فرعون

 

فرعون، پادشاه زمان موسی، این مفهوم با واژه «فرعون» ۷۴ بار و ضمیرهایی که به آن برمی‌گردد، آمده است.

چکیده: فرعون در زمین برتری جست و مردم آن را گروه‌گروه کرد. گروهی را به ضعف می‌کشانید. پسران آنان را سر می‌برید و زنان آنان را زنده می‌گذاشت. او از فسادکاران بود. پروردگار، موسی را با نشانه‌هاو حجتی آشکار به سوی فرعون فرستاد. او عصیان کرد و روی برتافت. فرعون و سران او از روی ستم و تکبّر نشانه‌ها را انکار کردند و به کوشش و نیرنگ برخاستند. خدا آنان را به دریا افکند. هنگام غرق شدن گفت: ایمان آوردم و از تسلیم‌شدگان هستم ولی ایمان او سودی نداشت و غرق شد.‌ خدا بدن او را نشانه‌ای برای آیندگان قرار داد. آنان صبح و شام بر آتش عرضه می‌شوند و روز رستاخیز سخت‌ترین عذاب را دارند.

فرعون در آن سرزمین برتری جست. مردم آن را گروه‌گروه کرد. گروهی از آنها را به ضعف می‌کشانید. پسران آنها را سر میبرید و زنان آنان را زنده می‌گذاشت. به راستی او از فسادکاران بود. خواستیم بر کسانى که در آن سرزمین، به ضعف کشانده شده، منّت نهیم. آنان را پیشوایانی گردانیم و آنان را وارثان قرار دهیم و در زمین تمکّن‌شان دهیم و به فرعون، هامان و لشکریان آنها، از سوی آنان، آن‌چه را که از آن می‌ترسیدند، بنمایانیم. به مادر موسى وحى کردیم او را شیر بده و چون بر او بیمناک شدى، او را در دریا بینداز … خاندان فرعون او را برگرفتند تا دشمنی برای آنان و مایه اندوهشان باشد. به‌راستی فرعون، هامان و سپاه آنها خطاکار بودند. همسر فرعون گفت: [این کودک] نور چشم من و تو خواهد بود. او را نکشید، شاید براى ما سودمند باشد یا او را به فرزندى بگیریم، ولى آنها درنمی‌یافتند (قصص/۴-۹). [مادر موسی] به خواهر او گفت: به دنبال او برو. پس او را از دور دید در حالى‌که آنان درنمی‌یافتند. از قبل، شیر دایگان را بر او حرام کردیم. پس [خواهر او] گفت: آیا شما را بر خانواده‏اى راهنمایى کنم که براى شما از او سرپرستى کنند و خیرخواه او باشند (قصص/۱۱-۱۲). بی‌گمان بار دیگر بر تو منّت گذاشتیم … آن‌گاه که خواهرت می‌رفت و می‌گفت: کسی را به شما راهنمایی کنم که از او سرپرستی کند؟ پس تو را به مادرت بازگرداندیم تا چشم او روشن شود و اندوه نخورد و تو کسی [از قوم فرعون] را کشتی پس تو را از اندوه نجات دادیم (طه/۳۷-۴۰).

پروردگار موسی، او را در وادی مقدّس طوی ندا داد (نازعات/۱۶)، به سوی فرعون برو. او طغیان کرده ‌است (طه/۲۴؛ نازعات/۱۷). پروردگارت موسی را ندا داد که به سوی قوم ستمکار برو، قوم فرعون. آیا تقوا پیشه نمی‌کنند (شعراء/۱۰-۱۱)؟ بگو، آیا سر آن داری که به پاکی گرایی و تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم تا [از او] بیم داشته باشی (نازعات/۱۸-۱۹)؟ گفت: پروردگارا، می‌ترسم مرا تکذیب کنند. سینه‌ام تنگ می‌گردد و زبانم باز نمی‌شود پس به سوی هارون [پیام] بفرست (شعراء/۱۲-۱۳). گفت: پروردگارا، سینه‌ام را گشاده گردان. کارم را بر من آسان ساز و از زبانم گره بگشای [تا] سخن مرا بفهمند برای من دستیاری از کسانم قرار بده. هارون، برادرم را (طه/۲۵-۳۰). برادرم، هارون از من زبان‌آورتر است. او را با من به دستیاری بفرست تا من را تصدیق کند. می‌ترسم مرا تکذیب کنند (قصص/۳۴). پشتم را به او استوار گردان و او را در کار من، شریک گردان (طه/۳۱-۳۲). گفت: پروردگارا، من کسی از آنان (فرعونیان) را کشته‌ام (قصص/۳۳). [آنان] بر من [دعوی] گناهی دارند (شعراء/۱۴) پس می‌ترسم من را بکشند (شعراء/۱۴؛ قصص/۳۳). فرمود: چنین نیست (شعراء/۱۵). فرمود: ای موسی، خواسته‌ات به تو داده شد (طه/۳۶).

تو و برادرت، با آیات من بروید و در یاد من سستی نکنید. به سوی فرعون بروید که او طغیان کرده است. با او سخنی نرم گویید شاید متذکّر شود یا بترسد. آن دو گفتند: پروردگارا، می‌ترسیم بر ما زیاده‌روی کند یا  طغیان کند. فرمود: نترسید من همراه شما هستم. می‌شنوم و می‌بینم (طه/۴۲-۴۶). هر دو با نشانه‌های ما بروید. به‌راستی ما با شما شنونده هستیم (شعراء/۱۵). پس نزد فرعون بیایید پس بگویید: (شعراء/۱۶؛ طه/۴۷) ما فرستاده پروردگار جهانیان هستیم (شعراء/۱۶). ما دو فرستاده پروردگار تو هستیم (طه/۴۷). پس فرزندان اسرائیل را با ما بفرست (طه/۴۷؛ شعراء/۱۷). بدون تردید آنها را عذاب نکن. بی‌تردید ما برای تو از جانب پروردگارت نشانه‌ای آورده‌ایم. بر هر کس از هدایت پیروی کند، درود باد. بدون تردید به سوی ما وحی شده است که عذاب بر کسی است که تکذیب کند و روی‌گرداند (طه/۴۷-۴۸).

[خدا به موسی فرمود:] عصاى خود را بیفکن پس چون دید آن، مثل مارى مى ‏جنبد، پشت کرد و برنگشت. [گفته شد:] اى موسى، پیش بیا و نترس که تو از ایمنی‌یافتگان هستی. دست ‏خود را به گریبانت ببر تا سپید بى ‏عیب بیرون آید و از این ترس بازویت را به پهلویت بچسبان. این‌ دو، دو برهان از جانب پروردگار تو است (قصص/۳۱-۳۲). [از] نشانه‌های نُه‌گانه است (نمل/۱۲) [که باید] به سوی فرعون (قصص/۳۲؛ نمل/۱۲)، سران او (قصص/۳۲) و قوم او (نمل/۱۲) [ببری] به‌راستی آنها قومی فاسق هستند (نمل/۱۲؛ قصص/۳۲).

بعد از آنها (پیامبران پیشین) موسی را با آیات خود به سوی فرعون و سران او برانگیختیم آنان به آن (آیات) ستم کردند. پس ببین سرانجام مفسدان چگونه بود (اعراف/۱۰۳). به‌یقین موسی را با نشانه‌های خود (هود/۹۶؛ غافر/۲۳؛ زخرف/۴۶) و حجّتی آشکار (غافر/۲۳؛ هود/۹۶) به سوی فرعون (هود/۹۷؛ غافر/۲۴؛ زخرف/۴۶)، سران او (هود/۹۷؛ زخرف/۴۶)، به سوی هامان و قارون فرستادیم (غافر/۲۴). آنان (فرعون، هامان و قارون) گفتند: او ساحری دروغزن است (غافر/۲۴). آنان (سران او) از فرمان فرعون پیروی کردند. فرمان فرعون از روی خرد نبود (هود/۹۷). بعد از آنان (پیامبران پیشین) موسی و هارون را با آیات خود به سوی فرعون و سران او  برانگیختیم ولی استکبار ورزیدند و قومی مجرم بودند (یونس/۷۵)، موسی و برادرش هارون را با آیات خود و حجّتی آشکار به سوی فرعون و سران او فرستادیم پس استکبار ورزیدند. آنان گروهی برتری‌طلب بودند (مومنون/۴۵-۴۶)

