چکیده: کسانی که به خدا و روز بازپسین ایمان بیاورند و اصلاح نمایند، عمل شایسته انجام دهند و کسانی که تقوا پیشه کنند و اصلاح نمایند، بیم و حزنی ندارند. کسانی که گفتند: پروردگار ما خدا است سپس ایستادگی کردند، کسانی که خود را به خدا تسلیم کنند در حالی‌که نیکوکار باشند، کسانی که اموال خود را انفاق می‌کنند و کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند بیم و حزنی ندارند. بندگانی که در کارهای نیک پیشگام هستند در بهشت حزنی ندارند. بر آن‌چه از دست شما رفته است محزون نشوید. کسانی که از جانب خدا به آنان وعده نیکو داده شده است، بزرگترین دلهره آنان را محزون نمی‌کند. ستمکاران روز قیامت پر از اندوه و خشم هستند. مجرمان و کسانی که به آخرت ایمان ندارند روز قیامت و در عذاب، اندوهگین و ناامید هستند.

ما فرستادگان را جز بشارتگر و هشداردهنده نفرستادیم پس کسانی که ایمان آورند و اصلاح کنند، نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (انعام/۴۸). به‌راستی کسانی که ایمان آورده، کسانی که یهودی شدند، صابئان و مسیحیان، هر کس به خدا و روز بازپسین ایمان بیاورد و عمل شایسته انجام دهد، نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (مائده/۶۹). بی‌گمان کسانی که ایمان آورده، کسانی که یهودی شدند، مسیحیان و صابئان، هر کس به خدا و روز بازپسین ایمان بیاورد، عمل شایسته انجام دهد پس اجر خود را نزد پروردگارشان خواهند داشت. نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (بقره/۶۲). بدون تردید کسانی که ایمان آورده، عمل شایسته انجام داده‌اند، نماز برپا داشته و زکات دادند، اجر خود را نزد پروردگارشان خواهند داشت. نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (بقره/۲۷۷).

ای فرزندان آدم، چون فرستادگانی از خودتان برای شما بیایند و آیات من را بر شما بخوانند پس هر کس تقوا پیشه کند و اصلاح نماید، نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (اعراف/۳۵). خدا کسانی را که تقوا پیشه کرده‌اند به سبب کامیابی‌شان نجات می‌دهد. بدی به آنان نمی‌رسد و محزون نمی‌شوند (زمر/۶۱). آگاه باشید که دوستان خدا، نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند. همان کسانی که ایمان آورده و تقوا پیشه کرده‌اند (یونس/۶۲-۶۳). به‌راستی کسانی که گفتند: پروردگار ما خدا است سپس ایستادگی کردند، فرشتگان بر آنان فرود می‌آیند [و می‌گویند:] بیم ندارید و محزون نباشید. بشارت باد شما را به بهشتی که وعده داده می‌شدید (فصّلت/۳۰). به‌راستی کسانی که گفتند: پروردگار ما خدا است سپس ایستادگی کردند، نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند. آنان اهل بهشت هستند. در آن جاودانه هستند. جزایی است به سبب آن‌چه انجام می‌دادند (احقاف/۱۳-۱۴). هر کس خود را به خدا تسلیم کند در حالی‌که نیکوکار باشد پس اجر خود را نزد پروردگارش خواهد داشت. نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (بقره/۱۱۲). کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند و به دنبال آن‌چه انفاق کرده‌اند منّت و آزاری نمی‌نهند، اجر خود را نزد پروردگارشان خواهند داشت. نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (بقره/۲۶۲). کسانی که اموال خود را شب و روز و نهان و آشکار انفاق می‌کنند پس اجر خود را نزد پروردگارشان خواهند داشت. نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (بقره/۲۷۴). [کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند] به آن‌چه خدا از فضل خود به آنان داده است، شادمان هستند و برای کسانی که در پی آنان هستند و هنوز به آنان نپیوسته‌اند، شادی می‌کنند که نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (آل‌عمران/۱۷۰).

