چکیده: خدا به لقمان حکمت داد. لقمان به پسرش سفارش کرد که برای خدا شریک نگیر. خدا عمل تو را هر چند کوچک باشد، می‌آورد. نماز برپا دار. امر به معروف و نهی از منکر کن. صبر کن. از مردم رو برنگردان. با خودپسندی راه نرو و از صدای خود بکاه.

به‌راستى به لقمان حکمت دادیم که خدا را سپاسگزار باش. هر کس سپاس گزارد، تنها براى خود سپاس مى ‏گزارد و هر کس کفران کند، بی‌تردید‏ خدا بى‏ نیاز ستوده است. لقمان به پسر خود در حالی‌که او را پند مى‏ داد، گفت: اى پسرک من، برای خدا شریک نگیر. به‌راستى شرک، ستمى بزرگ است. … اى پسرک من، اگر آن (عمل تو) هم‌وزن دانه خردلى در صخره‌ای در آسمان‌ها یا در زمین باشد، خدا آن را مى‏ آورد. بی‌تردید خدا دقیق و آگاه است. اى پسرک من، نماز را برپا دار و به کار پسندیده امر کن و از کار ناپسند نهی کن. بر آن‌چه به تو می‌رسد، ‏صبر کن. به‌راستی این از کارهای استوار است. روی خود را از مردم برنگردان و در زمین با سرمستی راه نرو که خدا خودپسند فخرفروش را دوست نمى‏ دارد. در راه ‏رفتن خود میانه‏ رو باش. از صدای خودت بکاه. بی‌گمان بدترین صداها، صدای درازگوشان است (لقمان/۱۲-۱۹).

وَ لَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ وَ مَن يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَن كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ* وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ … يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِن تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَكُن فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّمَاوَاتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ* يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ اصْبِرْ عَلَى مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذَلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ* وَ لَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَ لَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ* وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِن صَوْتِكَ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ (لقمان/۱۲-۱۹)