موسی گفت: ای فرعون، بدون تردید من، فرستاده‌ای از جانب پروردگار جهانیان هستم (اعراف/۱۰۴؛ زخرف/۴۶). فرعون گفت: آیا تو را از کودکی در میان خود نپروردیم و سالیانی چند از عمر خود را پیش ما نبودی؟ انجام دادی کاری را که کردی. تو از ناسپاسان هستی. گفت: آن را هنگامی انجام دادم که از گمراهان بودم. چون از شما ترسیدم، پس گریختم. پروردگارم به من حکم بخشید و مرا از فرستادگان قرار داد. آیا این‌که بنی‌اسرائیل را بنده کرده‌ای، نعمتی است که منّت آن را بر من می‌نهی؟ فرعون گفت: و پروردگار جهانیان چیست؟ گفت: او پروردگار آسمان‌ها و زمین است و آن‌چه میان آن دو است، اگر از یقین‌آورندگان باشید. [فرعون] به کسانی که اطراف او بودند، گفت: آیا نمی‌شنوید؟ [موسی] گفت: [او] پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شما است. [فرعون] گفت: بدون تردید این پیامبری که به سوی شما فرستاده شده، سخت دیوانه است. [موسی] گفت: [او] پروردگار مشرق، مغرب و آن‌چه میان آنهاست، اگر تعقّل کنید (شعراء/۱۸-۲۸). [فرعون] گفت: ای موسی، پروردگار شما دو تن کیست؟ گفت: پروردگار ما کسی است که به هر چیزی، آفرینش او را داده است سپس آن را هدایت نموده است. [فرعون] گفت: پس حال دوره‌های نخستین چگونه است؟ گفت: علم آن در کتابی نزد پروردگار من است. پروردگار من نه بیراهه می‌رود و نه فراموش می‌نماید. همان کسی که زمین را برای شما گهواره‌ای قرار داد. برای شما در آن راه‌هایی گشود و از آسمان آبی فرستاد (طه/۴۹-۵۳). [فرعون] گفت: اگر معبودی غیر از من اختیار کنی، بدون تردید تو را از زندانیان قرار می‌دهم. گفت: اگر چه برای تو چیزی آشکار بیاورم (شعراء/۲۹-۳۰). شایسته است درباره خدا جز حق، نگویم. بی‌گمان برای شما دلیلی روشن از جانب پروردگارتان آورده‌ام. پس بنی‌اسرائیل را با من بفرست (اعراف/۱۰۵). بندگان خدا را به من بسپارید، به‌راستی من برای شما فرستاده‌ای امین هستم. بر خدا برتری نجویید. من برای شما حجّتی آشکار آورده‌ام. من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه می‌برم از این‌که مرا سنگسار کنید. اگر به من ایمان نمی‌آورید از من کناره بگیرید (دخان/۱۸-۲۱). [فرعون] گفت: اگر نشانه‌ای آورده‌ای (اعراف/۱۰۶) پس اگر راست می‌گویی آن را بیاور (اعراف/۱۰۶؛ شعراء/۳۱). پس نشانه بزرگ خود را به او نشان داد (نازعات/۲۰). عصای خود را افکند به ناگاه آن اژدهایی آشکار شد و دست خود را [از گریبان] بیرون آورد و ناگهان برای تماشاگران درخشان بود (اعراف/۱۰۷-۱۰۸؛ شعراء/۳۲-۳۳). پس چون آیات ما را برای آنان (فرعون و سران او) آورد، ناگهان به آنها خندیدند (زخرف/۴۷). به راستی ما همه آیات خود را به او (فرعون) نشان دادیم (طه/۵۶) ولی آنها را تکذیب کرد (طه/۵۶؛ نازعات/۲۱)، سر باز زد (طه/۵۶) و عصیان کرد (نازعات/۲۱). در [سرگذشت] موسی [نشانه‌ای است). چون او را با حجّتی آشکار به سوی فرعون فرستادیم. فرعون با ارکان [حکومت] خود، روی برتافت و گفت: [این مرد] ساحر یا دیوانه است (ذاریات/۳۸-۳۹). چون حق از نزد ما به سوی آنان (فرعون و سران او) آمد، گفتند: بی‌گمان این سحری آشکار است. موسی گفت: آیا وقتی حق به سوی شما آمد، می‌گویید [این سحر است]؟ آیا این سحر است حال آن‌که ساحران ستگار نمی‌شوند (یونس/۷۶-۷۷)؟ چون آیات روشنگر ما به سوی فرعون و قوم او آمد، گفتند: بدون تردید این سحری آشکار است. با آن‌که دل‌های آنها به آن یقین داشت، از روی ظلم و برتری‌جویی آن را انکار کردند پس بنگر عاقبت فسادکاران چگونه است (نمل/۱۳-۱۴). چون موسی آیات روشن ما را برای آنان (فرعون و سران او) آورد، گفتند: این جز سحری ساختگی نیست. ما این را در میان پدران پیشین خود نشنیده‌ایم. موسی گفت: پروردگار من به کسی که از جانب او هدایتی آورده و به کسی که سرانجام آن سرای برای اوست، داناتر است. به‌راستی ستمکاران رستگار نمی‌شوند (قصص/۳۶-۳۷). آنان (فرعون و سران او) گفتند: آیا به سوی ما آمده‌ای تا ما را از آن‌چه پدران خود را بر آن یافته‌ایم، بازگردانی و بزرگی در این سرزمین برای شما دو تن باشد؟ ما به شما دو تن، ایمان‌آورنده نیستیم (یونس/۷۸). آیا به دو بشرِ مثل خود ایمان بیاوریم در حالی‌که قوم آنها بندگان ما هستند؟ آن دو را تکذیب کردند و از هلاک‌شدگان گشتند (مومنون/۴۷-۴۸). [فرعون] به سرانی که اطرافش بودند، گفت: به‌راستی این (موسی) ساحری بسیار دانا است. او می‌خواهد با سحر خود، شما را از سرزمینتان بیرون کند. اکنون چه رأی می‌دهید (شعراء/۳۴-۳۵)؟ سران قوم فرعون گفتند: بی‌گمان این ساحری داناست. می‌خواهد شما را از سرزمینتان بیرون کند. پس چه دستور می‌دهید (اعراف/۱۰۹-۱۱۰)؟ گفتند: او و برادرش را نگه دار و مأموران جمع‌آوری را به شهرها بفرست تا هر ساحر دانایی را نزد تو بیاورند (اعراف/۱۱۱-۱۱۲؛ شعراء/۳۶-۳۷). فرعون گفت: هر ساحر دانایی را پیش من آورید (یونس/۷۹). فرعون گفت: ای موسی، آیا آمده‌ای تا با سحر خود ما را از سرزمینمان بیرون کنی؟ ما بدون‌تردید برای تو سحری مثل آن خواهیم آورد. پس میان ما و خودت وعده‌ای را بگذار که نه ما آن را خلاف کنیم و نه تو. آن هم در زمینی هموار. [موسی] گفت: وعده شما روز جشن باشد که مردم پیش از ظهر گرد می‌آیند. فرعون برگشت و همه نیرنگ خود را گرد آورد سپس باز آمد (طه/۵۷-۶۰). [فرعون] پشت کرد و به کوشش برخاست پس مردم را جمع کرد. ندا داد و گفت: من پروردگار والاتر شما هستم (نازعات/۲۲-۲۴). ساحران برای موعد روزی معلوم گردآوری شدند و به مردم گفته شد: آیا شما هم جمع خواهید شد؟ باشد که اگر ساحران غالب شدند، از آنان پیروی کنیم (شعراء/۳۸-۴۰). چون ساحران نزد فرعون آمدند، گفتند: آیا اگر ما غالب شویم، به‌راستی برای ما مزدی خواهد بود؟ گفت: آری. بی‌تردید شما از مقرّبان خواهید بود (اعراف/۱۱۳-۱۱۴؛ شعراء/۴۱-۴۲). چون ساحران آمدند (یونس/۸۰)، موسی به آنان گفت: وای بر شما. به خدا دروغ نبندید که شما را به عذابی هلاک می‌کند. هر کس دروغ بندد، ناامید می‌گردد. [ساحران] میان خود درباره کارشان به نزاع برخاستند و پنهانی به نجوا پرداختند. [فرعونیان] گفتند: به یقین این دو تن، ساحر هستند. می‌خواهند شما را با سحر خود از سرزمینتان بیرون کنند و آیین والای شما را براندازند پس نیرنگ خود را گرد آورید و به صف پیش آیید. بدون تردید  امروز هر کس برتری یابد، رستگار می‌گردد (طه/۶۱-۶۴). [ساحران] گفتند: ای موسی، تو می‌افکنی یا ما بیفکنیم (اعراف/۱۱۵)؟ تو می‌افکنی یا ما اولین باشیم که می‌افکنیم (طه/۶۵)؟ [موسی به آنان] گفت: شما بیندازید (اعراف/۱۱۶؛ طه/۶۶) آن‌چه را می‌اندازید، بیندازید (یونس/۸۰؛ شعراء/۴۳). پس ریسمان‌ها و چوب دستی‌های خود را انداختند و گفتند: به عزّت فرعون ما بی‌تردید پیروز هستیم (شعراء/۴۴). چون افکندند (اعراف/۱۱۶؛ یونس/۸۱)، دیدگان مردم را سحر کردند. آنان را به ترس انداختند و سحری بزرگ آوردند (اعراف/۱۱۶) پس ناگهان ریسمان‌ها و چوب دستی‌های آنان، بر اثر سحر آنها، چنان به نظرش می‌نمود که به شتاب می‌خزند. موسی در خود بیمی احساس کرد. گفتیم: نترس، تو خود برتر هستی (طه/۶۶-۶۸). موسی گفت: آن‌چه را شما به میان آوردید، سحر است. به زودی خدا آن را باطل خواهد کرد. خدا کار مفسدان را اصلاح نمی‌کند. خدا با کلمات خود، حق را ثابت می‌گرداند هر چند مجرمان خوش نداشته باشند (یونس/۸۱-۸۲). به موسی وحی کردیم (اعراف/۱۱۷) آن چه در دست راست داری، بینداز (طه/۶۹). عصای خود را بینداز (اعراف/۱۱۷) تا هر چه را ساختند، ببلعد. به‌راستی آن چه ساخته‌اند، سحر ساحران است. ساحر هر کجا برود، رستگار نمی‌شود (طه/۶۹). پس موسی عصای خود را افکند (شعراء/۴۵). ناگاه آن چه را به دروغ برساخته بودند، بلعید (اعراف/۱۱۷؛ شعراء/۴۵). حقیقت آشکار شد و آن‌چه می‌کردند، باطل شد. آن‌جا مغلوب شدند و خوار گشتند (اعراف/۱۱۸-۱۱۹). ساحران به سجده افتادند (اعراف/۱۲۰؛ طه/۷۰؛ شعراء/۴۶). گفتند: به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (اعراف/۱۲۱؛ شعراء/۴۷). به پروردگار موسی و هارون (اعراف/۱۲۲؛ طه/۷۰؛ شعراء/۴۸). فرعون گفت: آیا پیش از آن‌که به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید (اعراف/۱۲۳؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹)؟ بی‌گمان این نیرنگی است که در شهر به راه انداخته‌اید تا مردمش را از آن بیرون کنید (اعراف/۱۲۳). به‌راستی او (موسی) همان بزرگ شما است که به شما سحر آموخته است (طه/۷۱؛ شعراء/۴۹). به زودی خواهید دانست (اعراف/۱۲۳؛ شعراء/۴۹). بی‌تردید دست و پاهای شما را خلاف یکدیگر قطع می‌کنم (اعراف/۱۲۴؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹). سپس همه شما را به دار خواهم آویخت (اعراف/۱۲۴؛ شعراء/۴۹). شما را به تنه‌های درخت خرما به دار می‌آویزم تا بدانید عذاب کدام یک از ما سخت‌تر و پایدارتر است (طه/۷۱). گفتند: ما هرگز تو را بر نشانه‌هایی که به سوی ما آمده و بر آن کس که ما را پدید آورده است، ترجیح نمی‌دهیم. پس هر چه حکم‌کننده‌ای، حکم کن. تنها در این زندگی دنیا است که تو حکم می‌کنی (طه/۷۲). گفتند: ما به سوی پروردگار خود برمی‌گردیم (اعراف/۱۲۵؛ شعراء/۵۰). تو جز برای این، ما را به کیفر نمی‌رسانی که ما به معجزات پروردگارمان، وقتی برای ما آمد، ایمان آوردیم (اعراف/۱۲۶). گفتند: باکی نیست (شعراء/۵۰). ما به پروردگار خود ایمان آوردیم تا گناهان ما و آن سحری که ما را به آن وادار کردی، بر ما ببخشاید. خدا بهتر و پایدارتر است. به‌یقین هر کس مجرم به نزد پروردگار خود رود، جهنّم براى او است. در آن، نه مى‏میرد و نه زندگى مى‏یابد. هر کس مومن به نزد او رود در حالى که کارهاى شایسته انجام داده باشد، براى آنان درجات والا خواهد بود (طه/۷۳-۷۵). به‌راستی امیدوار هستیم پروردگارمان گناهان ما را بر ما بیامرزد زیرا نخستین ایمان‌آورندگان بودیم (شعراء/۵۱). پروردگارا، بر ما شکیبایی فرو ریز و ما را مسلمان بمیران (اعراف/۱۲۶). سران قوم فرعون گفتند: آیا موسی و قوم او را رها می‌کنی تا در این سرزمین، فساد کنند و تو و خدایانت را رها کند؟ [فرعون] گفت: به زودی پسران آنها را می‌کشیم. زنان آنها را زنده نگه می‌گذاریم. ما بر آنها مسلّط هستیم. موسى به قوم خود گفت: از خدا یارى جویید و شکیبایی کنید. به‌راستی زمین از آن خدا است. آن را به هر کس از بندگان خود که بخواهد، به ارث می‌دهد و سرانجام براى متّقین است. [قوم موسى] گفتند: پیش از آن‌که تو نزد ما بیایى و بعد از آن‌که به سوى ما آمدى، مورد آزار قرار گرفتیم. گفت: امید است که پروردگارتان دشمن شما را هلاک کند و شما را روى زمین جانشین گرداند، آن‌گاه بنگرد که چگونه عمل مى‏ کنید (اعراف/۱۲۷-۱۲۹).

