چکیده: مادر مریم، مریم را نذر خدا کرد. خدا او را به نیکویی پذیرفت، نیکو پروراند و زکریا را سرپرست او قرار داد. در محراب برای او از جانب خدا رزق بود. مریم، زنی راست‌پیشه بود. خود را پاکدامن نگاه داشت. سخنان پروردگار خود و کتاب‌هاى او را تصدیق کرد و از فرمانبرداران بود. او از کسانی بود که خدا به آنان نعمت داده و آنان را هدایت کرده و برگزیده است. خدا او را پاک گرداند و بر زنان جهان برتری داد. خدا در مریم از روح خود دمید پس مریم به عیسى باردار شد، بدون آن‌که دست بشری به او رسیده باشد. خدا، براى مومنان، مریم را مَثَل زده است. او برای جهانیان نشانه‌ای بود. خدا عیسی، پسر مریم را از پیامبران قرار داد.

همسر عمران گفت: پروردگارا، به‌راستی من آن‌چه در شکم خود دارم، نذر تو کردم تا آزاد‌شده باشد پس از من بپذیر. به‌راستی تو خود شنواى دانا هستی  پس چون فرزندش را زایید، گفت: پروردگارا، من او را دختر زاییده‏ ام، خدا به آن‌چه او زایید، داناتر بود و پسر مانند دختر نیست. من او را مریم نامیدم و او و فرزندانش را از شیطان رانده ‏شده به تو پناه مى ‏دهم پس پروردگارش او (مریم) را به نیکویی پذیرفت و او را نیکو پروراند و زکریا را سرپرست او قرار داد (آل‌عمران/۳۵-۳۷). [ای پیامبر] این، از اخبار غیب است که به تو وحى مى‏ کنیم. تو هنگامی که آنان قلم‌هاى خود را [براى قرعه ‏کشى به آب] مى‏ افکندند تا کدام یک از آنان سرپرستى مریم را به عهده گیرد، نزد آنها نبودی و نیز هنگامی که با یکدیگر مشاجره مى‏ کردند، نزد آنان نبودى (آل‌عمران/۴۴). زکریا هر بار که در محراب بر مریم وارد مى‏ شد، نزد او رزقی مى‏ یافت، می‌گفت: اى مریم، این از کجا براى تو آمده است؟ می‌گفت: این، از نزد خداست. خدا به هر کس بخواهد روزى، بى‌حساب مى ‏دهد. آن هنگام بود که زکریا پروردگار خود را خواند، گفت: پروردگارا، از جانب خود فرزندى پاک به من ببخش. بی‌گمان تو شنونده دعا هستی (آل‌عمران/۳۷-۳۸).

آنان (زکریا، مریم، عیسی، یحیی، … ) کسانى بودند که خدا به آنان نعمت داد، از پیامبران از نسل آدم و از کسانى که همراه نوح [بر کشتى] سوار کردیم و از نسل ابراهیم و اسرائیل و از کسانى که [آنان را] هدایت کردیم و برگزیدیم، هر گاه آیات رحمان بر آنان خوانده مى ‏شد، سجده ‏کنان و گریان به خاک مى ‏افتادند (مریم/۵۸). فرشتگان گفتند: اى مریم، خدا تو را برگزید و پاک گردانید و تو را بر زنان جهان برگزید. اى مریم، خاضعانه تسلیم پروردگار خود باش. سجده کن و با رکوع ‏کنندگان، رکوع کن (آل‌عمران/۴۲-۴۳).