هیچ مصیبتی نه در زمین و نه در جان‌های شما روی نمی‌دهد جز این‌که پیش از آن‌که آن را پدید آوردیم در کتابی است. به‌راستی این بر خدا آسان است تا بر آن‌چه از دست شما رفته، اندوهگین نشوید و به آن‌چه به شما داده است، شاد نشوید. خدا هیچ خودپسند فخرفروشی را دوست ندارد (حدید/۲۲-۲۳). بدون تردید پیش از آن‌که آن (باران) بر آنان نازل شود، پیش از آن، سخت اندوهگین و ناامید بودند (روم/۴۹).

اگر مومن هستید، سستی نکنید و محزون نشوید که شما برترید (آل‌عمران/۱۳۹). ای کسانی که ایمان آورده‌اید، چون با یکدیگر نجوا می‌کنید به گناه، دشمنی و نافرمانی پیامبر، نجوا نکنید و به نیکوکاری و تقوا نجوا کنید. از خدایی که نزد او محشور می‌شوید، پروا کنید. جز این نیست که چنان نجوایی از شیطان است تا کسانی را که ایمان آورده‌اند، محزون کند ولی جز به فرمان خدا هیچ آسیبی به آنان نمی‌رساند. مومنان باید بر خدا توکل کنند (مجادله/۹-۱۰).

غم و اندوه- اقوام، چون آن‌چه را آنان (امّت‌های پیشین) به آن پند داده شده بودند، فراموش کردند، درهای هر چیز را بر آنان گشودیم تا هنگامی که به آن‌چه به آنان داده شده بودند، شاد شدند، ناگهان آنان را گرفتیم پس آنان یکباره اندوهگین و ناامید شدند (انعام/۴۴).

[به آدم و همسرش] فرمودیم: همگی از آن (بهشت) فرود آیید پس اگر از جانب من به شما هدایتی برسد، کسانی که از هدایت من پیروی کنند نه بیمی بر آنان است و نه محزون می‌شوند (بقره/۳۸).

نوح را [یاد کن] آن‌گاه که پیش از این [ما را] ندا داد پس او را اجابت کردیم و او و کسانش را از اندوه عظیم نجات دادیم (انبیاء/۷۶). به‌راستی نوح ما را ندا داد. ما نیکو اجابت‌کننده بودیم. او و کسانش را از اندوه عظیم نجات دادیم (صافّات/۷۵-۷۶). خبر نوح را بر آنان بخوان آن‌گاه که به قوم خود گفت: اى قوم من، اگر موقعیت من و اندرز دادن من به آیات خدا، بر شما گران آمده است، من بر خدا توکل کرده‏ ام پس [در] کارتان با شریکان خود همداستان شوید تا کارتان بر شما مایه غم نباشد سپس درباره من تصمیم بگیرید و من را مهلت  ندهید (یونس/۷۱).

هنگامی که فرستادگان ما به سوی لوط آمدند به سبب [حضور] آنان ناراحت شد و برای آنان سخت به تنگنا افتاد. گفتند: نترس و محزون نباش که ما، تو و کسانت را نجات می‌دهیم جز همسرت که از باقی‌ماندگان [در عذاب] است (عنکبوت/۳۳).

[یعقوب به پسران خود] گفت: به‌راستی این‌که او را ببرید، سخت من را محزون می‌کند و می‌ترسم در حالی‌که شما از او غافل هستید، گرگ او را بخورد (یوسف/۱۳). [یعقوب] از آنان (پسران خود) روی گردانید و گفت: ای تأسّف بر یوسف، پس در حالی‌که پر از اندوه بود، چشمان او از حزن سفید شد (یوسف/۸۴). [یعقوب] گفت: من پریشانی و حزن خود را فقط به خدا شکایت می‌کنم و از خدا چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید (یوسف/۸۶).