به موسی جز فرزندانی از قوم او ایمان نیاورند آن‌هم در حالی‌که بیم داشتند که فرعون و سرانشان، آنان را شکنجه کنند. به‌راستی فرعون در آن سرزمین، برتری‌جو و از اسرافکاران بود. موسى گفت: اى قوم من، اگر به خدا ایمان آورده‏اید و اگر تسلیم هستید، بر او توکل کنید پس گفتند: بر خدا توکل کردیم. پروردگارا، ما را براى قوم ستمگر [وسیله] آزمایش قرار نده. ما را به رحمت ‏خود از گروه کافران نجات ده. به موسى و برادرش وحى کردیم که شما دو تن، براى قوم خود در مصر خانه‏ هایى ترتیب دهید و خانه‌های خود را روبه‌روى هم قرار دهید و نماز برپا دارید و مومنان را مژده بده. موسی گفت: پروردگارا، تو به فرعون و سران او در زندگی دنیا زیور و اموال داده‌ای، پروردگارا، تا [مردم] را از راه تو گمراه کنند. پروردگارا، اموال آنها را نابود کن و دل‌های آنها را ‌سخت گردان که ایمان نیاورند تا عذاب دردناک را ببینند. فرمود: دعای هر دوی شما پذیرفته شد پس ایستادگی کنید و راه کسانی که نمی‌دانند را پیروی نکنید (یونس/۸۳-۸۹).

وقتی [موسی] حق را از جانب ما برای آنان آورد، گفتند: پسران کسانی را که با او ایمان آورده‌اند، بکشید و زنان آنها را زنده بگذارید. نیرنگ کافران جز در گمراهی نیست. فرعون گفت: مرا بگذارید تا موسی را بکشم تا پروردگار خود را بخواند. من می‌ترسم آیین شما را تغییر دهد یا در این سرزمین، فساد کند. موسی گفت: من از هر متکبّری که به روز حساب ایمان ندارد، به پروردگار خود و پروردگار شما پناه برده‌ام (غافر/۲۵-۲۷).

مرد مومنی از خاندان فرعون که ایمان خود را کتمان می‌کرد، گفت: آیا مردی را می‌کشید که می‌گوید: پروردگار من خدا است و برای شما از جانب پروردگارتان دلایل آشکاری آورده است؟ اگر دروغگو باشد، دروغ او به زیان او است و اگر راستگو باشد، برخی از آن‌چه به شما وعده می‌دهد به شما خواهد رسید. بی‌گمان خدا کسی را که اسراف‌کار دروغزن باشد، هدایت نمی‌کند. ای قوم من، امروز فرمانروایی از آن شما است و در این سرزمین مسلّط هستید. ولی چه کسی ما را از بلای خدا اگر به ما برسد، یاری خواهد کرد؟ فرعون گفت: جز آن چه می‌بینم به شما نشان نمی‌دهم و شما را جز به راه رشد هدایت نمی‌کنم. کسی که ایمان آورده بود، گفت: ای قوم من، به راستی من بر شما از روزی همانند دسته‌ها بیم دارم. همانند روش سرنوشت قوم نوح، عاد، ثمود و کسانی که پس از آنها بودند. خدا بر بندگان ستم نمی‌خواهد. ای قوم من، من بر شما از روزی که مردم یکدیگر را ندا می‌دهند، می‌ترسم. روزی که پشت‌کنان فرار می‌کنید، برای شما در برابر خدا هیچ پناه‌دهنده‌ای نیست. هر کس را خدا گمراه کند، برای او راهنمایی نیست. بی‌گمان یوسف پیش از این برای شما دلایل آشکار آورد ولی شما از آن‌چه برایتان آورد، همواره در شک بودید تا زمانی که از دنیا رفت، گفتید: خدا بعد از او هرگز فرستاده‌ای مبعوث نخواهد کرد. این‌گونه خدا هر کس اسرافکار شکّاک است، گمراه می‌کند. کسانی که درباره آیات خدا بدون‌ این‌که حجّتی برای آنها آمده باشد مجادله می‌کنند، [کارشان] در نزد خدا و نزد مومنان مایه دشمنی بزرگی است. این‌گونه خدا بر دل هر متکبّر زورگویی مهر می‌نهد (غافر/۲۸-۳۵). آن کس که ایمان آورده بود، گفت: ای قوم من، از من پیروی کنید تا شما را به راه رشد هدایت کنم. این زندگی دنیا تنها بهره‌ای است و بی‌تردید آخرت است که سرای پایدار است. هر کس کار بدی کند جز مانند آن جزا نمی‌بیند. و هر مرد یا زنی کار شایسته کند و مومن باشد، اینان هستند که به بهشت داخل می‌شوند. در آنجا به آنها بی‌حساب روزی داده می‌شود. ای قوم من، چه شده است که من شما را به نجات [از آتش] فرا می‌خوانم و شما مرا به آتش فرا می‌خوانید؟ مرا فرا می‌خوانید تا به خدا کفر ورزم و چیزی را که هیچ علمی به آن ندارم، شریک او سازم در حالی‌که من شما را به سوی شکست‌ناپذیر آمرزنده فرا می‌خوانم بی‌شک آن‌چه مرا به آن فرا می‌خوانید نه در دنیا و نه در آخرت توان [اجابت] هیچ دعایی را ندارد. بازگشت ما به سوی خداست و اسرافکاران اهل آتش هستند. پس به زودی آن‌چه را به شما می‌گویم به یاد خواهید آورد و من کار خود را به خدا واگذار می‌کنم. به یقین خدا به بندگان خود بینا است. پس خدا او را از بدی‌های آن‌چه مکر می‌کردند، محفوظ داشت (غافر/۳۸-۴۵).

فرعون گفت: ای بزرگان، من برای شما معبودی جز خود نمی‌شناسم (قصص/۳۸). فرعون گفت: ای هامان، برای من بنای مرتفعی بساز شاید من به آن راه‌ها دست یابم، راه‌های آسمان‌ها (غافر/۳۶-۳۷) ای هامان، برای من بر گِل آتش بیفروز پس برای من بنای مرتفعی بساز (قصص/۳۸) تا از خدای موسی اطّلاع پیدا کنم. من به‌راستی او را سخت دروغ‌گو می‌پندارم (قصص/۳۸؛ غافر/۳۷). این‌گونه برای فرعون زشتی کار او آراسته شد و از راه بازماند. نیرنگ فرعون جز در زیان و تباهی نبود (غافر/۳۷).

بی‌تردید ما خاندان فرعون را به خشکسالی و کمبود محصولات دچار کردیم، باشد که متذکّر شوند. پس چون نیکی به آنان روی می‌آورد، می‌گفتند: این برای [شایستگی] خود ما است و چون گزندی به آنان می‌رسید به موسی و همراهان او فال بد می‌زدند. آگاه باشید فال بد آنها تنها نزد خدا است. ولی بیشتر آنها نمی‌دانتند. گفتند: هر گاه، نشانه‌ای برای ما بیاوری تا با آن ما را سحر کنی، ما به تو ایمان‌آورنده نیستیم. پس طوفان، ملخ، شپش، قورباغه و خون را که نشا‌نه‌هایی آشکار بودند، برای آنها فرستادیم. باز هم استکبار ورزیدند و گروهی مجرم بودند (اعراف/۱۳۰-۱۳۳). نشانه‌ای به آنها نشان نمی‌دادیم مگر این‌که از مشابه آن بزرگ‌تر بود. آنان را به عذاب گرفتیم، باشد که  بازگردند (زخرف/۴۸). هنگامی که عذاب بر آنها فرود آمد، گفتند: ای موسی پروردگار خود را به آن‌چه با تو عهد کرد، برای ما بخوان اگر این عذاب را از ما برطرف کنی، بی‌گمان به تو ایمان خواهیم آورد و بدون تردید بنی‌اسرائیل را با تو روانه خواهیم کرد (اعراف/۱۳۴). ای ساحر، پروردگار خود را به آن‌چه با تو عهد کرد، برای ما بخوان که ما بدون تردید هدایت‌یافته‌ایم (زخرف/۴۹). پس چون عذاب را (اعراف/۱۳۵؛ زخرف/۵۰) تا سرآمدی که آنان به آن ‌رسیدند (اعراف/۱۳۵) از آنها برداشتیم، به ناگاه باز هم  پیمان خود را ‌شکستند (اعراف/۱۳۵؛ زخرف/۵۰).