فرشتگان گفتند: اى مریم، به‌راستی خدا تو را به کلمه‏ اى از جانب خود که نام او مسیح، عیسى‏، پسر مریم است، مژده مى‏ دهد در حالى‌که در دنیا و آخرت، آبرومند و از مقرّبان است. در گهواره و در میانسالى، با مردم سخن مى‏ گوید و از شایستگان است. [مریم] گفت: پروردگارا، چگونه مرا فرزندى خواهد بود با آن‌که بشرى به من دست نزده است؟ گفت: چنین است. خدا هر چه بخواهد، مى ‏آفریند. چون به کارى فرمان دهد، فقط به آن مى‏ گوید: باش. پس می‌شود. به او کتاب، حکمت، تورات و انجیل مى‏ آموزد. [او را به] پیامبرى به سوى بنى‌اسرائیل [مى ‏فرستد که به آنان مى‏ گوید:] به‌راستی من از جانب پروردگارتان برای شما نشانه‏ اى آورده ‏ام. من از گِل براى شما چیزى به شکل پرنده مى‏ سازم، آن‌گاه در آن مى‏ دمم پس به اذن خدا پرنده ‏اى مى‌شود. به اذن خدا نابیناى مادرزاد و پیس را شفا مى ‏بخشم و مردگان را زنده مى ‏کنم و شما را از آن‌چه مى‏ خورید و آن‌چه در خانه‌های خود ذخیره مى‏ کنید، خبر مى‏ دهم. بدون شک در این، براى شما اگر مومن باشید، نشانه‌ای است [و مى ‏گوید آمده ‏ام تا] تورات را که پیش از من است، تصدیق‌ کنم و تا پاره ‏اى از آن‌چه را بر شما حرام گردیده، براى شما حلال کنم. از جانب پروردگارتان براى شما، نشانه ‏اى آورده ‏ام پس از خدا پروا کنید و من را اطاعت کنید. به راستی ‏خدا، پروردگار من و پروردگار شما است پس او را بپرستید. این راه راست است (آل‌عمران/۴۵-۵۱). آن زن  [را یاد کن] که خود را پاکدامن نگاه داشت پس از روح خود، در او دمیدیم و او و پسرش را براى جهانیان نشانه‌ای قرار دادیم (انبیاء/۹۱). در این کتاب، از مریم یاد کن، آن‌گاه که از خانواده خود در مکانى شرقى، کناره گرفت و در برابر آنان حجابی برگرفت پس روح خود را به سوى او فرستادیم پس به [شکل] بشرى خوش‏اندام بر او نمایان شد. [مریم] گفت: اگر تقواپیشه‌ هستی، من از تو به رحمان پناه مى ‏برم. گفت: من تنها فرستاده پروردگار تو هستم تا به تو پسرى پاک ببخشم. گفت: چگونه برای من پسرى باشد با آن‌که دست بشرى به من نرسیده و بدکار نبوده ‏ام؟ گفت: چنین است. پروردگار تو می‌فرماید: آن بر من آسان است و تا او را نشانه ‏اى براى مردم و رحمتى از جانب خود قرار دهیم و امری انجام‌شدنی است. پس [مریم] به او (عیسى) باردار شد و با او به مکان دورافتاده ‏اى پناه گرفت (مریم/۱۶-۲۲). درد زایمان، او را به سوى تنه درخت ‏خرمایى کشانید. گفت: اى کاش پیش از این مرده بودم و یکسر فراموش ‏شده بودم پس [فرشته] از فرودستش او را ندا داد که غمگین نباش. پروردگارت زیر [پاى] تو چشمه آبى پدید آورده است. تنه درخت‏ خرما را به طرف خود تکان بده تا بر تو خرماى تازه بریزد. بخور و بنوش و دیده روشن ‌دار پس اگر کسى از مردم را دیدى، بگو، من براى رحمان، روزه نذر کرده ‏ام و امروز هرگز با انسانى سخن نخواهم گفت پس در حالى‌که او (عیسی) را در آغوش گرفته بود، به نزد قوم خود آورد. گفتند: اى مریم، به‌راستى کاری بسیار زشت مرتکب شده ‏اى. اى خواهر هارون، پدرت مرد بدى نبود و مادرت بدکاره نبود. [مریم] به سوى عیسى اشاره کرد. گفتند: چگونه با کسى که در گهواره و کودک است، ‏سخن بگوییم؟ [کودک] گفت: من بنده خدا هستم. به من کتاب داده و من را پیامبر قرار داده است. هر جا باشم من را بابرکت‏ گردانیده و تا زنده ‏ام به نماز و زکات سفارش کرده است. مرا نسبت به مادرم نیکوکار کرده و زورگوی نافرمانم نگردانیده است. درود بر من، روزى که زاده شدم، روزى که مى ‏میرم و روزى که زنده برانگیخته مى‏ شوم. این است عیسى پسر مریم، سخن حقّی که در آن شک مى ‏کنند. خدا را نسزد که فرزندى برگیرد. او منزّه است. چون کارى را اراده کند، تنها به آن مى ‏گوید: باش پس مى‏ شود. به‌راستی‏ خداست که پروردگار من و پروردگار شما است پس او را بپرستید. این راه راست است، آن‌گاه از میان آنها گروه‌هایی به اختلاف پرداختند پس واى بر کسانى که کافر شدند، از مشاهده روزى عظیم (مریم/۲۳-۳۷). پسر مریم و مادر او را نشانه‏ اى گردانیدیم و آن دو را در زمین مرتفعی که دارای آرامش و چشمه‌ای بود، جاى دادیم (مومنون/۵۰).