[شعیب] از آنان روی گردانید و گفت: ای قوم من، به‌راستی من پیام‌های پروردگار خود را به شما رساندم و شما را نصیحت کردم پس چگونه بر قوم کافر اندوهگین باشم (اعراف/۹۳)؟

به مادر موسی وحی کردیم که او را شیر بده  پس چون بر او بیمناک شدی، او را در دریا بینداز. بیم ندار و محزون نباش که ما او را به تو باز می‌گردانیم و او را از فرستادگان قرار می‌دهیم پس خاندان فرعون او را گرفتند تا بر آنان دشمن و [مایه] حزن باشد. به‌راستی فرعون، هامان و سپاهیان آن دو خطاکار بودند (قصص/۷-۸). موسی را به مادرش برگرداندیم تا چشمش روشن شود و محزون نباشد و تا بداند وعده خدا حق است ولی بیشتر آنان نمی‌دانند (قصص/۱۳). تو را به سوی مادرت برگرداندیم تا چشمش روشن شود و محزون نباشد. تو شخصی را کشتی پس تو را از غم، نجات دادیم و بارها تو را آزمودیم و سال‌ها در میان اهل مدین ماندی سپس ای موسی، در زمان مقدّر آمدی (طه/۴۰). به‌یقین بر موسی و هارون منّت نهادیم و آن دو و قومشان را از اندوه عظیم نجات دادیم. آنان را یاری کردیم تا آنان غالب شدند (صافّات/۱۱۴-۱۱۶). [خدا] فرمود: بدون تردید آن (سرزمین مقدّس)، چهل سال بر آنان (قوم موسی) حرام شده است. در این سرزمین سرگردان می‌شوند پس بر قوم نافرمان اندوهگین نباش (مائده/۲۶). [خدا] فرمود: ما پس از تو، قومت را آزمودیم و سامری آنان را گمراه کرد. موسی خشمناک متأسّف به سوی قوم خود برگشت. گفت: ای قوم من، آیا پروردگارتان به شما وعده نیکو نداد؟ آیا این مدّت بر شما طولانی شد یا خواستید غضبی از پروردگارتان بر شما فرود آید که با وعده من مخالفت کردید (طه/۸۵-۸۶). چون موسی خشمناک متأسّف به سوی قوم خود برگشت، گفت: بعد از من، بد جانشینی برای من بودید. آیا بر فرمان پروردگار خود پیشی گرفتید؟ و الواح را افکند. سر برادر خود را گرفت و او را به طرف خود کشید (اعراف/۱۵۰).

[ذوالنّون] در تاریکی‌ها ندا داد که خدایی جز تو نیست. پاک و منزّهی تو. بی‌گمان من از ستمکاران بودم پس او را اجابت کردیم و او را از غم نجات دادیم. مومنان را این‌چنین نجات می‌دهیم (انبیاء/۸۷-۸۸).

از پایین مریم، [فرشته] او را ندا داد که محزون نباش. پروردگارت زیر تو، چشمه آبی پدید آورده است (مریم/۲۴).