فرعون در میان قوم خود ندا داد و گفت: ای قوم من، آیا پادشاهی مصر و این نهرها که از زیر [کاخ] من روان است، از آنِ من نیست؟ آیا نمی‌بینید؟ بلکه من از این کس که خود خوار و زبون است و نمی‌تواند درست سخن بگوید، بهتر هستم. پس چرا بر او دستبندهایی زرّین آویخته نشده است یا همراه او فرشتگانی نیامده‌اند؟ قوم خود را به سبک‌مغزی کشانید پس او را اطاعت کردند. به‌راستی آنان گروهی نافرمان بودند (زخرف/۵۱-۵۴).

به راستی ما به موسی نُه معجزه آشکار دادیم. پس از بنی‌اسرائیل بپرس، آن‌گاه که نزد آنها آمد و فرعون به او گفت: ای موسی، بی‌گمان من تو را سحر شده می‌پندارم. گفت: بدون تردید تو می‌دانی که اینها (معجزات) بینش‌هایی است که جز پروردگار آسمان‌ها و زمین نازل نکرده است. به‌راستی ای فرعون، من تو را هلاک‌شده می‌پندارم. فرعون خواست، آنان را از سرزمین براندازد. پس او و هرکس را با او بود، همه را غرق کردیم (اسراء/۱۰۱-۱۰۳).

[موسی] پروردگار خود را خواند که این‌ها مردمی مجرم هستند (دخان/۲۲). بی‌گمان به موسی وحی کردیم، بندگان مرا شبانه حرکت بده (طه/۷۷؛ شعراء/۵۲) پس [گفتیم:] بندگان من را شبانه حرکت بده (دخان/۲۳). راهی خشک در دریا برای آنان باز کن که نه از رسیدن [فرعونیان] بترسی و نه [از غرق شدن] بیمناک باشی (طه/۷۷). بدون تردید شما تعقیب خواهید شد (شعراء/۵۲؛ دخان/۲۳). دریا را آرام، پشت‌ سر بگذار. به‌راستی آنان سپاهی غرق‌شدنی هستند (دخان/۲۴).

پس فرعون مأموران جمع‌آوری را به شهرها فرستاد [و گفت:] این‌ها عدّه‌ای ناچیز هستند. به‌راستی آنها ما را به خشم آورده‌اند و ما همگی گروهی آماده هستیم (شعراء/۵۳-۵۶). پس فرعون با لشکریان خود، آنها را دنبال کرد (طه/۷۸).

هنگام برآمدن آفتاب آنها را دنبال کردند. چون دو گروه همدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: ما بدون تردید گرفتار خواهیم شد. گفت: چنین نیست. بی‌گمان پروردگارم با من است و به‌زودی مرا راهنمایی خواهد کرد. پس به موسی وحی کردیم با عصای خود بر این دریا بزن پس، از هم شکافت و هر پاره‌ای هم‌چون کوهی بزرگ بود. دیگران (فرعونیان) را به آنجا نزدیک کردیم و موسی و همه کسانی را که همراه او بودند، نجات دادیم. آن‌گاه دیگران را غرق کردیم (شعراء/۶۰-۶۶). دریا آنها را فراپوشانید، فرو پوشاندنی. فرعون قوم خود را گمراه کرد و هدایت ننمود (طه/۷۸-۷۹). بی‌گمان در این نشانه‌ای بود ولی بیشتر آنها مومن نبودند (شعراء/۶۷).

بنی‌اسرائیل را از دریا عبور دادیم. پس فرعون و سپاهیان او از روی ظلم و تجاوز آنها را دنبال کردند تا چون او در شُرُف غرق شدن قرار گرفت، گفت: ایمان آوردم. هیچ معبودی نیست جز همان که بنی‌اسرائیل به او ایمان آوردند. من از تسلیم‌شدگان هستم. [گفته شد:] آیا اکنون؟ در حالی که پیش از این نافرمانی کردی و از فسادکاران بودی. ما امروز جسد تو را می‌رهانیم تا برای کسانی که پس از تو می‌آیند، نشانه‌ای باشد. به‌راستی بسیاری از مردم از نشانه‌های من غافل هستند (یونس/۹۰-۹۲).

هنگامی که ما را به خشم آوردند از آنها انتقام گرفتیم و همه آنان را غرق کردیم (زخرف/۵۵). از آنها انتقام گرفتیم و آنها را در دریا غرق کردیم. به‌راستی آیات ما را تکذیب کردند و از آن غافل بودند (اعراف/۱۳۶). او (فرعون) و سپاهیان او در آن سرزمین به ناحق استکبار ورزیدند. پنداشتند به سوی ما بازگردانیده نمی‌شوند (قصص/۳۹) تا او و سپاهیان او را گرفتیم و آنان را در دریا افکندیم (قصص/۴۰؛ ذاریّات/۴۰) در حالی‌که او ملامت‌زده بود (ذاریّات/۴۰). بنگر سرانجام ستمکاران چگونه بود (قصص/۴۰). قارون، فرعون و هامان را [هلاک کردیم]. به‌راستی موسی برای آنان دلایل آشکار آورد پس در آن سرزمین استکبار ورزیدند ولی سبقت‌گیرندگان [از عذاب] نبودند. همه را به گناهانشان گرفتیم. … بعضی از آنها را غرق کردیم. چنین نبود که خدا به آنان ستم کند بلکه آنان، به خود ستم کردند (عنکبوت/۳۹-۴۰). هشدارها به خاندان فرعون رسید ولی آنها همه نشانه‌های ما را تکذیب کردند پس آنان را گرفتیم، چون گرفتن شکست‌ناپذیر مقتدر (قمر/۴۱-۴۲). فرعون و کسانی که پیش از او بودند و مردم شهرهای سرنگون شده، مرتکب خطا شدند و از فرستاده پروردگار خود سرپیچی کردند پس خدا هم آنان را گرفت گرفتنی سخت (حاقّه/۹-۱۰). آنها را پیشینه ‌و مَثَلی برای آیندگان قرار دادیم (زخرف/۵۶).

پس ما آنان را از باغ‌ها، چشمه‌سارها، گنجینه‌ها و جایگاه‌های ارجمند، بیرون کردیم (شعراء/۵۷-۵۸). چه باغ‌ها و چشمه‌سارانی که برجای نهادند و کشتزارها و جایگاه‌های ارجمند و نعمتی که در آن شادمان بودند. این چنین بود و آنها را به مردمی دیگر میراث دادیم (دخان/۲۵-۲۸). چنین بود و آنها را به بنی‌اسرائیل میراث دادیم (شعراء/۵۹). به آن گروهی که پیوسته تضعیف می‌شدند، مشرق و مغربِ سرزمینی را که در آن برکت قرار داده بودیم، به میراث دادیم. به سبب آن‌که صبر کردند، وعده نیکوی پروردگارت بر بنی‌اسرائیل تمام شد و آن‌چه را فرعون و قوم او می‌ساختند و آن‌چه را برمی‌افراشتند، ویران کردیم (اعراف/۱۳۷).

موسى به قوم خود گفت: نعمت‏ خدا را بر خود به یاد آورید، آنگاه که شما را از فرعونیان رهانید. شما را سخت شکنجه می‌کردند. پسران شما را سر می‌بریدند و زنان شما را زنده می‌گذاشتند. در آن آزمایش بزرگی از جانب پروردگارتان بود (ابراهیم/۶). به یاد آورید هنگامی که شما را از فرعونیان رهانیدیم که شما را سخت شکنجه می‌کردند. پسران شما را می‌کشتند و زنان شما را زنده می‌گذاشتند. در آن آزمایش بزرگی از جانب پروردگارتان بود (اعراف/۱۴۱). ای بنی‌اسرائیل، نعمت من را که بر شما ارزانی داشته‌ام به یاد آورید … آن‌گاه که شما را از فرعونیان رهانیدیم. [آنان] شما را سخت شکنجه می‌کردند. پسران شما را سر می‌بریدند و زنانتان را زنده می‌گذاشتند. در آن آزمایش بزرگی از جانب پروردگارتان بود. هنگامی که دریا را برای شما شکافتیم، شما را نجات دادیم و فرعونیان را در حالی‌که شما نظاره می‌کردید، غرق کردیم (بقره/۴۷-۵۰).

پس از او (فرعون) به بنی‌اسرائیل گفتیم: در این سرزمین ساکن شوید پس چون وعده آخرت فرا رسد همه شما را با هم می‌آوریم (اسراء/۱۰۴). آسمان و زمین بر آنان (فرعونیان) گریه نکرد و مهلت نیافتند. به‌راستی بنی‌اسرائیل را از عذاب خفّت‌آور نجات دادیم، از فرعون که به‌راستی او برتری‌جویی از اسراف‌کاران بود (دخان/۲۹-۳۱).

آنها را پیشوایانی که به سوی آتش می‌خوانند، گردانیدیم و روز رستاخیز یاری نخواهند شد. در این دنیا لعنتی روانه آنان کردیم و روز قیامت از زشت‌رویان هستند (قصص/۴۱-۴۲). [فرعون] روز قیامت پیشاپیش قوم خود می‌رود و آنها را به آتش وارد می‌کند. چه بد جایی است که به آن وارد می‌شوند. در این دنیا و روز قیامت لعنتی به دنبال دارند. چه بد بخششی است که به آنها می‌بخشند (هود/۹۸-۹۹). خدا او را به کیفر دنیا و آخرت گرفتار کرد. در حقیقت برای هر کس بترسد، در این عبرتی است (نازعات/۲۵-۲۶). فرعونیان را عذاب سخت فرا گرفت، آتش که هر صبح و شام بر آن عرضه می‌شوند. روزی که رستاخیز برپا شود، [گویند:] خاندان فرعون را در سخت‌ترین عذاب داخل کنید. آن‌گاه که در آتش شروع به حجّت آوردن می‌کنند پس زیردستان به کسانی که استکبار ورزیدند، می‌گویند: ما پیرو شما بودیم. پس آیا می‌توانید پاره‌ای از این آتش را از ما دفع کنید؟ کسانی که گردنکش بودند، می‌گویند: ما همه در آن هستیم. خداست که میان بندگان داوری کرده است. کسانی که در آتش هستند، به نگهبانان جهنّم می‌گویند: پروردگار خود را بخوانید تا یک روز از این عذاب را به ما تخفیف دهد. می‌گویند: آیا پیامبرانتان دلایل روشن به سوی شما نیاوردند؟ می‌گویند: آری. می‌گویند: پس بخوانید و دعای کافران جز بیراهه نیست (غافر/۴۶-۵۰).

