چکیده: صید دریا برای شما حلال است. خدا دریا را مسخّر کرد تا از آن گوشت تازه بخورید.

صید دریا و خوردنی‌های آن براى شما حلال شده است تا براى شما و مسافران متاعی باشد (مائده/۹۶). او (خدا) کسى است که دریا را مسخّر کرد تا از آن، گوشت تازه بخورید و زیوری که آن را مى ‏پوشید، از آن بیرون آورید و کشتی‌ها را در آن شکافنده مى‏ بینى و تا از فضل او بجویید و باشد که شما سپاس گزارید (نحل/۱۴). دو دریا یکسان نیستند. این یک شیرین تشنگى ‏زدا [و] نوشیدن آن، گوارا است و آن یک، شورِ تلخ ‏مزه است. از هر یک گوشتى تازه مى‏ خورید و زیورى که آن را مى ‏پوشید، بیرون مى ‏آورید. کشتى را در آن شکافنده مى ‏بینى تا از فضل او بجویید و باشد که سپاس گزارید (فاطر/۱۲).

هنگامی که [موسی و جوان همراه او] به محلّ برخورد دو [دریا] رسیدند، ماهى خود را فراموش کردند و ماهى در دریا راه خود را در پیش گرفت. هنگامى که [از آنجا] گذشتند [موسى] به جوان [همراه] خود گفت: غذایمان را بیاور که از این سفر خود رنج بسیار دیدیم. گفت: آیا دیدى وقتى به سوى آن صخره پناه جستیم، من ماهى را فراموش کردم و [کسى] جز شیطان آن را از خاطرم نبرد که آن را یاد کنم و به طور عجیبى راه خود را در دریا پیش گرفت. گفت: این همان است که ما مى‏ جستیم پس جستجوکنان ردّ پاى خود را گرفتند و برگشتند (کهف/۶۱-۶۴).

[یونس] به سوى کشتى انباشته فرار کرد. پس [سرنشینان] با هم قرعه انداختند و [یونس] از باختگان شد. [او را به دریا افکندند] و ماهى او را بلعید در حالى‌که او نکوهشگر خود بود. اگر او از تسبیح ‏کنندگان نبود بی‌تردید تا روزى که برانگیخته مى‏ شوند، در شکم آن [ماهى] مى‏ ماند (صافّات/۱۴۰-۱۴۴). بر حکم پروردگارت صبر کن و مانند هم‌نشین ماهى (یونس)، نباش آن‌گاه که ندا داد در حالی که اندوهگین بود. اگر نعمتی از پروردگارش به او نرسیده بود بی‌گمان نکوهش‌شده بر زمین خشک انداخته مى ‏شد (قلم/۴۸-۴۹). ذوالنون (صاحب ماهی) را [یاد کن] آن‌گاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او تنگ نمی‌گیریم پس در تاریکی‌ها ندا داد: معبودى جز تو نیست. تو منزّه هستى. به‌راستى من از ستمکاران بودم پس او را اجابت کردیم و او را از اندوه رهانیدیم. این‌چنین مومنان را نجات مى ‏دهیم (انبیاء/۸۷-۸۸).

از آنان (یهودیان) درباره اهالى آن شهرى که کنار دریا بود بپرس، آن‌گاه که به [حکم روز] شنبه تعدّی مى ‏کردند. آن‌گاه که روز شنبه آنان ماهی‌هایشان روى آب مى‏ آمدند و روزهاى غیر شنبه به سوى آنان نمى‏ آمدند. این‌گونه ما آنان را به سبب آن‌که نافرمانى مى‏ کردند، آزمودیم (اعراف/۱۶۳).

حیوان، اصحاب سبت

أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَ طَعَامُهُ مَتَاعًا لَّكُمْ وَ لِلسَّيَّارَةِ   (مائده/۹۶) وَ هُوَ الَّذِي سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْكُلُواْ مِنْهُ لَحْمًا طَرِيًّا وَ تَسْتَخْرِجُواْ مِنْهُ حِلْيَةً تَلْبَسُونَهَا وَ تَرَى الْفُلْكَ مَوَاخِرَ فِيهِ وَ لِتَبْتَغُواْ مِن فَضْلِهِ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (نحل/۱۴) وَ مَا يَسْتَوِي الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَ هَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَ مِن كُلٍّ تَأْكُلُونَ لَحْمًا طَرِيًّا وَ تَسْتَخْرِجُونَ حِلْيَةً تَلْبَسُونَهَا وَ تَرَى الْفُلْكَ فِيهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (فاطر/۱۲)

فَلَمَّا بَلَغَا (موسي و فتاه) مَجْمَعَ بَيْنِهِمَا نَسِيَا حُوتَهُمَا فَاتَّخَذَ سَبِيلَهُ فِي الْبَحْرِ سَرَبًا* فَلَمَّا جَاوَزَا قَالَ لِفَتَاهُ آتِنَا غَدَاءنَا لَقَدْ لَقِينَا مِن سَفَرِنَا هَذَا نَصَبًا * قَالَ أَرَأَيْتَ إِذْ أَوَيْنَا إِلَى الصَّخْرَةِ فَإِنِّي نَسِيتُ الْحُوتَ وَ مَا أَنسَانِيهُ إِلَّا الشَّيْطَانُ أَنْ أَذْكُرَهُ وَ اتَّخَذَ سَبِيلَهُ فِي الْبَحْرِ عَجَبًا* قَالَ ذَلِكَ مَا كُنَّا نَبْغِ فَارْتَدَّا عَلَى آثَارِهِمَا قَصَصًا (كهف/۶۱-۶۴)

إذ أَبَقَ [یونس] إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ* فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ* فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَ هُوَ مُلِيمٌ* فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ* لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ (صافّات/۱۴۰-۱۴۴) فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَ هُوَ مَكْظُومٌ* لَوْلَا أَن تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاء وَ هُوَ مَذْمُومٌ (قلم/۴۸-۴۹) وَ ذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ* فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذَلِكَ نُنجِي الْمُؤْمِنِينَ (انبياء/۸۷-۸۸)

وَ اَسْأَلْهُمْ (الیهود) عَنِ الْقَرْيَةِ الَّتِي كَانَتْ حَاضِرَةَ الْبَحْرِ إِذْ يَعْدُونَ فِي السَّبْتِ إِذْ تَأْتِيهِمْ حِيتَانُهُمْ يَوْمَ سَبْتِهِمْ شُرَّعًا وَ يَوْمَ لاَ يَسْبِتُونَ لاَ تَأْتِيهِمْ كَذَلِكَ نَبْلُوهُم بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ (اعراف/۱۶۳)