چکیده: در صحیفه‌های پیشین، صحیفه‌های ابراهیم و موسی آمده است که کسی رستگار است که پاکی ورزد، نام پروردگار خود را یاد کند و نماز بگذارد و این‌که هیچ بار بردارنده‌ای بار گناه دیگری را برنمی‌دارد. برای انسان جز آن‌چه تلاش کرده نیست و کوشش او دیده خواهد شد سپس به او جزای تمام‌ داده می‌شود.  پایان به سوی پروردگار است و پدید آوردن دیگر، بر خداست. قرآن در صحیفه‌های ارجمند، والا و پاکیزه به دست سفیرانی گرامی و نیکوکار است. آن‌گاه که صحیفه‌های اعمال گشوده شود، هر کس بداند چه حاضر کرده است.

بی‌گمان رستگار شد کسی که پاکی ورزید و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد بلکه [شما]، زندگی دنیا را ترجیح می‌دهید، در حالی‌که آخرت بهتر و پایدارتر است. به‌راستی این، در صحیفه‌های پیشین، در صحیفه‌های ابراهیم و موسی، آمده است (اعلی/۱۴-۱۹). آیا دیدی آن کسی را که روی برتافت؟ اندکی بخشید و امتناع ورزید. آیا علم غیب نزد او است و او می‌بیند؟ آیا به آن‌چه در صحیفه‌های موسی آمده، خبر نیافته است و ابراهیم که وفا کرد؟ و این‌که هیچ باربردارنده‌ای بار گناه دیگری را بر نمی‌دارد و این‌که برای انسان جز آن‌‌چه تلاش کرده نیست و این که کوشش او، به‌زودی دیده خواهد شد. سپس به او جزای تمام‌تر داده خواهد شد و این که پایان به سوی پروردگار تو است. او همان است که می‌خنداند و می‌گریاند و او است که می‌میراند و زنده می‌کند و او است که دو زوج نر و مادّه را از نطفه‌ای آفرید آن‌گاه که ریخته شود و این‌که بر او است، پدید آوردن دیگر و او است که بی‌نیاز کرد و مال بخشید و او پروردگار ستاره شعری است. او است که عادیان نخستین را هلاک کرد و ثمودیان را باقی نگذاشت و پیش از آنها قوم نوح را [هلاک کرد] که ظالم‌تر و سرکش‌تر بودند و شهرهای واژگون شده [قوم لوط] را ساقط کرد پس آنها را [با عذاب فراگیری] چنان که باید، پوشانید (نجم/۳۳-۵۴).

بی‌تردید این (آیات) یادآوری است پس هر کس خواهد آن را یاد کند که در صحیفه‌های ارجمند، والا و پاکیزه به دست سفیرانی گرامی و نیکوکار است (عبس/۱۱-۱۶).

[کافران] گفتند: چرا [پیامبر] از پروردگارش نشانه‌ای برای ما نمی‌آورد؟ آیا دلیل روشنی که در صحیفه‌های پیشین است، برای آنها نیامده است (طه/۱۳۳)؟ کافران اهل‌کتاب و مشرکان دست‌بردار نبودند تا این که دلیل روشنی برای آنها بیاید. پیامبری از جانب خدا که صحیفه‌های پاکی را بر آنها بخواند که در آن، نوشته‌های استواری است (بیّنه/۱-۳). آنها (مجرمان) را چه شده که از این تذکار (قرآن) روی‌گردانند؟ گویی گورخرانی رمنده‌اند که از شیری گریخته‌اند بلکه هر فردی از آنها انتظار دارد که به او صحیفه‌های سرگشاده بدهند. چنین نیست بلکه آنها از آخرت نمی‌ترسند (مدثّر/۴۹-۵۳).

آن‌گاه که صحیفه‌های اعمال گشوده شود … [در آن روز] هر کس بداند چه حاضر کرده است (تکویر/۱۰-۱۴).

تورات، قرآن، کتاب و نامه اعمال

قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَكَّى* وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى* بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا* وَ الْآخِرَةُ خَيْرٌ وَ أَبْقَى* إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى* صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى (اعلی/۱۴-۱۹) أَفَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى* وَ أَعْطَى قَلِيلًا وَ أَكْدَى* أَعِندَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرَى* أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِمَا فِي صُحُفِ مُوسَى* وَ إِبْرَاهِيمَ الَّذِي وَفَّى* أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى* وَ أَن لَّيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى* وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَى* ثُمَّ يُجْزَاهُ الْجَزَاء الْأَوْفَى* وَ أَنَّ إِلَى رَبِّكَ الْمُنتَهَى* وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكَى* وَ أَنَّهُ هُوَ أَمَاتَ وَ أَحْيَا* وَ أَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنثَى* مِن نُّطْفَةٍ إِذَا تُمْنَى* وَ أَنَّ عَلَيْهِ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى* وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنَى وَ أَقْنَى* وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى* وَ أَنَّهُ أَهْلَكَ عَادًا الْأُولَى* وَ ثَمُودَ فَمَا أَبْقَى* وَ قَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغَى* وَ الْمُؤْتَفِكَةَ أَهْوَى* فَغَشَّاهَا مَا غَشَّى (نجم/۳۳-۵۴).

إِنَّهَا (الآیات) تَذْكِرَةٌ* فَمَن شَاء ذَكَرَهُ* فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ* مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ* بِأَيْدِي سَفَرَةٍ* كِرَامٍ بَرَرَةٍ (عبس/۱۱-۱۶)

وَ [الکافرون] قَالُوا لَوْلَا يَأْتِينَا بِآيَةٍ مِّن رَّبِّهِ (الرسول) أَوَ لَمْ تَأْتِهِم بَيِّنَةُ مَا فِي الصُّحُفِ الْأُولَى (طه/۱۳۳) لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَ الْمُشْرِكِينَ مُنفَكِّينَ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ* رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ يَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً* فِيهَا كُتُبٌ قَيِّمَةٌ (بیّنه/۱-۳) فَمَا لَهُمْ (المجرمین) عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ* كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ* فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ* بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً* كَلَّا بَل لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ (مدثّر/۴۹-۵۳).

وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ* … [یومئذ] عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ  (تکویر/۱۰-۱۴).