آیا داستان آن سپاهیان، [لشکرهای] فرعون و ثمود، به تو رسیده است (بروج/۱۷-۱۸)؟ آیا داستان موسی به تو رسیده است آن‌گاه که پروردگارش او را در سرزمین مقدّس طوی ندا داد که به سوی فرعون برو که او طغیان کرد (نازعات/۱۵-۱۷)؟ از داستان موسی و فرعون برای مردمی که ایمان می‌آورند به درستی بر تو می‌خوانیم (قصص/۳). آیا ندانسته‌ای پروردگار تو با عاد چه کرد؟ … با فرعون صاحب میخ‌ها؟ همانان که در شهرها طغیان کردند و در آنها بسیار فساد کردند. پروردگار تو بر آنان تازیانه عذاب را فروریخت. بی‌تردید پروردگار تو  سخت در کمین است (فجر/۶-۱۴).

به‌راستی ما به سوی شما فرستاده‌ای که گواه بر شما است، فرستادیم همان‌گونه که فرستاده‌ای به سوی فرعون فرستادیم. فرعون به آن فرستاده عصیان ورزید پس ما او را به سختی فرو گرفتیم (مزمّل/۱۵-۱۶). به یقین پیش از آنان قوم فرعون را آزمودیم و پیامبری بزرگوار برای آنها آمد (دخان/۱۷). [روش کافران] همانند شیوه فرعونیان و کسانی است که قبل از آنان بودند (آل‌عمران/۱۱؛ انفال/۵۲) آیات ما را تکذیب کردند (آل‌عمران/۱۱). به آیات خدا کفر ورزیدند (انفال/۵۲) پس خدا آنان را به گناهانشان گرفت (آل‌عمران/۱۱؛ انفال/۵۲). این به آن سبب است که خدا نعمتی را که بر قومی ارزانی داشته است، تغییر نمی‌دهد مگر آن‌که آن‌چه را در خود دارند، تغییر دهند. خدا شنوای دانا است. [روش آنان] مانند روش فرعونیان و کسانی است که پیش از آنان بودند که آیات پروردگار خود را تکذیب کردند پس ما آنان را به سبب گناهانشان، هلاک نمودیم و فرعونیان را غرق کردیم. همه آنان ستمکار بودند (انفال/۵۳-۵۴). پیش از اینان (کافران)، قوم نوح، عاد، فرعون صاحب میخ‌ها، ثمود، قوم لوط و اصحاب ایکه تکذیب کردند. آنها دسته‌های مخالف بودند. هیچ‌ یک نبودند که پیامبران را تکذیب نکنند پس عقوبت [بر آنها] سزاوار شد (ص/۱۲-۱۴). پیش از اینان (کافران) قوم نوح، اصحاب رس و ثمود تکذیب کردند. عاد، فرعون، برادران لوط، اصحاب ایکه و قوم تبّع همگی فرستادگان را تکذیب کردند پس وعده عذاب من [بر آنها] سزاوار شد (ق/۱۲-۱۴).

خدا برای کسانی که ایمان آورده‌اند، همسر فرعون را مَثَل زده است. آن‌گاه که گفت: پروردگارا، نزد خود در بهشت، خانه‌ای برای من بساز. من را از فرعون و اعمال او نجات بده و من را از قوم ستمکار، برهان (تحریم/۱۱).

بنی‌اسرائیل، موسی، مومن آل فرعون

فرعون

 

 

 

 

 

 

 

 

 

إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَ جَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعًا يَسْتَضْعِفُ طَائِفَةً مِّنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءهُمْ وَ يَسْتَحْيِي نِسَاءهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ* وَ نُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ* وَ نُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَ نُرِي فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ جُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُونَ* وَ أَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِيهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِّ …  فَالْتَقَطَهُ آلُ فِرْعَوْنَ لِيَكُونَ لَهُمْ عَدُوًّا وَ حَزَنًا إِنَّ فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ جُنُودَهُمَا كَانُوا خَاطِئِينَ* وَ قَالَتِ امْرَأَتُ فِرْعَوْنَ قُرَّتُ عَيْنٍ لِّي وَ لَكَ لَا تَقْتُلُوهُ عَسَى أَن يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا وَ هُمْ لَا يَشْعُرُونَ (قصص/۴-۹) وَ قَالَتْ [ام موسی] لِأُخْتِهِ قُصِّيهِ فَبَصُرَتْ بِهِ عَن جُنُبٍ وَ هُمْ لَا يَشْعُرُونَ* وَ حَرَّمْنَا عَلَيْهِ الْمَرَاضِعَ مِن قَبْلُ فَقَالَتْ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى أَهْلِ بَيْتٍ يَكْفُلُونَهُ لَكُمْ وَ هُمْ لَهُ نَاصِحُونَ (قصص/۱۱-۱۲) وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلَيْكَ مَرَّةً أُخْرَى … إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى مَن يَكْفُلُهُ فَرَجَعْنَاكَ إِلَى أُمِّكَ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَ قَتَلْتَ نَفْسًا فَنَجَّيْنَاكَ مِنَ الْغَمِّ (طه/۳۷-۴۰)

 

 

 

 

 

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى (نازعات/۱۶) اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى (طه/۲۴؛ نازعات/۱۷) وَ إِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ* قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ (شعراء/۱۰-۱۱) فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَى أَن تَزَكَّى* وَ أَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى (نازعات/۱۸-۱۹) قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ* وَ يَضِيقُ صَدْرِي وَ لَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ (شعراء/۱۲-۱۳) قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي* وَ يَسِّرْ لِي أَمْرِي* وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِي* يَفْقَهُوا قَوْلِي* وَ اجْعَل لِّي وَزِيرًا مِّنْ أَهْلِي* هَارُونَ أَخِي (طه/۲۵-۳۰)  وَ أَخِي هَارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِسَانًا فَأَرْسِلْهُ مَعِيَ رِدْءًا يُصَدِّقُنِي إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ (قصص/۳۴) اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي* وَ أَشْرِكْهُ فِي أَمْرِي (طه/۳۱-۳۲) كَيْ نُسَبِّحَكَ كَثِيرًا (قصص/۳۳) وَ لَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ (شعراء/۱۴) فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ (شعراء/۱۴؛ قصص/۳۳) قَالَ كَلَّا (شعراء/۱۵) قَالَ قَدْ أُوتِيتَ سُؤْلَكَ يَا مُوسَى (طه/۳۶)

 

 

 

اذْهَبْ أَنتَ وَ أَخُوكَ بِآيَاتِي وَ لَا تَنِيَا فِي ذِكْرِي* اذْهَبَا إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى* فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَّيِّنًا لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَى* قَالَا رَبَّنَا إِنَّنَا نَخَافُ أَن يَفْرُطَ عَلَيْنَا أَوْ أَن يَطْغَى* قَالَ لَا تَخَافَا إِنَّنِي مَعَكُمَا أَسْمَعُ وَ أَرَى (طه/۴۲-۴۶) فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ (شعراء/۱۵) فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ  فَقُولَا (شعراء/۱۶) فَأْتِيَاهُ فَقُولَا (طه/۴۷) إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (شعراء/۱۶) إِنَّا رَسُولَا رَبِّكَ (طه/۴۷) فَأَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي  إِسْرَائِيلَ (طه/۴۷) أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (شعراء/۱۷) وَ لَا تُعَذِّبْهُمْ قَدْ جِئْنَاكَ بِآيَةٍ مِّن رَّبِّكَ وَ السَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى* إِنَّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنَا أَنَّ الْعَذَابَ عَلَى مَن كَذَّبَ وَ تَوَلَّى (طه/۴۷-۴۸)

 

 

 

 

وَأَنْ أَلْقِ عَصَاكَ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّى مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ يَا مُوسَى أَقْبِلْ وَلَا تَخَفْ إِنَّكَ مِنَ الْآمِنِينَ* اسْلُكْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاء مِنْ غَيْرِ سُوءٍ وَاضْمُمْ إِلَيْكَ جَنَاحَكَ مِنَ الرَّهْبِ* فَذَانِكَ بُرْهَانَانِ مِن رَّبِّكَ (قصص/۳۱-۳۲) تِسْعِ آيَاتٍ (نمل/۱۲) إِلَى فِرْعَوْنَ (قصص/۳۲؛ نمل/۱۲) وَ مَلَئِهِ (قصص/۳۲) وَ قَوْمِهِ (نمل/۱۲) إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (نمل/۱۲؛ قصص/۳۲)

 

بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِم مُّوسَى (رسل الاوّلین) بِآيَاتِنَا إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَظَلَمُواْ بِهَا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ (اعراف/۱۰۳) وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا إِلَى فِرْعَوْنَ وَ مَلَئِهِ (زخرف/۴۶) وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا وَ سُلْطَانٍ مُّبِينٍ إِلَى فِرْعَوْنَ وَ مَلَئِهِ (هود/۹۶-۹۷) وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا وَ سُلْطَانٍ مُّبِينٍ إِلَى فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَ قَارُونَ فَقَالُوا سَاحِرٌ كَذَّابٌ (غافر/۲۳-۲۴) (اعراف/۱۰۳) فَاتَّبَعُواْ (ملئه) أَمْرَ فِرْعَوْنَ وَ مَا أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ (هود/۹۷) بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِم مُّوسَى وَ هَارُونَ إِلَى فِرْعَوْنَ وَ مَلَئِهِ بِآيَاتِنَا فَاسْتَكْبَرُواْ وَكَانُواْ قَوْمًا مُّجْرِمِينَ (یونس/۷۵) أَرْسَلْنَا مُوسَى وَ أَخَاهُ هَارُونَ بِآيَاتِنَا وَ سُلْطَانٍ مُّبِينٍ* إِلَى فِرْعَوْنَ وَ مَلَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كَانُوا قَوْمًا عَالِينَ (مومنون/۴۵-۴۶)

 

 

وَ قَالَ مُوسَى يَا فِرْعَوْنُ إِنِّي رَسُولٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِينَ (اعراف/۱۰۴) إِنِّي رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (زخرف/۴۶)