خدا فرمود: اى عیسى، پسر مریم، نعمت من را بر خود و بر مادرت به یاد آور، آن‌گاه که تو را به روح‏ القدس تأیید کردم که در گهواره و در میانسالى [با وحى] با مردم سخن می‌گفتى (مائده/۱۱۰). به عیسى، پسر مریم دلایلی آشکار دادیم و او را با روح‌القدس تایید کردیم (بقره/۸۷، ۲۵۳). در پی آنان (پیامبران پیشین)، فرستادگان خود را روانه کردیم و عیسی پسر مریم را نیز به دنبال [آنان] روانه کردیم (حدید/۲۷). عیسى، پسر مریم را به دنبال آنان روانه کردیم (مائده/۴۶). عیسى، پسر مریم گفت: اى فرزندان اسرائیل، من فرستاده خدا به سوى شما هستم (صف/۶).

حواریون گفتند: اى عیسى، پسر مریم آیا پروردگار تو مى‏ تواند از آسمان مائده‌ای براى ما نازل کند؟ … عیسى پسر مریم گفت: خدایا، ای پروردگار ما، از آسمان مائده‌ای بر ما نازل کن (مائده/۱۱۲-۱۱۴).

[یهودیان و مسیحیان] دانشمندان دینی، راهبان خود و مسیح، پسر مریم را اربابانی به غیر از خدا گرفتند با آن‌که فرمان نیافته بودند جز این‌که خدایى یگانه را بپرستند (توبه/۳۱). اى اهل کتاب، در دین خود غلوّ نکنید و درباره خدا جز حق نگویید. مسیح، عیسى، پسر مریم فقط فرستاده خدا و کلمه او است که آن را به سوى مریم افکند و روحى از جانب اوست (نساء/۱۷۱). کسانى که گفتند: خدا همان مسیح، پسر مریم است، بی‌گمان کافر شدند (مائده/۷۲). کسانى که گفتند: خدا همان مسیح، پسر مریم است، بی‌تردید کافر شدند. بگو، اگر [خدا] اراده کند که مسیح، پسر مریم، مادرش و هر که در زمین است، همه را به هلاکت رساند، چه کسى در مقابل خدا اختیارى دارد (مائده/۱۷)؟ مسیح، پسر مریم، جز پیامبرى نبود که پیش از او پیامبرانى گذشتند. مادر او زنى راست‌پیشه بود و هر دو غذا مى‏ خوردند. بنگر چگونه آیات را براى آنان روشن بیان می‎‌کنیم سپس بنگر به کجا منحرف می‌شوند (مائده/۷۵). خدا فرمود: اى عیسى، پسر مریم، آیا تو به مردم گفتى من و مادرم را دو معبود به غیر از خدا بگیرید؟ گفت: منزّهى تو. برای من شایسته نیست که چیزى را که حقّ من نیست، بگویم. اگر آن را گفته بودم، بی‌گمان آن را مى ‏دانستى (مائده/۱۱۶).