[ای پیامبر] هر کس کفر ورزد، پس کفر او تو را محزون نکند. بازگشت آنان به سوی ما است پس آنان را به آن‌چه کرده‌اند، آگاه خواهیم کرد. بی‌گمان خدا به درون سینه‌ها دانا است (لقمان/۲۳). کسانی که در کفر می‌شتابند تو را محزون نکنند. به‌راستی آنان هرگز به خدا هیچ زیانی نمی‌رسانند. خدا می‌خواهد در آخرت برای آنان بهره‌ای قرار ندهد و عذابی عظیم دارند (آل‌عمران/۱۷۶). ای پیامبر، کسانی که در کفر می‌شتابند تو را محزون نکنند چه از کسانی که با دهان‌های خود گفتند: ایمان آوردیم در حالی‌که قلب‌هایشان ایمان نیاورده بود و چه از کسانی که یهودی شدند که [به سخنان تو] براى تکذیب گوش مى ‏سپارند و براى گروهى دیگر که نزد تو نیامده‏ اند، جاسوسی مى ‏کنند. کلمات را بعد از [قرار گرفتن در] جاهاى خود، دگرگون مى‏ کنند. مى‏ گویند: اگر این [حکم] به شما داده شد، آن را بپذیرید و اگر آن به شما داده نشد پس دورى کنید. هر کس که خدا هلاکش را بخواهد، هرگز براى او در برابر خدا، اختیار چیزی را نداری. اینان هستند که خدا نخواسته دل‌هایشان را پاک گرداند. در دنیا براى آنان رسوایى و در آخرت عذابى عظیم خواهد بود (مائده/۴۱). بدون تردید می‌دانیم آن‌چه آنان می‌گویند، تو را سخت محزون می‌کند. بدون شک آنان، تو را تکذیب نمی‌کنند ولی ستمکاران آیات خدا را انکار می‌کنند. به‌راستی پیش از تو فرستادگانی نیز تکذیب شدند پس بر آن‌چه تکذیب شدند و آزار دیدند، صبر کردند تا یاری ما رسید. سخنان خدا را تبدیل‌کننده‌ای نیست و به‌یقین اخبار فرستادگان به تو رسیده است (انعام/۳۳-۳۴). چشمان خود را به آن‌چه ما گروه‌هایی از آنان را بدان برخوردار کرده‌ایم، خیره نکن. برای آنان محزون نباش و بال خود را برای مومنان بگستر (حجر/۸۸). بر آنان (مجرمان) محزون نباش و از آن‌چه مکر می‌کنند، دلتنگ نباش (نمل/۷۰). صبر کن و صبر تو، جز به [توفیق] خدا نیست. بر آنان محزون نباش و از آن‌چه مکر می‌کنند، دلتنگ نباش (نحل/۱۲۷). در برابر حکم پروردگارت صبر کن و مانند صاحب ماهی (یونس) نباش هنگامی که ندا داد در حالی‌که پر از اندوه بود (قلم/۴۸). سخن آنان تو را محزون نکند. به‌راستی عزّت، همه از آن خدا است. او شنوای دانا است (یونس/۶۵). سخن آنان، تو را محزون نکند. به‌یقین ما آن‌چه را پنهان و آن‌چه را آشکار می‌کنند، می‌دانیم (یس/۷۶). چه بسا اگر به این حدیث (قرآن) ایمان نیاورند تو از تأسف در پیگیری [کار] آنان، خود را هلاک کنی (کهف/۶). بگو، چه کسی شما را از تاریکی‌های خشکی و دریا می‌رهاند در حالی‌که او را به تضرّع و به پنهانی می‌خوانید که اگر ما را از این برهاند بی‌گمان از شکرگزاران خواهیم شد. بگو، خدا شما را از آن و از هر اندوه [عظیمی] نجات می‌دهد سپس شما شرک می‌ورزید (انعام/۶۳-۶۴). آنان را از روز نزدیک‌شونده آن‌گاه که قلب‌ها به گلوگاه رسد، هشدار بده در حالی‌که پر از اندوه و خشم هستند. برای ستمکاران نه یاری است و نه شفیعی که مورد اطاعت باشد (غافر/۱۸).

اگر او [پیامبر] را یارى نکنید، بی‌گمان خدا او را یارى کرد، هنگامى که کسانى که کفر ورزیدند او را [از مکه] بیرون کردند. [او] نفر دوّم از دو تن بود، هنگامی که آن دو در غار بودند، وقتی به همراه خود می‌گفت: محزون نباش که خدا با ما است پس خدا آرامش خود را بر او نازل کرد و او را با سپاهیانی که نمی‌دیدید، یاری کرد و سخن کافران را پست‌ترین قرار داد. سخن خدا، همان برترین است (توبه/۴۰). [ای پیامبر، نوبت] هر کدام از آن زنان را که می‌خواهی [می‌توانی] به تأخیر بیندازی و هر کدام را می‌خواهی پیش خود جای دهی. بر تو گناهی نیست که هر کدام را که ترک کرده‌ای، طلب کنی. این نزدیک‌تر است برای این‌که چشمان آنان روشن شود و محزون نشوند و همگی آنان، به آن‌چه به آنان داده‌ای، خشنود گردند. آن‌چه در دل‌های شما است خدا می‌داند. خدا همواره دانای بردبار است (احزاب/۵۱).

هنگامی که بالا می‌رفتید و به هیچ کس توجّه نمی‌کردید و پیامبر شما را از پشت سرتان فرامی‌خواند پس [خدا] شما را غمی بر غمتان جزا داد تا این‌که بر آن‌چه از دست داده‌اید و بر آن‌چه به شما رسیده است، محزون نشوید. خدا به آن‌چه انجام می‌دهید، آگاه است. سپس بعد از آن غم، آرامشی به صورت خوابی سبک، بر شما فرو فرستاد که گروهی از شما را فرا گرفت و گروهی تنها در فکر جان خود بودند (آل‌عمران/۱۵۳-۱۵۴). بر کسانی که چون پیش تو آمدند تا آنان را سوار کنی، گفتی: چیزی نمی‌یابم تا شما را بر آن سوار کنم، برگشتند در حالی‌که از حزن این‌که چیزی نمی‌یابند انفاق کنند، از چشمانشان اشک فرو می‌ریخت [گناهی بر ترک جهاد] نیست (توبه/۹۲).