قَالَ [فرعون] أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ* وَ فَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَ أَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ* قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَ أَنَا مِنَ الضَّالِّينَ* فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ* وَ تِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ* قَالَ فِرْعَوْنُ وَ مَا رَبُّ الْعَالَمِينَ* قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَا بَيْنَهُمَا إن كُنتُم مُّوقِنِينَ* قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ* قَالَ رَبُّكُمْ وَ رَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ* قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ* قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ (شعراء/۱۸-۲۸) قَالَ [فرعون] فَمَن رَّبُّكُمَا يَا مُوسَى* قَالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى* قَالَ فَمَا بَالُ الْقُرُونِ الْأُولَى* قَالَ عِلْمُهَا عِندَ رَبِّي فِي كِتَابٍ لَّا يَضِلُّ رَبِّي وَ لَا يَنسَى* الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَ سَلَكَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا وَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّن نَّبَاتٍ شَتَّى (طه/۴۹-۵۳) قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ* قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ (شعراء/۲۹-۳۰) حَقِيقٌ عَلَى أَن لاَّ أَقُولَ عَلَى اللّهِ إِلاَّ الْحَقَّ قَدْ جِئْتُكُم بِبَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَرْسِلْ مَعِيَ بَنِي إِسْرَائِيلَ  (اعراف/۱۰۵) أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ* وَ أَنْ لَّا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ إِنِّي آتِيكُم بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ* وَ إِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَ رَبِّكُمْ أَن تَرْجُمُونِ* وَ إِنْ لَّمْ تُؤْمِنُوا لِي فَاعْتَزِلُونِ* (دخان/۱۸-۲۱) قَالَ [فرعون] إِن كُنتَ جِئْتَ بِآيَةٍ فَأْتِ بِهَا إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (اعراف/۱۰۶) قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (شعراء/۳۱) فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى (نازعات/۲۰) فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ* وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاء لِلنَّاظِرِينَ (اعراف/۱۰۷-۱۰۸؛ شعراء/۳۲-۳۳) فَلَمَّا جَاءهُم (فرعون و ملئه) بِآيَاتِنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَضْحَكُونَ (زخرف/۴۷) وَ لَقَدْ أَرَيْنَاهُ (فرعون) آيَاتِنَا كُلَّهَا (طه/۵۶) فَكَذَّبَ (طه/۵۶؛ نازعات/۲۱) وَ أَبَى (طه/۵۶) وَ عَصَى (نازعات/۲۱) وَ فِي [قصة] مُوسَى إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَى فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ* فَتَوَلَّى بِرُكْنِهِ وَ قَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ (ذاریات/۳۸-۳۹) فَلَمَّا جَاءهُمُ (فرعون و ملئه) الْحَقُّ مِنْ عِندِنَا قَالُواْ إِنَّ هَذَا لَسِحْرٌ مُّبِينٌ (یونس/۷۶) قَالَ مُوسَى أَتقُولُونَ لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءكُمْ أَسِحْرٌ هَذَا وَ لاَ يُفْلِحُ السَّاحِرُونَ (یونس/۷۷) فَلَمَّا جَاءتْهُمْ (فرعون و قومه) آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ* وَ جَحَدُوا بِهَا وَ اسْتَيْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَ عُلُوًّا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ (نمل/۱۳-۱۴) فَلَمَّا جَاءهُم مُّوسَى بِآيَاتِنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّفْتَرًى وَ مَا سَمِعْنَا بِهَذَا فِي آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ* فَلَمَّا جَاءهُم مُّوسَى بِآيَاتِنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّفْتَرًى وَ مَا سَمِعْنَا بِهَذَا فِي آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ* وَ قَالَ مُوسَى رَبِّي أَعْلَمُ بِمَن جَاء بِالْهُدَى مِنْ عِندِهِ وَمَن تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (قصص/۳۶-۳۷) قَالُواْ  (فرعون ملئه) أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءنَا وَ تَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِيَاء فِي الأَرْضِ وَ مَا نَحْنُ لَكُمَا بِمُؤْمِنِينَ  (یونس/۷۸) فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ مِثْلِنَا وَ قَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ* فَكَذَّبُوهُمَا فَكَانُوا مِنَ الْمُهْلَكِينَ (مومنون/۴۷-۴۸) قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ (شعراء/۳۴) يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ  (شعراء/۳۵)  قَالَ الْمَلأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ* يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُمْ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (اعراف/۱۰۹-۱۱۰) قَالُواْ أَرْجِهْ وَ أَخَاهُ وَ أَرْسِلْ فِي الْمَدَآئِنِ حَاشِرِينَ* يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (اعراف/۱۱۱-۱۱۲) قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَ ابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ* يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ (شعراء/۳۶-۳۷) وَ قَالَ فِرْعَوْنُ ائْتُونِي بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (یونس/۷۹) قَالَ أَجِئْتَنَا لِتُخْرِجَنَا مِنْ أَرْضِنَا بِسِحْرِكَ يَا مُوسَى* فَلَنَأْتِيَنَّكَ بِسِحْرٍ مِّثْلِهِ فَاجْعَلْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَكَ مَوْعِدًا لَّا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَ لَا أَنتَ مَكَانًا سُوًى* قَالَ [موسی] مَوْعِدُكُمْ يَوْمُ الزِّينَةِ وَ أَن يُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى* فَتَوَلَّى فِرْعَوْنُ فَجَمَعَ كَيْدَهُ ثُمَّ أَتَى (طه/۵۷-۶۰) ثُمَّ أَدْبَرَ [فرعون] يَسْعَى* فَحَشَرَ فَنَادَى* فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى (نازعات/۲۲-۲۴) فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ* وَ قِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ* لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (شعراء/۳۸-۴۰) وَ جَاء السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالْواْ إِنَّ لَنَا لأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ* قَالَ نَعَمْ وَ إَنَّكُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (اعراف/۱۱۳-۱۱۴) فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ* قَالَ نَعَمْ وَ إِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (شعراء/۴۱-۴۲) فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ  (یونس/۸۰) قَالَ لَهُم مُّوسَى وَيْلَكُمْ لَا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَيُسْحِتَكُمْ بِعَذَابٍ وَ قَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى* فَتَنَازَعُوا أَمْرَهُم بَيْنَهُمْ وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى* قَالُوا إِنْ هَذَانِ لَسَاحِرَانِ يُرِيدَانِ أَن يُخْرِجَاكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِمَا وَ يَذْهَبَا بِطَرِيقَتِكُمُ الْمُثْلَى* فَأَجْمِعُوا كَيْدَكُمْ ثُمَّ ائْتُوا صَفًّا وَ قَدْ أَفْلَحَ الْيَوْمَ مَنِ اسْتَعْلَى (طه/۶۱-۶۴) قَالُواْ (السحرة) يَا مُوسَى إِمَّا أَن تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَن نَّكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ (اعراف/۱۱۵) قَالُوا يَا مُوسَى إِمَّا أَن تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَن نَّكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقَى (طه/۶۵) قَالَ أَلْقُوْاْ (اعراف/۱۱۶) قَالَ بَلْ أَلْقُوا (طه/۶۶) أَلْقُواْ مَا أَنتُم مُّلْقُونَ  (یونس/۸۰؛ شعراء/۴۳) فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَ عِصِيَّهُمْ وَ قَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ (شعراء/۴۴) فَلَمَّا أَلْقَوْا (اعراف/۱۱۶؛ یونس/۸۱)، سَحَرُواْ أَعْيُنَ النَّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ وَ جَاءوا بِسِحْرٍ عَظِيمٍ (اعراف/۱۱۶) فَإِذَا حِبَالُهُمْ وَ عِصِيُّهُمْ يُخَيَّلُ إِلَيْهِ مِن سِحْرِهِمْ أَنَّهَا تَسْعَى* فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُّوسَى* قُلْنَا لَا تَخَفْ إِنَّكَ أَنتَ الْأَعْلَى (طه/۶۶-۶۸) قَالَ مُوسَى مَا جِئْتُم بِهِ السِّحْرُ إِنَّ اللّهَ سَيُبْطِلُهُ إِنَّ اللّهَ لاَ يُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِينَ* وَ يُحِقُّ اللّهُ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ (یونس/۸۱-۸۲) أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى (اعراف/۱۱۷) وَ أَلْقِ مَا فِي يَمِينِكَ (طه/۶۹) أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ (اعراف/۱۱۷) تَلْقَفْ مَا صَنَعُوا إِنَّمَا صَنَعُوا كَيْدُ سَاحِرٍ وَ لَا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتَى (طه/۶۹) فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ (شعراء/۴۵) فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ (اعراف/۱۱۷؛ شعراء/۴۵) فَوَقَعَ الْحَقُّ وَ بَطَلَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ* فَغُلِبُواْ هُنَالِكَ وَ انقَلَبُواْ صَاغِرِينَ (اعراف/۱۱۸-۱۱۹) وَ أُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ (اعراف/۱۲۰) فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سُجَّدًا (طه/۷۰؛  شعراء/۴۶) قَالُواْ آمَنَّا بِرِبِّ الْعَالَمِينَ (اعراف/۱۲۱؛ شعراء/۴۷) رَبِّ مُوسَى وَ هَارُونَ (اعراف/۱۲۲؛ طه/۷۰؛ شعراء/۴۸) قَالَ فِرْعَوْنُ آمَنتُم بِهِ قَبْلَ أَن آذَنَ لَكُمْ (اعراف/۱۲۳؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹) إِنَّ هَذَا لَمَكْرٌ مَّكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُواْ مِنْهَا أَهْلَهَا (اعراف/۱۲۳) إِنَّهُ (موسی) لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ (طه/۷۱؛ شعراء/۴۹) فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (اعراف/۱۲۳) فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (شعراء/۴۹) لأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَ أَرْجُلَكُم مِّنْ خِلاَفٍ (اعراف/۱۲۴؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹) ثُمَّ لأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (اعراف/۱۲۴؛ شعراء/۴۹) وَ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ فِي جُذُوعِ النَّخْلِ وَ لَتَعْلَمُنَّ أَيُّنَا أَشَدُّ عَذَابًا وَ أَبْقَى (طه/۷۱) قَالُوا لَن نُّؤْثِرَكَ عَلَى مَا جَاءنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَ الَّذِي فَطَرَنَا فَاقْضِ مَا أَنتَ قَاضٍ إِنَّمَا تَقْضِي هَذِهِ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (طه/۷۲) قَالُواْ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (اعراف/۱۲۵؛ شعراء/۵۰) وَ مَا تَنقِمُ مِنَّا إِلاَّ أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءتْنَا (اعراف/۱۲۶) قَالُوا لَا ضَيْرَ (شعراء/۵۰) إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنَا لِيَغْفِرَ لَنَا خَطَايَانَا وَمَا أَكْرَهْتَنَا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ وَ اللَّهُ خَيْرٌ وَ أَبْقَى* إِنَّهُ مَن يَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِمًا فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَ لَا يَحْيى* وَ مَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُوْلَئِكَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَى (طه/۷۳-۷۵) إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ (شعراء/۵۱) رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ (اعراف/۱۲۶)  وَ قَالَ الْمَلأُ مِن قَوْمِ فِرْعَونَ أَتَذَرُ مُوسَى وَ قَوْمَهُ لِيُفْسِدُواْ فِي الأَرْضِ وَ يَذَرَكَ وَ آلِهَتَكَ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَاءهُمْ وَ نَسْتَحْيِي نِسَاءهُمْ وَ إِنَّا فَوْقَهُمْ قَاهِرُونَ* قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللّهِ وَ اصْبِرُواْ إِنَّ الأَرْضَ لِلّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ الْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ* قَالُواْ أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِينَا وَمِن بَعْدِ مَا جِئْتَنَا قَالَ عَسَى رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ (اعراف/۱۲۷-۱۲۹)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فَمَا آمَنَ لِمُوسَى إِلاَّ ذُرِّيَّةٌ مِّن قَوْمِهِ عَلَى خَوْفٍ مِّن فِرْعَوْنَ وَ مَلَئِهِمْ أَن يَفْتِنَهُمْ وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعَالٍ فِي الأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِينَ* وَ قَالَ مُوسَى يَا قَوْمِ إِن كُنتُمْ آمَنتُم بِاللّهِ فَعَلَيْهِ تَوَكَّلُواْ إِن كُنتُم مُّسْلِمِينَ* فَقَالُواْ عَلَى اللّهِ تَوَكَّلْنَا رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ* وَ نَجِّنَا بِرَحْمَتِكَ مِنَ الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ* وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى وَأَخِيهِ أَن تَبَوَّءَا لِقَوْمِكُمَا بِمِصْرَ بُيُوتًا وَ اجْعَلُواْ بُيُوتَكُمْ قِبْلَةً وَ أَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ* وَ قَالَ مُوسَى رَبَّنَا إِنَّكَ آتَيْتَ فِرْعَوْنَ وَ مَلأهُ زِينَةً وَ أَمْوَالًا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا رَبَّنَا لِيُضِلُّواْ عَن سَبِيلِكَ رَبَّنَا اطْمِسْ عَلَى أَمْوَالِهِمْ وَ اشْدُدْ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَلاَ يُؤْمِنُواْ حَتَّى يَرَوُاْ الْعَذَابَ الأَلِيمَ* قَالَ قَدْ أُجِيبَت دَّعْوَتُكُمَا فَاسْتَقِيمَا وَ لاَ تَتَّبِعَآنِّ سَبِيلَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ (یونس/۸۳-۸۹)