از میان فرزندان اسرائیل آنان که کفر ورزیدند، به زبان داوود و عیسى، پسر مریم لعنت شدند (مائده/۷۸). پس به [سبب] پیمان ‏شکنى‏ آنان (بنی‌اسرائیل) و کفرشان نسبت به آیات خدا و کشتن پیامبران به ناحق و گفتار آنان که دل‌هاى ما در غلاف است، بلکه خدا به سبب کفرشان بر دلهایشان مهر زد پس جز شمارى اندک ایمان نمى ‏آورند. [نیز] به سزاى کفرشان و سخن‌شان آن تهمت بزرگى که به مریم زدند و سخن آنها که ما مسیح، عیسى پسر مریم، پیامبر خدا را کشتیم [لعنتشان کردیم] (نساء/۱۵۵-۱۵۷).

خدا برای کسانی که ایمان آورده‌اند، همسر فرعون را مَثَل زد … و مریم، دختر عِمران را، همان کسى که خود را پاکدامن نگاه داشت، پس در او از روح خود دمیدیم و کلمات پروردگار خود و کتاب‌هاى او را تصدیق کرد و از فرمانبرداران بود (تحریم/۱۱-۱۲). [یاد کن] هنگامى را که از پیامبران پیمان گرفتیم و از تو، از نوح، ابراهیم، موسى، عیسى، پسر مریم و از آنان پیمانى استوار گرفتیم (احزاب/۷). هنگامى که پسر مریم مَثَل زده شد، ناگاه قوم تو از آن، سر و صدا راه انداختند (زخرف/۵۷).

اى کسانى که ایمان آورده ‏اید، یاران خدا باشید، همان‌گونه که عیسى‏، پسر ‏مریم به حواریون گفت: ‏یاران من در راه خدا چه کسانى هستند؟ حواریون گفتند: ما یاران خدا هستیم (صف/۱۴).

إِذْ قَالَتِ امْرَأَةُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ* فَلَمَّا وَضَعَتْهَا قَالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُهَا أُنثَى وَ اللّهُ أَعْلَمُ بِمَا وَضَعَتْ وَ لَيْسَ الذَّكَرُ كَالأُنثَى وَ إِنِّي سَمَّيْتُهَا مَرْيَمَ وِ إِنِّي أُعِيذُهَا بِكَ وَ ذُرِّيَّتَهَا مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ* فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَ أَنبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَ كَفَّلَهَا زَكَرِيَّا (آل‌عمران/۳۵-۳۷) [یا ایها الرسول] ذَلِكَ مِنْ أَنبَاء الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيكَ وَ مَا كُنتَ لَدَيْهِمْ إِذْ يُلْقُون أَقْلاَمَهُمْ أَيُّهُمْ يَكْفُلُ مَرْيَمَ وَ مَا كُنتَ لَدَيْهِمْ إِذْ يَخْتَصِمُونَ (آل‌عمران/۴۴) كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيْهَا (مریم) زَكَرِيَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِندَهَا رِزْقًا قَالَ يَا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِندِ اللّهِ إنَّ اللّهَ يَرْزُقُ مَن يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ* هُنَالِكَ دَعَا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قَالَ رَبِّ هَبْ لِي مِن لَّدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاء (آل‌عمران/۳۷-۳۸)

أُوْلَئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ مِن ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَ مِن ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَ إِسْرَائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنَا وَ اجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَ بُكِيًّا (مريم/۵۸) وَ إِذْ قَالَتِ الْمَلاَئِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَاكِ وَ طَهَّرَكِ وَ اصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاء الْعَالَمِينَ* يَا مَرْيَمُ اقْنُتِي لِرَبِّكِ وَ اسْجُدِي وَ ارْكَعِي مَعَ الرَّاكِعِينَ (آل‌عمران/۴۲-۴۳)

