کفالت

 

کفالت، سرپرستی، این مفهوم از مادّه «ک ف ل» ۶ بار آمده است.

چکیده: به پیمان خدا وفا کنید و سوگندهای خود را نشکنید در حالی‌که خدا را کفیل قرار داده‌اید.

چون با خدا پیمان بستید به آن وفا کنید و سوگندهای خود را پس از محکم کردن آنها نشکنید در حالی‌که خدا را بر خود کفیل قرار داده‌اید. به‌راستی خدا از آن‌چه انجام می‌دهید، دانا است (نحل/۹۱).

ما شیرِ دایگان را، از پیش بر او (موسی) حرام کرده بودیم پس [خواهر او] گفت: آیا شما را بر خانواده‌ای راهنمایی کنم که برای شما، از او کفالت کنند و آنان خیرخواه او باشند؟ پس او را به مادرش بازگرداندیم تا چشمش روشن شود و غم نخورد و بداند که وعده خدا حق است ولی بیشتر آنان نمی‌دانند (قصص/۱۲-۱۳). بی‌تردید یک بار دیگر بر تو (موسی) منّت نهادیم … آن‌گاه که خواهر تو راه می‌رفت و می‌گفت: آیا کسی را به شما راهنمایی کنم که او را کفالت کند (طه/۳۷-۴۰)؟

[یکی از شاکیان به داوود گفت:] این برادر من است. او نود و نه میش دارد و من یک میش دارم پس می‌گوید: من را کفیل آن کن و در سخن بر من چیره شده است (ص/۲۳).

این از اخبار غیب است که به تو وحی می‌کنیم. هنگامی که آنها قلم‌های خود را می‌افکندند تا کدام یک از آنها مریم را کفالت کند، کنار آنها نبودی و وقتی با یکدیگر ستیزه می‌کردند، نزد آنان نبودی (آل‌عمران/۴۴). پروردگار او، مریم را با نیکی پذیرا شد و او را نیکو بار آورد و زکریّا را کفیل او قرار داد (آل‌عمران/۳۷).

الكفيل

 

 

وَ أَوْفُواْ بِعَهْدِ اللّهِ إِذَا عَاهَدتُّمْ وَ لاَ تَنقُضُواْ الأَيْمَانَ بَعْدَ تَوْكِيدِهَا وَ قَدْ جَعَلْتُمُ اللّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا إِنَّ اللّهَ يَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ (نحل/۹۱)

 

وَ حَرَّمْنَا عَلَيْهِ الْمَرَاضِعَ مِن قَبْلُ فَقَالَتْ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى أَهْلِ بَيْتٍ يَكْفُلُونَهُ لَكُمْ وَ هُمْ لَهُ نَاصِحُونَ* فَرَدَدْنَاهُ إِلَى أُمِّهِ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَلِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (قصص/۱۲-۱۳) وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلَيْكَ مَرَّةً أُخْرَى … إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى مَن يَكْفُلُهُ (طه/۳۷-۴۰)

 

[قال احد من الخصمان لداوود] إِنَّ هَذَا أَخِي لَهُ تِسْعٌ وَ تِسْعُونَ نَعْجَةً وَ لِيَ نَعْجَةٌ وَاحِدَةٌ فَقَالَ أَكْفِلْنِيهَا وَ عَزَّنِي فِي الْخِطَابِ (ص/۲۳)

 

ذَلِكَ مِنْ أَنبَاء الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيكَ وَ مَا كُنتَ لَدَيْهِمْ إِذْ يُلْقُون أَقْلاَمَهُمْ أَيُّهُمْ يَكْفُلُ مَرْيَمَ وَ مَا كُنتَ لَدَيْهِمْ إِذْ يَخْتَصِمُونَ (آل‌عمران/۴۴) فَتَقَبَّلَهَا (مريم) رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَ أَنبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَ كَفَّلَهَا زَكَرِيَّا (آل‌عمران/۳۷)