 

 

 

فَلَمَّا [موسی] جَاءهُم بِالْحَقِّ مِنْ عِندِنَا قَالُوا اقْتُلُوا أَبْنَاء الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ وَ اسْتَحْيُوا نِسَاءهُمْ وَ مَا كَيْدُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ* وَ قَالَ فِرْعَوْنُ ذَرُونِي أَقْتُلْ مُوسَى وَلْيَدْعُ رَبَّهُ إِنِّي أَخَافُ أَن يُبَدِّلَ دِينَكُمْ أَوْ أَن يُظْهِرَ فِي الْأَرْضِ الْفَسَادَ* وَ قَالَ مُوسَى إِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَ رَبِّكُم مِّن كُلِّ مُتَكَبِّرٍ لَّا يُؤْمِنُ بِيَوْمِ الْحِسَابِ (غافر/۲۵-۲۷)

 

 

وَ قَالَ رَجُلٌ مُّؤْمِنٌ مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمَانَهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَن يَقُولَ رَبِّيَ اللَّهُ وَ قَدْ جَاءكُم بِالْبَيِّنَاتِ مِن رَّبِّكُمْ وَ إِن يَكُ كَاذِبًا فَعَلَيْهِ كَذِبُهُ وَ إِن يَكُ صَادِقًا يُصِبْكُم بَعْضُ الَّذِي يَعِدُكُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ كَذَّابٌ* يَا قَوْمِ لَكُمُ الْمُلْكُ الْيَوْمَ ظَاهِرِينَ فِي الْأَرْضِ فَمَن يَنصُرُنَا مِن بَأْسِ اللَّهِ إِنْ جَاءنَا قَالَ فِرْعَوْنُ مَا أُرِيكُمْ إِلَّا مَا أَرَى وَ مَا أَهْدِيكُمْ إِلَّا سَبِيلَ الرَّشَادِ* وَقَالَ الَّذِي آمَنَ يَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُم مِّثْلَ يَوْمِ الْأَحْزَابِ* مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَالَّذِينَ مِن بَعْدِهِمْ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِّلْعِبَادِ* وَيَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنَادِ* يَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِينَ مَا لَكُم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ* وَلَقَدْ جَاءكُمْ يُوسُفُ مِن قَبْلُ بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا زِلْتُمْ فِي شَكٍّ مِّمَّا جَاءكُم بِهِ حَتَّى إِذَا هَلَكَ قُلْتُمْ لَن يَبْعَثَ اللَّهُ مِن بَعْدِهِ رَسُولًا كَذَلِكَ يُضِلُّ اللَّهُ مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ مُّرْتَابٌ* الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطَانٍ أَتَاهُمْ كَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ وَعِندَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذَلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلَى كُلِّ قَلْبِ مُتَكَبِّرٍ جَبَّارٍ  (غافر/۲۸-۳۵) وَ قَالَ الَّذِي آمَنَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُونِ أَهْدِكُمْ سَبِيلَ الرَّشَادِ* يَا قَوْمِ إِنَّمَا هَذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا مَتَاعٌ وَإِنَّ الْآخِرَةَ هِيَ دَارُ الْقَرَارِ* مَنْ عَمِلَ سَيِّئَةً فَلَا يُجْزَى إِلَّا مِثْلَهَا وَمَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُوْلَئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فِيهَا بِغَيْرِ حِسَابٍ * وَيَا قَوْمِ مَا لِي أَدْعُوكُمْ إِلَى النَّجَاةِ وَتَدْعُونَنِي إِلَى النَّارِ* تَدْعُونَنِي لِأَكْفُرَ بِاللَّهِ وَأُشْرِكَ بِهِ مَا لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ وَأَنَا أَدْعُوكُمْ إِلَى الْعَزِيزِ الْغَفَّارِ* لَا جَرَمَ أَنَّمَا تَدْعُونَنِي إِلَيْهِ لَيْسَ لَهُ دَعْوَةٌ فِي الدُّنْيَا وَلَا فِي الْآخِرَةِ وَأَنَّ مَرَدَّنَا إِلَى اللَّهِ وَأَنَّ الْمُسْرِفِينَ هُمْ أَصْحَابُ النَّار*فَسَتَذْكُرُونَ مَا أَقُولُ لَكُمْ وَأُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ* فَوَقَاهُ اللَّهُ سَيِّئَاتِ مَا مَكَرُوا (غافر/۳۸-۴۵)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وَ قَالَ فِرْعَوْنُ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ مَا عَلِمْتُ لَكُم مِّنْ إِلَهٍ غَيْرِي (قصص/۳۸) وَ قَالَ فِرْعَوْنُ يَا هَامَانُ ابْنِ لِي صَرْحًا لَّعَلِّي أَبْلُغُ الْأَسْبَابَ * أَسْبَابَ السَّمَاوَاتِ (غافر/۳۶-۳۷) فَأَوْقِدْ لِي يَا هَامَانُ عَلَى الطِّينِ فَاجْعَل لِّي صَرْحًا (قصص/۳۸) فَأَطَّلِعَ إِلَى إِلَهِ مُوسَى وَ إِنِّي لَأَظُنُّهُ كَاذِبًا (قصص/۳۸؛ غافر/۳۷) وَ كَذَلِكَ زُيِّنَ لِفِرْعَوْنَ سُوءُ عَمَلِهِ وَ صُدَّ عَنِ السَّبِيلِ وَ مَا كَيْدُ فِرْعَوْنَ إِلَّا فِي تَبَابٍ (غافر/۳۷)

 

و َلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَونَ بِالسِّنِينَ وَ نَقْصٍ مِّن الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ* فَإِذَا جَاءتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُواْ لَنَا هَذِهِ وَ إِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُواْ بِمُوسَى وَ مَن مَّعَهُ أَلا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِندَ اللّهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ* وَ قَالُواْ مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِن آيَةٍ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ* فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَ الْجَرَادَ وَ الْقُمَّلَ وَ الضَّفَادِعَ وَ الدَّمَ آيَاتٍ مُّفَصَّلاَتٍ فَاسْتَكْبَرُواْ وَكَانُواْ قَوْمًا مُّجْرِمِينَ (اعراف/۱۳۰-۱۳۳) وَ مَا نُرِيهِم مِّنْ آيَةٍ إِلَّا هِيَ أَكْبَرُ مِنْ أُخْتِهَا وَ أَخَذْنَاهُم بِالْعَذَابِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (زخرف/۴۸) وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُواْ يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ لَئِن كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَ لَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (اعراف/۱۳۴) وَ قَالُوا يَا أَيُّهَا السَّاحِرُ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ إِنَّنَا لَمُهْتَدُونَ (زخرف/۴۹) فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَى أَجَلٍ هُم بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ (اعراف/۱۳۵) فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ (زخرف/۵۰)

 

 

 

 

 

