چکیده: خدا شهر مکه را حرمت نهاده است. مکه را حرمی امن قرار داد در حالی‌که مردم از پیرامون او ربوده می‌شدند. ابراهیم از خدا خواست تا این شهر را امن قرار بدهد و از اهل آن هر کس ایمان آورد، از انواع محصولات روزی دهد. نخستین خانه‏ اى که براى مردم نهاده شده، در مکه است. خدا قرآن را نازل کرد تا پیامبر، اهل مکه را بیم دهد.

بی‌گمان نخستین خانه ‏اى که براى مردم نهاده شده، همان است که در مکه است که پربرکت و براى جهانیان هدایت است. در آن (خانه) نشانه‏ هایى روشن است: مقام ابراهیم. هر کس به آن وارد شود، در امان است. براى خدا حج آن خانه بر عهده مردم است، بر کسى که بتواند به سوى آن راه یابد. هر کس کفر ورزد، به‌یقین خدا از جهانیان بى‏ نیاز است (آل‌عمران/۹۶-۹۷).

[ابراهیم گفت:] پروردگارا، من برخی از فرزندان خود را در درّه‌ای بدون کشت، نزد خانه حرمت‌یافته تو جای دادم. پروردگارا، تا نماز را به پا دارند پس دل‌های گروهی از مردم را چنان کن تا به سوی آنان متمایل شود و آنان را از انواع محصولات روزی بده، باشد که آنان سپاسگزار باشند (ابراهیم/۳۷). ابراهیم گفت: پروردگارا، این شهر را امن قرار ده و من و فرزندانم را از پرستش بت‌ها دور بدار (ابراهیم/۳۵). ابراهیم گفت: پروردگارا، این‌جا را شهری امن قرار بده و از اهل آن، هر کس از آنان که به خدا و روز بازپسین ایمان آورد، از انواع محصولات روزی ده. فرمود: هر کس کفر ورزد، او را اندکی بهره‌مند می‌کنم سپس او را به عذاب دوزخ گرفتار خواهم کرد. بد بازگشتگاهی است (بقره/۱۲۶).

سوگند به این شهر امن (تین/۳). سوگند یاد می‌کنم به این شهر در حالی‌که تو در این شهر ساکن هستی (بلد/۱-۲).

این [قرآن] کتابی است که آن را نازل کردیم. پربرکت و تصدیق‌کننده آن‌چه پیش از آن بوده است می‌باشد و تا [مردم] امّ‌القری و کسانی که پیرامون آن هستند را بیم دهی (انعام/۹۲). این‌چنین قرآنی عربی بر تو وحی کردیم تا [مردم] امّ‌القری و کسانی که پیرامون آن هستند را بیم دهی و از روز جمع‌شدن که هیچ شکی در آن نیست، بیم دهی (شوری/۷). بی‌گمان همان که این قرآن را بر تو واجب کرد، به‌یقین تو را به سوى بازگشتگاه (مکّه) بازمى‏گرداند (قصص/۸۵). [چون حق از جانب ما برای آنها آمد،] گفتند: اگر با تو از هدایت پیروى کنیم، از سرزمین خود ربوده خواهیم شد. آیا آنان را در حرمى امن جاى ندادیم که محصولات هر چیزى که رزقى از جانب ماست به سوى آن سرازیر مى ‏شود؟ ولى بیشترشان نمى‏ دانند (قصص/۵۷). آیا ندیدند ما [مکه را] حرمى امن قرار دادیم، در حالی‌که مردم از پیرامون آنان ربوده مى ‏شوند؟ آیا به باطل ایمان مى‏ آورند و به نعمت‏ خدا کفر مى‏ ورزند (عنکبوت/۶۷)؟ [بگو] جز این نیست که من فرمان یافته‌ام که پروردگار این شهر که آن را حرمت نهاده و همه چیز از آنِ او است را پرستش کنم و فرمان یافته‌ام که از تسلیم‌شدگان باشم (نمل/۹۱). او است که در درون مکه پس از آن‌که شما را بر آنان (کافران)، پیروز کرد، دست‌هاى آنها را از شما و دست‌هاى شما را از آنان بازداشت. خدا به آن‌چه مى‏ کنید، بینا است …  آن‌گاه که کافران در دل‌هاى خود تعصّب ورزیدند، تعصّب جاهلیت پس خدا آرامش خود را بر فرستاده خود و بر مومنان فرو فرستاد و آنان را به کلمه تقوا ملزم گردانید (فتح/۲۴-۲۶).

بیرون کردن از سرزمین، مسجد‌الحرام، خانه خدا

إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَ هُدًى لِّلْعَالَمِينَ* فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَّقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَ مَن دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا وَ لِلّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ مَن كَفَرَ فَإِنَّ الله غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ (آل‌عمران/۹۶-۹۷)

[قال ابراهيم] رَّبَّنَا إِنِّي أَسْكَنتُ مِن ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِندَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُواْ الصَّلاَةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُم مِّنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (ابراهيم/۳۷) وَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِنًا وَ اجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَن نَّعْبُدَ الأَصْنَامَ (ابراهيم/۳۵) وَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آمِنًا وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُم بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ قَالَ وَ مَن كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ (بقره/۱۲۶)

وَ هَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ (تين/۳) لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ* وَ أَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ (بلد/۱-۲)

وَ هَذَا كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَكٌ مُّصَدِّقُ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لِتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَ مَنْ حَوْلَهَا (انعام/۹۲) وَ كَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَ مَنْ حَوْلَهَا وَ تُنذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَيْبَ (شوري/۷) إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَى مَعَادٍ (قصص/۸۵) وَ قَالُوا إِن نَّتَّبِعِ الْهُدَى مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا أَوَلَمْ نُمَكِّن لَّهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَى إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقًا مِن لَّدُنَّا وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (قصص/۵۷) أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا حَرَمًا آمِنًا وَ يُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَ بِنِعْمَةِ اللَّهِ يَكْفُرُونَ (عنكبوت/۶۷) إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ رَبَّ هَذِهِ الْبَلْدَةِ الَّذِي حَرَّمَهَا وَ لَهُ كُلُّ شَيْءٍ وَ أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ (نمل/۹۱) وَ هُوَ الَّذِي كَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ عَنْهُم بِبَطْنِ مَكَّةَ مِن بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَكُمْ عَلَيْهِمْ وَ كَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا … إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَ أَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى (فتح/۲۴-۲۶)