باران، آب فرو آمده از آسمان، این مفهوم از ریشۀ غَیَثَ ۴ بار، مَطَر ۲ بار و با واژۀ مِدرارا ۳ بار، وابل ۳ بار، وَدق ۲ بار و صَیِّب، ماءٍ مُنهَمِر، ماءً صبّا، رَجع و بَرَد هر کدام ۱ بار و با عبارت اَنزَل مِنَ السَّماءِ ماءً ۲۲ بار، اَنزَلَ مِنَ السَّماءِ رِزقاً ۲ بار، اَنزَلَ الماء ۳ بار و اَنزَلنا مِنَ المُعصِراتِ ماءً ۱ بار و آیات دیگر که این مفهوم را دارد، آمده است.
چکیده: باران پدیده‌ای طبیعی از جانب خدا است که خیر و برکت به همراه دارد و گاهی باعث عذاب می‌شود.
سوگند به آسمان باران‌زا (طارق/۱۱). خدا باران را فرومی‌فرستد (لقمان/۳۴). او برای شما از آسمان، آبی فرود آورد (نمل/۶۰). او آب را به فراوانی فرو ریخت (عبس/۲۵). باران از لابه‌لای ابرها بیرون می‌آید (روم/۴۸؛ نور/۴۳). خدا از ابرهای گرانبار (اعراف/۵۷) و فشرده آبی ریزان فرومی‌فرستد (نبأ/۱۴). از ابرهای کوه‌پیکر که در آسمان است تگرگ می‌فرستد (نور/۴۳).
خدا از آسمان، آبی (بقره/۲۲؛ انعام/۹۹؛ ابراهیم/۳۲؛رعد/۱۷؛ حجر/۲۲؛ نحل/۶۵،۱۰؛ طه/۵۳؛ روم/۲۴؛ لقمان/۱۰؛ زمر/۲۱) پاک (فرقان/۴۸)، پر برکت (ق/۹) و به اندازه (مؤمنون/۱۸؛ زخرف/۱۱) بر زمین خشکیده (فصّلت/۳۹) و مرده فرومی‌فرستد (حج/۵). آنگاه آن را در زمین جای می‌دهد (مؤمنون/۱۸) و به چشمه‌هایی که در زمین است وارد می‌کند (زمر/۲۱). رودخانه‌هایی به اندازۀ گنجایش خود روان می‌شوند و سیلاب، کف فراوان می‌آورد (رعد/۱۷). آن آب، زمین را پس از آن‌که مرده بود، زنده می‌کند (بقره/۱۶۴؛ نحل/۶۵؛ روم/۲۴؛ جاثیه/۵؛ فرقان/۴۹؛ زخرف/۱۱؛ ق/۱۱). در این امر برای کسانی که می‌شنوند، نشانه‌هایی است (نحل/۶۵). آن آب در زمین هر گونه جنبنده را گسترده می‌کند (بقره/۱۶۴). با آن زمین به جنبش درمی‌آید و نمو می‌کند [گیاه می‌آورد] (حج/۵؛ فصلت/۳۹). همانا در این امور برای گروهی که می‌اندیشند نشانه‌هایی است (بقره/۱۶۴؛ روم/۲۴؛ جاثیه/۵).
آیا ندیدهای که خدا آبی از آسمان می‌فرستد پس زمین سرسبز می‌شود (حج/۶۳)؟
خدا با آن آب که از آسمان فرو می‌فرستد دانه و گیاه (نبأ/۱۵)، هر گونه گیاه (انعام/۹۹)، انواع مختلف از روییدنی‌ها (طه/۵۳)، کشتزار‌هایی (نحل/۱۱) رنگارنگ بیرون می‌آورد (زمر/۲۱). با آن آب، باغ‌ها (ق/۹)، باغ‌های درهم پیچیده و انبوه (نبأ/۱۶)، هرگونه گیاه با ارزش (لقمان/۱۰)، شاداب (حج/۵)، دانه‌های دروکردنی (ق/۹) و درختان بلند خرما (ق/۱۰؛ نحل/۱۱) که خوشه‌های روی هم چیده دارند می‌رویاند (ق/۱۰). از آن گیاه، جوانۀ سبز و از آن دانه‌هایی متراکم و از شکوفۀ خرما خوشه‌هایی نزدیک به هم و باغهایی از انگور، زیتون و انار را همگون و غیرهمگون بیرون می‌آورد. قطعاً در اینها برای مردمی که ایمان می‌آورند (انعام/۹۹) و تفکّر می‌کنند نشانه‌هایی است (نحل/۱۱). با آن آب از هرگونه میوه (اعراف/۵۷؛ نحل/۱۱) و میوه‌های رنگارنگ (فاطر/۲۷) برای شما روزی بیرون می‌آورد (بقره/۲۲؛ ابراهیم/۳۲). بوستان‌هایی از خرمابن و انگور پدید می‌آورد که در آن میوه‌های فراوانی است و از آنها می‌خورید (مؤمنون/۱۹؛ نحل/۱۱؛ ق/۱۰) که همه روزی بندگان است (ق/۱۱) و نیز با آن آب درختی از طور سینا بیرون می‌آید که روغن و خورشی برای خورندگان فراهم می‌کند (مؤمنون/۲۰). بخورید و چهارپایان خود را بچرانید. قطعاً در اینها برای خردمندان نشانه‌هایی است (طه/۵۴).