هر گاه یکی از آنان به دختر بشارت داده شود در حالی‌که پر از اندوه و خشم است، چهره‌اش سیاه می‌شود (نحل/۵۸). چون یکی از آنان به آن‌چه برای رحمان مَثَل می‌زنند، بشارت داده شود در حالی‌که پر از اندوه و خشم است، چهره‌اش سیاه می‌شود (زخرف/۱۷).

بگو، ای اهل‌کتاب تا هنگامی که تورات، انجیل و آن‌چه از پروردگارتان بر شما نازل شده است را برپا ندارید، بر چیزی نیستید. به‌راستی آن‌چه از پروردگارت به سوی تو نازل شده بر طغیان و کفر بسیاری از آنان می‌افزاید پس بر قوم کافر، اندوه نخور (مائده/۶۸).

غم و اندوه- قیامت، به‌راستی کسانی که از قبل، به آنان از جانب ما وعده نیکو داده شده است … بزرگترین دلهره آنان را محزون نمی‌کند و فرشتگان از آنان استقبال می‌کنند [و می‌گویند:] این روز شما است که وعده داده می‌شدید (انبیاء/۱۰۱- ۱۰۳). [در آن روز گفته می‌شود:] ای بندگان من، امروز بر شما بیمی نیست و محزون نخواهید شد همان کسانی که به آیات ما ایمان آورده و تسلیم بودند (زخرف/۶۸-۶۹). [بندگانی که در کارهای نیک پیشگام هستند در بهشت] می‌گویند: سپاس خدایی را که حزن را از ما برد. به‌راستی پروردگار ما آمرزنده قدرشناس است (فاطر/۳۴). [اهل اعراف به اهل بهشت که هنوز وارد آن نشده‌اند، می‌گویند:] به بهشت داخل شوید که نه بیمی بر شما است و نه محزون می‌شوید (اعراف/۴۹). [کافران] هر بار بخواهند از [شدّت] غم از آن (عذاب) بیرون روند، در آن بازگردانیده می‌شوند و [گفته می‌شود:] عذاب [آتش] سوزان را بچشید (حج/۲۲). وقتی دری دارای عذاب شدید، بر آنان (کسانی که به آخرت ایمان ندارند) بگشاییم به ناگاه آنان در آن، اندوهگین و ناامید می‌شوند (مومنون/۷۷). روزی که قیامت برپا می‌شود، مجرمان اندوهگین و ناامید می‌شوند (روم/۱۲). به‌راستی مجرمان در عذاب جهنّم جاودانه هستند. [عذاب] از آنان کاسته نمی‌شود و آنان در آن‌جا اندوهگین و ناامید هستند (زخرف/۷۴-۷۵).

غیظ

وَ مَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ مُبَشِّرِينَ وَ مُنذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَ أَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (انعام/۴۸) إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَ الَّذِينَ هَادُواْ وَ الصَّابِؤُونَ وَ النَّصَارَى مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (مائده/۶۹) إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَ الَّذِينَ هَادُواْ وَ النَّصَارَى وَ الصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره/۶۲) إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَ أَقَامُواْ الصَّلاَةَ وَ آتَوُاْ الزَّكَاةَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره/۲۷۷)

يَا بَنِي آدَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ رُسُلٌ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي فَمَنِ اتَّقَى وَ أَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (اعراف/۳۵) وَ يُنَجِّي اللَّهُ الَّذِينَ اتَّقَوا بِمَفَازَتِهِمْ لَا يَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ (زمر/۶۱) أَلا إِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ* الَّذِينَ آمَنُواْ وَ كَانُواْ يَتَّقُونَ (يونس/۶۲-۶۳) إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَ لَا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ (فصّلت/۳۰) إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ* أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا جَزَاء بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (احقاف/۱۳-۱۴) بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ رَبِّهِ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره/۱۱۲) الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ثُمَّ لاَ يُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُواُ مَنًّا وَ لاَ أَذًى لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره/۲۶۲) الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ سِرًّا وَ عَلاَنِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره/۲۷۴) فَرِحِينَ (الذين قتلوا في سبيل الله) بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُواْ بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (آل‌عمران/۱۷۰)

