال [نیز بر آن] افزودند. بگو، خدا به آن‌چه درنگ کردند، داناتر است (کهف/۲۵-۲۶).

اگر او را یاری نکنید، البته خدا او را یاری کرده است. آن‌گاه که کسانی که کفر ورزیدند او را [از مکه] بیرون راندند [در حالی‌که یک همراه بیشتر نداشت و [او] یکی از دو نفر بود. آن‌گاه که آن دو، در غار بودند، وقتی که به همراه خود می‌گفت: اندوه نخور که خدا با ما است. پس خدا آرامش خود را بر او نازل کرد و او را با سپاهیانی که آنها را نمی‌دیدید، نیرومند کرد و سخن کسانی که کفر ورزیدند را پست‌ترین قرار داد. سخن خدا، همان برترین است. خدا شکست‌ناپذیر حکیم است (توبه/۴۰). [منافقان] به خدا سوگند می‌خورند که بی‌تردید آنان از شما هستند ولی آنان از شما نیستند. بلکه آنان گروهی هستند که پراکنده‌اند. اگر پناهگاه یا غارها یا گریزگاهی می‌یافتند، پشت می‌کردند و شتابان به سوی آن، روی می‌آورند (توبه/۵۶-۵۷).

کوه، اصحاب کهف

وَ اللّهُ جَعَلَ لَكُم مِّمَّا خَلَقَ ظِلاَلًا وَ جَعَلَ لَكُم مِّنَ الْجِبَالِ أَكْنَانًاَ … كَذَلِكَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْلِمُونَ (نحل/۸۱)

أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كَانُوا مِنْ آيَاتِنَا عَجَبًا (کهف/۹) نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ نَبَأَهُم بِالْحَقِّ إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْنَاهُمْ هُدًى (کهف/۱۳) وَ إِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَ مَا يَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ فَأْوُوا إِلَى الْكَهْفِ يَنشُرْ لَكُمْ رَبُّكُم مِّن رَّحمته و يُهَيِّئْ لَكُم مِّنْ أَمْرِكُم مِّرْفَقًا (كهف/۱۶) إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ فَقَالُوا رَبَّنَا آتِنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَةً وَ هَيِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا* فَضَرَبْنَا عَلَى آذَانِهِمْ فِي الْكَهْفِ سِنِينَ عَدَدًا (کهف/۱۰-۱۱) وَ تَرَى الشَّمْسَ إِذَا طَلَعَت تَّزَاوَرُ عَن كَهْفِهِمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَ إِذَا غَرَبَت تَّقْرِضُهُمْ ذَاتَ الشِّمَالِ وَ هُمْ فِي فَجْوَةٍ مِّنْهُ ذَلِكَ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ (کهف/۱۷) وَ تَحْسَبُهُمْ أَيْقَاظًا وَ هُمْ رُقُودٌ وَ نُقَلِّبُهُمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَ ذَاتَ الشِّمَالِ وَ كَلْبُهُم بَاسِطٌ ذِرَاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَ لَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا (كهف/۱۸) وَ لَبِثُوا فِي كَهْفِهِمْ ثَلَاثَ مِائَةٍ سِنِينَ وَ ازْدَادُوا تِسْعًا* قُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا لَبِثُوا (كهف/۲۵-۲۶)

إِلاَّ تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا وَ جَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُواْ السُّفْلَى وَ كَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيَا وَ اللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ  (توبه/۴۰) [المنافقون] يَحْلِفُونَ بِاللّهِ إِنَّهُمْ لَمِنكُمْ وَ مَا هُم مِّنكُمْ وَلَكِنَّهُمْ قَوْمٌ يَفْرَقُونَ* لَوْ يَجِدُونَ مَلْجَأً أَوْ مَغَارَاتٍ أَوْ مُدَّخَلًا لَّوَلَّوْاْ إِلَيْهِ وَ هُمْ يَجْمَحُونَ  (توبه/۵۶-۵۷)