آیا آبی را که می‌آشامید، دیده‌اید؟ آیا شما آن را از ابر فرستاده‌‌اید یا ما فروفرستنده هستیم؟ اگر می‌خواستیم آن را تلخ و شور می‌کردیم پس چرا شکر نمی‌کنید (واقعه/۶۸-۷۰)؟ به راستی خدا بر بردن آن تواناست (مؤمنون/۱۸). اگر از کافران بپرسی چه کسی از آسمان، آبی فروفرستاد و با آن زمین را پس از مرگش زنده کرد؟ خواهند گفت: خداوند (عنکبوت/۶۳). خدا آب را فروفرستاد تا آن را به چهارپایان و آدمیان بسیاری که آفریده است، بنوشاند (فرقان/۴۹). آشامیدنی شما از آن است (نحل/۱۰). خدا شما را با آن سیراب می‌کند و شما ذخیره‌کنندۀ آن نیستید (حجر/۲۲). روییدنی‌هایی که چهارپایان خود را در آن می‌چرانید از ان است (نحل/۱۰).
خدا باران را به هرکس از بندگانش که بخواهد، می‌رساند. آنگاه شادمان می‌شوند (روم/۴۸). او باران را پس از آن‌که مردم نااُمید شدند، فرومی‌فرستد و رحمت خود را می‌گستراند (شوری/۲۸).
باران- اقوام، خداوند برای امت‌های پیشین باران پیاپی از آسمان فرستاد و نهرها را در زیر پاهای آنها روان ساخت پس به سزای گناهانشان، آنان را هلاک کرد (انعام/۶). هود به قوم خود گفت: ای قوم من، از پروردگار آمرزش بخواهید سپس به درگاه او توبه کنید تا از آسمان بر شما باران پیاپی فرستد (هود/۵۲). چون قوم عاد، عذاب را به صورت ابری که به سوی سرزمین‌‌های آنها می‌آمد، دیدند، گفتند: این ابری است باران زا. هود گفت: این بادی است که در آن عذابی پر درد است (احقاف/۲۴).
نوح به قوم خود گفت: از پروردگار خود آمرزش بخواهید زیرا او قطعاً آمرزنده است تا بر شما از آسمان باران پی‌درپی فرستد (نوح/۱۰-۱۱). هنگامی که قوم نوح به تکذیب او پرداختند و بندۀ خدا را دروغگو خواندند، خدا درهای آسمان را با آبی ریزان گشود (قمر/۱۱). پس از این‌که آن قوم غرق شدند، گفته شد: ای زمین، آب خود را فرو بر و ای آسمان، بازایست (هود/۴۴). در زمان یوسف پس از هفت سال سختی، سالی فرا رسید که در آن برای مردم باران بارید (یوسف/۴۹).
خدا در جنگ [بدر] از آسمان، آبی فرستاد تا مومنان را با آن پاکیزه کند. پلیدی شیطان را از آنها بزداید. دل‌های آنان را نیرومند کند و گام‌های آنها را به آن استوار دارد (انفال/۱۱). خدا به آنها می‌فرماید: اگر در جنگ از باران در زحمت هستید یا بیمار هستید، گناهی بر شما نیست که سلاح‌های خود را هنگام نماز به زمین گذارید. ولی مواظب خود باشید (نساء/۱۰۲).
باران – تمثیل، زندگی دنیا مانند آبی است که خدا آن را از آسمان فروفرستاد. سپس گیاه زمین از آن‌چه مردم و دام‌ها می‌خورند با آن درآمیخت تا آنگاه که زمین پیرایه خود را برگرفت و آراسته گردید. اهل آن پنداشتند که آنان بر آن قدرت دارند شبی یا روزی فرمان ما آمد و آن را چنان درو شده می‌گردانیم که گویی دیروز وجود نداشته است (یونس/۲۴). و نیز مانند آبی است که آن را از آسمان فرستادیم پس گیاه زمین با آن درآمیخت و آن گاه خشکید که بادها آن را پراکنده کردند (کهف/۴۵). همچنین مَثَل زندگی دنیا مانند بارانی است که گیاه آن کشاورزان را به شگفت آورد سپس خشک شود و آن را زرد بینی. آنگاه خاشاک شود (حدید/۲۰). مَثَل برخی از مردم که می‌گویند: ما به خدا و روز بازپسین ایمان آوردیم ولی مومنان راستین نیستند، مَثَل کسانی است که در باران تند در تاریکی و رعد و برق هستند. از غرّش صاعقه‌ها و ترس مرگ، انگشتان خود را در گوش‌هایشان می‌کنند (بقره/۱۹،۸). مَثَل آنان که برای خشنودی خدا انفاق می‌کنند مانند بارش باران بر بوستان‌های بلند است (بقره/۲۶۵). ولی مَثَل آنان که برای خودنمایی به مردم انفاق می‌کنند مانند سنگی است که روی آن خاکی است و رگباری بر آن می‌بارد و آن سنگ را سخت و صاف برجای می‌گذارد [از آن خاک چیزی برای کشت باقی نماند] (بقره/۲۶۴).
اطلاعات بیشتر: آب، ابر، باد