مَا أَصَابَ مِن مُّصِيبَةٍ فِي الْأَرْضِ وَ لَا فِي أَنفُسِكُمْ إِلَّا فِي كِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا إِنَّ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ* لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ وَ اللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ (حديد/۲۲-۲۳) وَ إِن كَانُوا مِن قَبْلِ أَن يُنَزَّلَ عَلَيْهِم مِّن قَبْلِهِ لَمُبْلِسِينَ (روم/۴۹)

وَ لاَ تَهِنُوا وَ لاَ تَحْزَنُوا وَ أَنتُمُ الأَعْلَوْنَ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ (آل‌عمران/۱۳۹) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَنَاجَيْتُمْ فَلَا تَتَنَاجَوْا بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوَانِ وَ مَعْصِيَتِ الرَّسُولِ وَ تَنَاجَوْا بِالْبِرِّ وَ التَّقْوَى وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ* إِنَّمَا النَّجْوَى مِنَ الشَّيْطَانِ لِيَحْزُنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَيْسَ بِضَارِّهِمْ شَيْئًا إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (مجادله/۹- ۱۰)

الحزن- الاقوام، فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ (انعام/۴۴)

قُلْنَا (آدم و زوجه) اهْبِطُواْ مِنْهَا جَمِيعًا فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنِّي هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَايَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره/۳۸)

وَ نُوحًا إِذْ نَادَى مِن قَبْلُ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَنَجَّيْنَاهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (انبياء/۷۶) وَ لَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ* وَ نَجَّيْنَاهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (صافّات/۷۵-۷۶) وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ إِن كَانَ كَبُرَ عَلَيْكُم مَّقَامِي وَ تَذْكِيرِي بِآيَاتِ اللّهِ فَعَلَى اللّهِ تَوَكَّلْتُ فَأَجْمِعُواْ أَمْرَكُمْ وَ شُرَكَاءكُمْ ثُمَّ لاَ يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُواْ إِلَيَّ وَ لاَ تُنظِرُونِ (يونس/۷۱)

وَ لَمَّا أَن جَاءتْ رُسُلُنَا لُوطًا سِيءَ بِهِمْ وَ ضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا وَ قَالُوا لَا تَخَفْ وَ لَا تَحْزَنْ إِنَّا مُنَجُّوكَ وَ أَهْلَكَ إِلَّا امْرَأَتَكَ كَانَتْ مِنَ الْغَابِرِينَ (عنكبوت/۳۳)

قَالَ [يعقوب لبنيه] إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَن تَذْهَبُواْ بِهِ وَ أَخَافُ أَن يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَ أَنتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ (يوسف/۱۳) وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قَالَ يَا أَسَفَى عَلَى يُوسُفَ وَ ابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ (يوسف/۸۴) قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ (يوسف/۸۶)

فَتَوَلَّى [شعیب] عَنْهُمْ وَ قَالَ يَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالاَتِ رَبِّي وَ نَصَحْتُ لَكُمْ فَكَيْفَ آسَى عَلَى قَوْمٍ كَافِرِينَ (اعراف/۹۳)