إِذْ قَالَتِ الْمَلآئِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ وَجِيهًا فِي الدُّنْيَا وَ الآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ* وَ يُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ كَهْلًا وَ مِنَ الصَّالِحِينَ* قَالَتْ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي وَلَدٌ وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ قَالَ كَذَلِكِ اللّهُ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ* وَ يُعَلِّمُهُ الْكِتَابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ التَّوْرَاةَ وَ الإِنجِيلَ* وَ رَسُولًا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُم بِآيَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُم مِّنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِ اللّهِ وَ أُبْرِئُ الأكْمَهَ و الأَبْرَصَ وَ أُحْيِي الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللّهِ وَ أُنَبِّئُكُم بِمَا تَأْكُلُونَ وَ مَا تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ* وَ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَ لِأُحِلَّ لَكُم بَعْضَ الَّذِي حُرِّمَ عَلَيْكُمْ وَ جِئْتُكُم بِآيَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ فَاتَّقُواْ اللّهَ وَ أَطِيعُونِ* إِنَّ اللّهَ رَبِّي وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ (آل‌عمران/۴۵-۵۱) وَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا وَ جَعَلْنَاهَا وَ ابْنَهَا آيَةً لِّلْعَالَمِينَ (انبياء/۹۱) وَ اذْكُرْ فِي الْكِتَابِ مَرْيَمَ إِذِ انتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا مَكَانًا شَرْقِيًّا* فَاتَّخَذَتْ مِن دُونِهِمْ حِجَابًا فَأَرْسَلْنَا إِلَيْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِيًّا* قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمَن مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيًّا* قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلَامًا زَكِيًّا* قَالَتْ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ وَ لَمْ أَكُ بَغِيًّا* قَالَ كَذَلِكِ قَالَ رَبُّكِ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ وَ لِنَجْعَلَهُ آيَةً لِلنَّاسِ وَ رَحْمَةً مِّنَّا وَ كَانَ أَمْرًا مَّقْضِيًّا* فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَتْ بِهِ مَكَانًا قَصِيًّا (مريم/۱۶-۲۲) فَأَجَاءهَا الْمَخَاضُ إِلَى جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يَا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَ كُنتُ نَسْيًا مَّنسِيًّا* فَنَادَاهَا مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيًّا* وَ هُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُسَاقِطْ عَلَيْكِ رُطَبًا جَنِيًّا* فَكُلِي وَ اشْرَبِي وَ قَرِّي عَيْنًا فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَدًا فَقُولِي إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنسِيًّا* فَأَتَتْ بِهِ قَوْمَهَا تَحْمِلُهُ قَالُوا يَا مَرْيَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَيْئًا فَرِيًّا* يَا أُخْتَ هَارُونَ مَا كَانَ أَبُوكِ امْرَأَ سَوْءٍ وَ مَا كَانَتْ أُمُّكِ بَغِيًّا* فَأَشَارَتْ إِلَيْهِ قَالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا* قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا* وَ جَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيْنَ مَا كُنتُ وَ أَوْصَانِي بِالصَّلَاةِ وَ الزَّكَاةِ مَا دُمْتُ حَيًّا* وَ بَرًّا بِوَالِدَتِي وَ لَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّارًا شَقِيًّا* وَ السَّلَامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا* ذَلِكَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقِّ الَّذِي فِيهِ يَمْتَرُونَ* مَا كَانَ لِلَّهِ أَن يَتَّخِذَ مِن وَلَدٍ سُبْحَانَهُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ* وَ إِنَّ اللَّهَ رَبِّي وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ* فَاخْتَلَفَ الْأَحْزَابُ مِن بَيْنِهِمْ فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ كَفَرُوا مِن مَّشْهَدِ يَوْمٍ عَظِيمٍ (مريم/۲۳-۳۷) وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً وَ آوَيْنَاهُمَا إِلَى رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَ مَعِينٍ (مومنون/۵۰)