وَ نَادَى فِرْعَوْنُ فِي قَوْمِهِ قَالَ يَا قَوْمِ أَلَيْسَ لِي مُلْكُ مِصْرَ وَ هَذِهِ الْأَنْهَارُ تَجْرِي مِن تَحْتِي أَفَلَا تُبْصِرُونَ* أَمْ أَنَا خَيْرٌ مِّنْ هَذَا الَّذِي هُوَ مَهِينٌ وَ لَا يَكَادُ يُبِينُ* فَلَوْلَا أُلْقِيَ عَلَيْهِ أَسْوِرَةٌ مِّن ذَهَبٍ أَوْ جَاء مَعَهُ الْمَلَائِكَةُ مُقْتَرِنِينَ* فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطَاعُوهُ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (زخرف/۵۱-۵۴)

 

 

وَ لَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَونُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَى مَسْحُورًا* قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنزَلَ هَؤُلاء إِلاَّ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ بَصَآئِرَ وَ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَونُ مَثْبُورًا* فَأَرَادَ أَن يَسْتَفِزَّهُم مِّنَ الأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَ مَن مَّعَهُ جَمِيعًا (اسراء/۱۰۱-۱۰۳)

 

 

فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَؤُلَاء قَوْمٌ مُّجْرِمُونَ (دخان/۲۲) وَ لَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي (طه/۷۷؛ شعراء/۵۲) فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا (دخان/۲۳) فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَّا تَخَافُ دَرَكًا وَ لَا تَخْشَى (طه/۷۷) إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ (شعراء/۵۲؛ دخان/۲۳) وَ اتْرُكْ الْبَحْرَ رَهْوًا إِنَّهُمْ جُندٌ مُّغْرَقُونَ (دخان/۲۴)

 

 

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ* إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ* وَ إِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ* وَ إِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ (شعراء/۵۳-۵۶) فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ (طه/۷۸)

 

فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ* فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ* قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ* فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ* وَ أَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ* وَ أَنجَيْنَا مُوسَى وَ مَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ* ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (شعراء/۶۰-۶۶) فَغَشِيَهُم مِّنَ الْيَمِّ مَا غَشِيَهُمْ* وَ أَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَ مَا هَدَى (طه/۷۸-۷۹) إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَ مَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ  (شعراء/۶۷)

 

 

وَ جَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَ جُنُودُهُ بَغْيًا وَ عَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لا إِلِهَ إِلاَّ الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَاْ مِنَ الْمُسْلِمِينَ* آلآنَ وَ قَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَ كُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ* فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً وَ إِنَّ كَثِيرًا مِّنَ النَّاسِ عَنْ آيَاتِنَا لَغَافِلُونَ (یونس/۹۰-۹۲)

 

 

فَلَمَّا آسَفُونَا انتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ (زخرف/۵۵) فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا وَ كَانُواْ عَنْهَا غَافِلِينَ (اعراف/۱۳۶) وَ اسْتَكْبَرَ هُوَ (فرعون) وَ جُنُودُهُ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ إِلَيْنَا لَا يُرْجَعُونَ (قصص/۳۹) فَأَخَذْنَاهُ وَ جُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ (قصص/۴۰؛ ذاریات/۴۰) وَ هُوَ مُلِيمٌ (ذاریّات/۴۰) فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِينَ (قصص/۴۰) وَ قَارُونَ وَ فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ لَقَدْ جَاءهُم مُّوسَى بِالْبَيِّنَاتِ فَاسْتَكْبَرُوا فِي الْأَرْضِ وَ مَا كَانُوا سَابِقِينَ* فَكُلًّا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ … وَ مِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا وَ مَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (عنکبوت/۳۹-۴۰) وَ لَقَدْ جَاء آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ* كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِيزٍ مُّقْتَدِرٍ (قمر/۴۱-۴۲) وَ جَاء فِرْعَوْنُ وَ مَن قَبْلَهُ وَ الْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ* فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَّابِيَةً (حاقّه/۹-۱۰) فَجَعَلْنَاهُمْ سَلَفًا وَ مَثَلًا لِلْآخِرِينَ (زخرف/۵۶)

 

 

 

 

فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ* وَ كُنُوزٍ وَ مَقَامٍ كَرِيمٍ (شعراء/۵۷-۵۸) كَمْ تَرَكُوا مِن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ* وَ زُرُوعٍ وَ مَقَامٍ كَرِيمٍ* وَ نَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ* كَذَلِكَ وَ أَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ (دخان/۲۵-۲۸) كَذَلِكَ وَ أَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (شعراء/۵۹) وَ أَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُواْ يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا وَ تَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَى عَلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُواْ وَ دَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَ قَوْمُهُ وَ مَا كَانُواْ يَعْرِشُونَ (اعراف/۱۳۷)

 

 

 

وَ إِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اذْكُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنجَاكُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَ يُذَبِّحُونَ أَبْنَاءكُمْ وَ يَسْتَحْيُونَ نِسَاءكُمْ وَ فِي ذَلِكُم بَلاء مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌ (ابراهیم/۶) وَ إِذْ أَنجَيْنَاكُم مِّنْ آلِ فِرْعَونَ يَسُومُونَكُمْ سُوَءَ الْعَذَابِ يُقَتِّلُونَ أَبْنَاءكُمْ وَ يَسْتَحْيُونَ نِسَاءكُمْ وَ فِي ذَلِكُم بَلاء مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌ (اعراف/۱۴۱) يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ … وَ إِذْ نَجَّيْنَاكُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوَءَ الْعَذَابِ يُذَبِّحُونَ أَبْنَاءكُمْ وَ يَسْتَحْيُونَ نِسَاءكُمْ وَ فِي ذَلِكُم بَلاءٌ مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌ* وَ إِذْ فَرَقْنَا بِكُمُ الْبَحْرَ فَأَنجَيْنَاكُمْ وَ أَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَ أَنتُمْ تَنظُرُونَ (بقره/۴۷-۵۰)

 

 

وَ قُلْنَا مِن بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُواْ الأَرْضَ فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا (اسراء/۱۰۴) فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاء وَ الْأَرْضُ وَ مَا كَانُوا مُنظَرِينَ* وَ لَقَدْ نَجَّيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِينِ* مِن فِرْعَوْنَ إِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِّنَ الْمُسْرِفِينَ (دخان/۲۹-۳۱)

 

وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لَا يُنصَرُونَ* وَ أَتْبَعْنَاهُمْ فِي هَذِهِ الدُّنْيَا لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ هُم مِّنَ الْمَقْبُوحِينَ (قصص/۴۱-۴۲) يَقْدُمُ [فرعون] قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَ بِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ* وَ أُتْبِعُواْ فِي هَذِهِ لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (هود/۹۸-۹۹) فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَ الْأُولَى* إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَى (نازعات/۲۵-۲۶)  النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا غُدُوًّا وَ عَشِيًّا وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذَابِ* وَ إِذْ يَتَحَاجُّونَ فِي النَّارِ فَيَقُولُ الضُّعَفَاء لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا إِنَّا كُنَّا لَكُمْ تَبَعًا فَهَلْ أَنتُم مُّغْنُونَ عَنَّا نَصِيبًا مِّنَ النَّارِ* قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا إِنَّا كُلٌّ فِيهَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ حَكَمَ بَيْنَ الْعِبَادِ* وَ قَالَ الَّذِينَ فِي النَّارِ لِخَزَنَةِ جَهَنَّمَ ادْعُوا رَبَّكُمْ يُخَفِّفْ عَنَّا يَوْمًا مِّنَ الْعَذَابِ* قَالُوا أَوَلَمْ تَكُ تَأْتِيكُمْ رُسُلُكُم بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا بَلَى قَالُوا فَادْعُوا وَ مَا دُعَاء الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ (غافر/۴۶-۵۰)

 

 

 

 

 

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْجُنُودِ* فِرْعَوْنَ وَ ثَمُودَ (بروج/۱۷-۱۸) هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى* إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى* اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى (نازعات/۱۵-۱۷) نَتْلُوا عَلَيْكَ مِن نَّبَإِ مُوسَى وَ فِرْعَوْنَ بِالْحَقِّ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (قصص/۳) أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ …  وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ* الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ* فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ* فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ* إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ (فجر/۶-۱۴)

 

 

إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَيْكُمْ رَسُولًا شَاهِدًا عَلَيْكُمْ كَمَا أَرْسَلْنَا إِلَى فِرْعَوْنَ رَسُولًا* فَعَصَى فِرْعَوْنُ الرَّسُولَ فَأَخَذْنَاهُ أَخْذًا وَ بِيلًا (مزمّل/۱۵-۱۶) وَ لَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَ جَاءهُمْ رَسُولٌ كَرِيمٌ (دخان/۱۷) كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ (آل‌عمران/۱۱؛ انفال/۵۲) كَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا (آل‌عمران/۱۱) كَفَرُواْ بِآيَاتِ اللّهِ (انفال/۵۲) فَأَخَذَهُمُ اللّهُ بِذُنُوبِهِمْ (آل‌عمران/۱۱؛ انفال/۵۲) ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَ أَنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ* كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ كَذَّبُواْ بآيَاتِ رَبِّهِمْ فَأَهْلَكْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَ أَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَونَ وَ كُلٌّ كَانُواْ ظَالِمِينَ (انفال/۵۳-۵۴) كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ (الکافرین) قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَ فِرْعَوْنُ ذُو الْأَوْتَادِ* و َثَمُودُ وَقَوْمُ لُوطٍ وَأَصْحَابُ الأَيْكَةِ أُوْلَئِكَ الْأَحْزَابُ* إِن كُلٌّ إِلَّا كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ عِقَابِ (ص/۱۲-۱۴) كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ (الکافرین) قَوْمُ نُوحٍ وَ أَصْحَابُ الرَّسِّ وَ ثَمُودُ* وَ عَادٌ وَفِرْعَوْنُ وَ إِخْوَانُ لُوطٍ* وَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ وَ قَوْمُ تُبَّعٍ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ (ق/۱۲-۱۴)

 

 

 

 

 

وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِينَ آمَنُوا اِمْرَأَةَ فِرْعَوْنَ إِذْ قَالَتْ رَبِّ ابْنِ لِي عِندَكَ بَيْتًا فِي الْجَنَّةِ وَ نَجِّنِي مِن فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ وَ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (تحریم/۱۱)