وَ أَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِيهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِّ وَ لَا تَخَافِي وَ لَا تَحْزَنِي إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَ جَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ* فَالْتَقَطَهُ آلُ فِرْعَوْنَ لِيَكُونَ لَهُمْ عَدُوًّا وَ حَزَنًا إِنَّ فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ جُنُودَهُمَا كَانُوا خَاطِئِينَ (قصص/۷-۸) فَرَدَدْنَاهُ إِلَى أُمِّهِ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَ لِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (قصص/۱۳) فَرَجَعْنَاكَ إِلَى أُمِّكَ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَ قَتَلْتَ نَفْسًا فَنَجَّيْنَاكَ مِنَ الْغَمِّ وَ فَتَنَّاكَ فُتُونًا فَلَبِثْتَ سِنِينَ فِي أَهْلِ مَدْيَنَ ثُمَّ جِئْتَ عَلَى قَدَرٍ يَا مُوسَى (طه/۴۰)  وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَ هَارُونَ* وَ نَجَّيْنَاهُمَا وَ قَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ* وَ نَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (صافّات/۱۱۴-۱۱۶) قَالَ [الله] فَإِنَّهَا (أرض المقدّسه) مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الأَرْضِ فَلاَ تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ  (مائده/۲۶) قَالَ فَإِنَّا قَدْ فَتَنَّا قَوْمَكَ مِن بَعْدِكَ وَ أَضَلَّهُمُ السَّامِرِيُّ* فَرَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا أَفَطَالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدتُّمْ أَن يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُم مَّوْعِدِي (طه/۸۵-۸۶) وَ لَمَّا رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِن بَعْدِيَ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَ أَلْقَى الألْوَاحَ وَ أَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ (اعراف/۱۵۰)

فَنَادَى [ذوالنّون] فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ* فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذَلِكَ نُنجِي الْمُؤْمِنِينَ (انبياء/۸۷-۸۸)

[الملک] فَنَادَاهَا (مریم) مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيًّا (مريم/۲۴)

[یا أیّها النبی] وَ مَن كَفَرَ فَلَا يَحْزُنكَ كُفْرُهُ إِلَيْنَا مَرْجِعُهُمْ فَنُنَبِّئُهُم بِمَا عَمِلُوا إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (لقمان/۲۳) وَ لاَ يَحْزُنكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَن يَضُرُّواْ اللّهَ شَيْئًا يُرِيدُ اللّهُ أَلاَّ يَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِي الآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (آل‌عمران/۱۷۶) يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ لاَ يَحْزُنكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ مِنَ الَّذِينَ قَالُواْ آمَنَّا بِأَفْوَاهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِن قُلُوبُهُمْ وَ مِنَ الَّذِينَ هِادُواْ سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ سَمَّاعُونَ لِقَوْمٍ آخَرِينَ لَمْ يَأْتُوكَ يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ مِن بَعْدِ مَوَاضِعِهِ يَقُولُونَ إِنْ أُوتِيتُمْ هَذَا فَخُذُوهُ وَ إِن لَّمْ تُؤْتَوْهُ فَاحْذَرُواْ وَ مَن يُرِدِ اللّهُ فِتْنَتَهُ فَلَن تَمْلِكَ لَهُ مِنَ اللّهِ شَيْئًا أُوْلَئِكَ الَّذِينَ لَمْ يُرِدِ اللّهُ أَن يُطَهِّرَ قُلُوبَهُمْ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَ لَهُمْ فِي الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ (مائده/۴۱) قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَيَحْزُنُكَ الَّذِي يَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لاَ يُكَذِّبُونَكَ وَلَكِنَّ الظَّالِمِينَ بِآيَاتِ اللّهِ يَجْحَدُونَ  وَ لَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِّن قَبْلِكَ فَصَبَرُواْ عَلَى مَا كُذِّبُواْ وَ أُوذُواْ حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا وَ لاَ مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِ اللّهِ وَ لَقدْ جَاءكَ مِن نَّبَإِ الْمُرْسَلِينَ (انعام/۳۳-۳۴) لاَ تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ وَ لاَ تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ اخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ (حجر/۸۸) وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُن فِي ضَيْقٍ مِّمَّا يَمْكُرُونَ (نمل/۷۰) وَ اصْبِرْ وَ مَا صَبْرُكَ إِلاَّ بِاللّهِ وَ لاَ تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لاَ تَكُ فِي ضَيْقٍ مِّمَّا يَمْكُرُونَ (نحل/۱۲۷) فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَ هُوَ مَكْظُومٌ (قلم/۴۸) وَ لاَ يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (يونس/۶۵) فَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَ مَا يُعْلِنُونَ (يس/۷۶) فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ عَلَى آثَارِهِمْ إِن لَّمْ يُؤْمِنُوا بِهَذَا الْحَدِيثِ أَسَفًا (كهف/۶) قُلْ مَن يُنَجِّيكُم مِّن ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَ خُفْيَةً لَّئِنْ أَنجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ* قُلِ اللّهُ يُنَجِّيكُم مِّنْهَا وَ مِن كُلِّ كَرْبٍ ثُمَّ أَنتُمْ تُشْرِكُونَ (انعام/۶۳-۶۴) وَ أَنذِرْهُمْ يَوْمَ الْآزِفَةِ إِذِ الْقُلُوبُ لَدَى الْحَنَاجِرِ كَاظِمِينَ مَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لَا شَفِيعٍ يُطَاعُ (غافر/۱۸)

