چکیده: اگر بخواهیم آبی را که می‌نوشید، تلخ می‌کنیم. دو دریا یکی شیرین و گوارا و آن یکی شور تلخ است. برای متّقیان در بهشت، نهرهایی از شیری است که مزه‌اش بر نمی‌گردد. چهره‌هایی که در آن روز زبون هستند، خوراکی جز خار درشت تلخ ندارند.

آیا آبى را که مى ‏نوشید، دیده ‏اید؟ آیا شما آن را از ابر باران‌زا نازل کرده‌اید یا ما نازل‌کننده هستیم؟ اگر بخواهیم آن را تلخ مى‏ گردانیم پس چرا سپاسگزاری نمی‌کنید (واقعه/۶۸-۷۰)؟ او کسى است که دو دریا را به هم پیوست. این یکى شیرین و گوارا و آن یک، شور و تلخ است و میان آن دو حائلی و مانعی بازدارنده قرار داد (فرقان/۵۳). دو دریا برابر نیستند. این یک، شیرین تشنگى ‏زدا است و نوشیدنش گوارا و آن یک، شور و تلخ‏ است. از هر یک، گوشتى تازه مى‏ خورید (فاطر/۱۲).

بی‌تردید نیکان از جامى مى ‏نوشند که آمیزه آن کافور است (انسان/۵). در آنجا از جامى که آمیزه آن زنجبیل است، به آنان مى‏ نوشانند (انسان/۱۷). مَثَل بهشتى که به متّقین وعده داده شده، این است که در آن نهرهایی است از آبى که دگرگون‌شدنی نیست و نهرهایی از شیرى که مزه ‏اش برنمی‌گردد و نهرهایی از شراب که براى نوشندگان لذت‌بخش است و نهرهایی از عسل ناب. در آنجا از هر گونه میوه و آمرزشی از سوی پروردگارشان دارند. [آیا اینان] مانند کسانی هستند که در آتش جاودانه‌اند و آبى جوشان به خوردشان داده مى ‏شود که روده ‏هایشان را پاره‌پاره کند (محمّد/۱۵)؟

در آن روز چهره‏ هایى زبون هستند … خوراکى جز خار درشت تلخ ندارند. نه فربه می‌کند و نه گرسنگى را باز می‌دارد (غاشیه/۲-۷).

چشیدن، میوه، طعام

أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاء الَّذِي تَشْرَبُونَ* أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ* لَوْ نَشَاء جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ (واقعه/۶۸-۷۰) وَ هُوَ الَّذِي مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ وَ هَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَ جَعَلَ بَيْنَهُمَا بَرْزَخًا وَ حِجْرًا مَّحْجُورًا (فرقان/۵۳) وَ مَا يَسْتَوِي الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَ هَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَ مِن كُلٍّ تَأْكُلُونَ لَحْمًا طَرِيًّا (فاطر/۱۲)

إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا (انسان/۵) وَ يُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا (انسان/۱۷) مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِّن مَّاء غَيْرِ آسِنٍ وَ أَنْهَارٌ مِن لَّبَنٍ لَّمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَ أَنْهَارٌ مِّنْ خَمْرٍ لَّذَّةٍ لِّلشَّارِبِينَ وَ أَنْهَارٌ مِّنْ عَسَلٍ مُّصَفًّى وَ لَهُمْ فِيهَا مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ وَ مَغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ كَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِي النَّارِ وَ سُقُوا مَاء حَمِيمًا فَقَطَّعَ أَمْعَاءهُمْ (محمّد/۱۵)

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ … لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ* لَا يُسْمِنُ وَ لَا يُغْنِي مِن جُوعٍ (غاشیه/۲-۷)