چکیده: خدا والامرتبه عظیم است. او والامرتبه کبیر و والامرتبه حکیم است.

آن‌چه در آسمان‌ها و زمین است، از آن خدا است. او والامرتبه عظیم است (شوری/۴). آیا ندیده‌ای که خدا شب را به روز درمی‌آورد و روز را به شب درمی‌آورد و خورشید و ماه را مسخّر کرد که هر یک تا مدّتی معیّن روان هستند؟ بدون تردید خدا به آن‌چه می‌کنید، آگاه است. این به آن سبب است که خدا است که حق است و آن‌چه جز او می‌خوانند، باطل است. بدون تردید خدا است که والامرتبه بزرگتر است (لقمان/۲۹-۳۰). خدایی که جز او معبودی نیست، زنده و برپادارنده است. نه خوابى سبک او را فرو مى‏ گیرد و نه خوابى سنگین. آن‌چه در آسمان‌ها و آن‌چه در زمین است، از آنِ او است. کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟ آن‌چه در پیش روى آنان و آن‌چه در پشت ‏سرشان است، مى‏ داند و به چیزى از علم او جز به آن‌چه بخواهد، احاطه نمى ‏یابند. قلمرو فرمانروایی او، آسمان‌ها و زمین را فرا گرفته است. نگهداری آن دو، بر او دشوار نیست. او والامرتبه عظیم است (بقره/۲۵۵). شفاعت، نزد او سودی ندارد مگر کسی که به او اجازه دهد تا آن‌گاه که نگرانی از دل‌های آنان برداشته شود، گویند: پروردگارتان چه فرمود؟ گویند: حق را. او والامرتبه کبیر است (سبأ/۲۳).

هیچ بشری را نسزد که خدا با او سخن بگوید جز [از راه] وحی یا از پشت پرده‌ای یا فرستاده‌ای را می‌فرستد که به اذن او (خدا)، هر چه [خدا] بخواهد، وحی می‌کند. بدون‌تردید او، والامرتبه حکیم است (شوری/۵۱).

مردان عهده‌دار امور زنان هستند به سبب آن‌چه خدا بعضی را بر بعضی دیگر برتری داده است و به سبب آن‌که از اموال خود، خرج می‌کنند پس زنان شایسته، فرمانبردار فروتن، هستند و در غیاب [همسر] حقوق او را به پاس آن‌چه خدا برای آنان حفظ کرده است، حفظ می‌کنند. آن زنانی را که از سرکشی آنان بیم دارید، پندشان دهید و [بعد] در بسترها از آنان دوری کنید. [اگر موثر نبود]، آنان را بزنید پس اگر از شما اطاعت کردند، بر آنان راهی [برای سرزنش] نجویید. بدون تردید، خدا والامرتبه کبیر است (نساء/۳۴).

فرمانروایی در آن روز برای خدا است. بین آنان حکم می‌کند. … این به آن سبب است که خدا حق است و آن‌چه غیر از او می‌خوانند، باطل است. این خدا است که والامرتبه کبیر است (حج/۵۶-۶۲). [آن روز کافران] می‌گویند: پروردگارا، ما را دو بار میراندی و دو بار زنده کردی پس به گناهان خود اعتراف کردیم. پس آیا راهی به سوی خروج [از آتش] هست؟ این به سبب آن است که هنگامی که خدا به تنهایی خوانده می‌شد، کفر می‌ورزیدید و هنگامی که به او شرک آورده می‌شد، [به آن] ایمان می‌آوردید پس حکم از آنِ خدای والامرتبه کبیر است (غافر/۱۱-۱۲).

لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ  (شوری/۴) أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَ يُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى وَ أَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ* ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ الْبَاطِلُ وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (لقمان/۲۹-۳۰) اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ وَ لاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضَ وَ لاَ يَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ (بقره/۲۵۵) وَ لَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (سبأ/۲۳)

وَ مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاءُ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ (شوری/۵۱)

الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاء بِمَا فَضَّلَ اللّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَ بِمَا أَنفَقُواْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللّهُ وَ اللاَّتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلاَ تَبْغُواْ عَلَيْهِنَّ سَبِيلًا إِنَّ اللّهَ كَانَ عَلِيًّا كَبِيرًا  (نساء/۳۴)

الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ … ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (حج/۵۶-۶۲) [یومئذ] قَالُوا (الکافرون) رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَرأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَى خُرُوجٍ مِّن سَبِيلٍ* ذَلِكُم بِأَنَّهُ إِذَا دُعِيَ اللَّهُ وَحْدَهُ كَفَرْتُمْ وَ إِن يُشْرَكْ بِهِ تُؤْمِنُوا فَالْحُكْمُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ (غافر/۱۱-۱۲)