إِذْ قَالَ اللّهُ يَا عِيسى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَ عَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدتُّكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ كَهْلًا (مائده/۱۱۰) وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ (بقره/۸۷، ۲۵۳) قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَ قَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ (حديد/۲۷) وَ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِعَيسَى ابْنِ مَرْيَمَ (مائده/۴۶) وَ إِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُم (صف/۶)

إِذْ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَن يُنَزِّلَ عَلَيْنَا مَآئِدَةً مِّنَ السَّمَاءِ … قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنزِلْ عَلَيْنَا مَآئِدَةً مِّنَ السَّمَاءِ (مائده/۱۱۲-۱۱۴)

اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَ رُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ وَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَ مَا أُمِرُواْ إِلاَّ لِيَعْبُدُواْ إِلَهًا وَاحِدًا (توبه/۳۱)  يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لاَ تَغْلُواْ فِي دِينِكُمْ وَ لاَ تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ إِلاَّ الْحَقِّ إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللّهِ وَ كَلِمَتُهُ أَلْقَاهَا إِلَى مَرْيَمَ وَ رُوحٌ مِّنْهُ (نساء/۱۷۱) لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ (مائده/۷۲) لَّقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَآلُواْ إِنَّ اللّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ قُلْ فَمَن يَمْلِكُ مِنَ اللّهِ شَيْئًا إِنْ أَرَادَ أَن يُهْلِكَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ وَ مَن فِي الأَرْضِ جَمِيعًا (مائده/۱۷) مَّا الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَ أُمُّهُ صِدِّيقَةٌ كَانَا يَأْكُلاَنِ الطَّعَامَ انظُرْ كَيْفَ نُبَيِّنُ لَهُمُ الآيَاتِ ثُمَّ انظُرْ أَنَّى يُؤْفَكُونَ (مائده/۷۵)  وَ إِذْ قَالَ اللّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنتَ قُلتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَ أُمِّيَ إِلَهَيْنِ مِن دُونِ اللّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ إِن كُنتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ (مائده/۱۱۶)

لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى لِسَانِ دَاوُودَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذَلِكَ بِمَا عَصَوا وَّ كَانُواْ يَعْتَدُونَ (مائده/۷۸) فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ وَ كُفْرِهِم بَآيَاتِ اللّهِ وَ قَتْلِهِمُ الأَنْبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقًّ وَ قَوْلِهِمْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَلْ طَبَعَ اللّهُ عَلَيْهَا بِكُفْرِهِمْ فَلاَ يُؤْمِنُونَ إِلاَّ قَلِيلًا* وَ بِكُفْرِهِمْ وَ قَوْلِهِمْ عَلَى مَرْيَمَ بُهْتَانًا عَظِيمًا* وَ قَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللّهِ (نساء/۱۵۵-۱۵۷)

وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِينَ آمَنُوا اِمْرَأَةَ فِرْعَوْنَ … وَ مَرْيَمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهِ مِن رُّوحِنَا وَ صَدَّقَتْ بِكَلِمَاتِ رَبِّهَا وَ كُتُبِهِ وَ كَانَتْ مِنَ الْقَانِتِينَ (تحريم/۱۱-۱۲) وَ إِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَ مِنكَ وَ مِن نُّوحٍ وَ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ أَخَذْنَا مِنْهُم مِّيثَاقًا غَلِيظًا (احزاب/۷) وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْيَمَ مَثَلًا إِذَا قَوْمُكَ مِنْهُ يَصِدُّونَ (زخرف/۵۷)

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا كُونوا أَنصَارَ اللَّهِ كَمَا قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ لِلْحَوَارِيِّينَ مَنْ أَنصَارِي إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ نَحْنُ أَنصَارُ اللَّهِ (صف/۱۴)