إِلاَّ تَنصُرُوهُ (النّبی) فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا وَ جَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُواْ السُّفْلَى وَ كَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيَا (توبه/۴۰) [یا ایها النبی] تُرْجِي مَن تَشَاء مِنْهُنَّ وَ تُؤْوِي إِلَيْكَ مَن تَشَاء وَ مَنِ ابْتَغَيْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكَ ذَلِكَ أَدْنَى أَن تَقَرَّ أَعْيُنُهُنَّ وَ لَا يَحْزَنَّ وَ يَرْضَيْنَ بِمَا آتَيْتَهُنَّ كُلُّهُنَّ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي قُلُوبِكُمْ وَ كَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَلِيمًا (احزاب/۵۱)

إِذْ تُصْعِدُونَ وَ لاَ تَلْوُونَ عَلَى أحَدٍ وَ الرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ فِي أُخْرَاكُمْ فَأَثَابَكُمْ غَمَّا بِغَمٍّ لِّكَيْلاَ تَحْزَنُواْ عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَ لاَ مَا أَصَابَكُمْ وَ اللّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ* ثُمَّ أَنزَلَ عَلَيْكُم مِّن بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُّعَاسًا يَغْشَى طَآئِفَةً مِّنكُمْ وَ طَآئِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنفُسُهُمْ (آل‌عمران/۱۵۳-۱۵۴) وَ لاَ عَلَى الَّذِينَ إِذَا مَا أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لاَ أَجِدُ مَا أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّواْ وَّ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَنًا أَلاَّ يَجِدُواْ مَا يُنفِقُونَ (توبه/۹۲)

َ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالأُنثَى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظِيمٌ (نحل/۵۸) وَ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِمَا ضَرَبَ لِلرَّحْمَنِ مَثَلًا ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظِيمٌ (زخرف/۱۷)

قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلَى شَيْءٍ حَتَّىَ تُقِيمُواْ التَّوْرَاةَ وَ الإِنجِيلَ وَ مَا أُنزِلَ إِلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ وَ لَيَزِيدَنَّ كَثِيرًا مِّنْهُم مَّا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ طُغْيَانًا وَ كُفْرًا فَلاَ تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (مائده/۶۸)

الحزن- القیامة، إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى … لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ (انبياء/۱۰۱-۱۰۳) يَا عِبَادِ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَ لَا أَنتُمْ تَحْزَنُونَ* الَّذِينَ آمَنُوا بِآيَاتِنَا وَ كَانُوا مُسْلِمِينَ (زخرف/۶۸-۶۹) وَ قَالُوا (الذين سابقٌ بالخيرات في الجنة) الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ (فاطر/۳۴) [قال اصحاب الاعراف لاصحاب الجنة لم يدخلوها] ادْخُلُواْ الْجَنَّةَ لاَ خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَلاَ أَنتُمْ تَحْزَنُونَ (اعراف/۴۹) كُلَّمَا أَرَادُوا (الکافرون) أَن يَخْرُجُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِيدُوا فِيهَا وَ ذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِيقِ (حج/۲۲) حَتَّى إِذَا فَتَحْنَا عَلَيْهِم (الذين لايومنون بالاخرة) بَابًا ذَا عَذَابٍ شَدِيدٍ إِذَا هُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ (مومنون/۷۷) وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ (روم/۱۲) إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي عَذَابِ جَهَنَّمَ خَالِدُونَ* لَا يُفَتَّرُ عَنْهُمْ وَ هُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ (زخرف/۷۴-۷۵)