چکیده: خدا شفادهنده است. قرآن شفایی است، برای آن‌چه در سینه‌‌هاست. از قرآن آن‌چه را برای مومنان شفا و رحمت است، نازل می‌کنیم. از شکم زنبور عسل، شربتی بیرون می‌آید که در آن برای مردم، شفا است. عیسی به اذن خدا، کور مادرزاد و پیس را شفا می‌داد.

ای مردم، به‌راستی برای شما از پروردگارتان موعظه‌ای آمده است و شفایی برای آن‌چه در سینه‌هاست و برای مومنان، هدایت و رحمتی است (یونس/۵۷). بگو، این [کتاب] برای کسانی که ایمان آورده‌اند، هدایت و شفا است. کسانی که ایمان نمی‌آورند، در گوش آنان سنگینی است و آن (قرآن) برای آنان کوری است. [گویی] آنان از مکانی دور ندا داده می‌شوند (فصّلت/۴۴). از قرآن آن‌چه را برای مومنان شفا و رحمتی است، نازل می‌کنیم ولی ستمکاران را جز زیان نمی‌افزاید (اسراء/۸۲).

از شکم‌های آنان (زنبور عسل) شربتی رنگارنگ بیرون می‌آید که در آن برای مردم شفا است. به‌راستی در این برای مردمی که تفکّر می‌کنند، نشانه‌ای است (نحل/۶۹).

[ابراهیم گفت:] آنان (آن‌چه می‌پرستید) دشمن من هستند جز پروردگار جهانیان … [همان که] چون بیمار شوم، او مرا شفا می‌دهد (شعراء/۷۷-۸۰).

چون مژده‌رسان آمد، آن (پیراهن) را بر صورت او (یعقوب) انداخت پس او بینا شد. گفت: آیا به شما نگفتم که من از خدا چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید (یوسف/۹۶).

هنگامی که ایّوب پروردگار خود را ندا داد که به من رنج رسیده است، تو از مهربانترین مهربانان هستی پس دعای او را اجابت کردیم و آسیب وارد شده به او را برطرف کردیم و خانواده او و نظیر آنان را همراه با آنان، به او دادیم تا رحمتی از جانب ما و ذکری برای عبادت‌کنندگان باشد (انبیاء/۸۳-۸۴).

فرشتگان گفتند: ای مریم، به‌راستی خدا تو را به کلمه‌ای از جانب خود که نام او مسیح، عیسی پسر مریم است، بشارت می‌دهد … [او می‌گوید:] به اذن خدا کور مادرزاد و پیس را شفا می‌دهم و مردگان را به اذن خدا زنده می‌کنم و شما را از آن‌چه در خانه‌هایتان می‌خورید و آن‌چه ذخیره می‌کنید، خبر می‌دهم. اگر ایمان داشته باشید، بی‌تردید در این برای شما نشانه‌ای است (آل‌عمران/۴۵-۴۹). خدا فرمود: ای عیسی پسر مریم، نعمت من را بر خود و مادرت به یاد آور. آن‌گاه که … به اذن من کور مادرزاد و پیس را شفا می‌دادی و آن‌گاه که مردگان را به اذن من [زنده] بیرون می‌آوردی و آن‌گاه که چون برای بنی‌اسرائیل نشانه‌های روشنی آوردی، آنان را از تو باز داشتم. پس کسانی از آنان که کافر شدند، گفتند: این جز سحری آشکار نیست (مائده/۱۱۰).

چرا با گروهى که سوگندهاى خود را شکستند و در بیرون کردن فرستاده کوشیدند و آنان نخستین‏ بار [جنگ را] با شما آغاز کردند، نمى‏ جنگید؟ آیا از آنان مى‏ ترسید؟ پس اگر مومن هستید، خدا سزاوارتر است که از او بترسید.  با آنان بجنگید تا خدا آنها را به دست ‏شما، عذاب و رسوایشان کند و شما را بر آنها پیروز گرداند و دل‌هاى مومنان را شفا دهد و خشم دل‌های آنها را ببرد (توبه/۱۳-۱۵).

بیماری

يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَ شِفَاء لِّمَا فِي الصُّدُورِ وَ هُدًى وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ (یونس/۵۷) قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدًى وَ شِفَاء وَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ فِي آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُوْلَئِكَ يُنَادَوْنَ مِن مَّكَانٍ بَعِيدٍ (فصّلت/۴۴). وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَ لاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَارًا (اسراء/۸۲).

يَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا (النمل) شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاء لِلنَّاسِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لِّقَوْ مٍ يَتَفَكَّرُونَ  (نحل/۶۹).

[قال ابراهیم] فَإِنَّهُمْ (ما تعبدون) عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ* … [الذی هو] إِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (شعراء/۷۷-۸۰).

فَلَمَّا أَن جَاء الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ (القمیص) عَلَى وَجْهِهِ (یعقوب) فَارْتَدَّ بَصِيرًا قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ مِنَ اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ (یوسف/۹۶).

وَ أَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ* فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِن ضُرٍّ وَ آتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنْ عِندِنَا وَ ذِكْرَى لِلْعَابِدِينَ (انبیاء/۸۳-۸۴).

إِذْ قَالَتِ الْمَلآئِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ … [هو یقول] أُبْرِئُ الأكْمَهَ و الأَبْرَصَ وَ أُحْيِي الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللّهِ وَ أُنَبِّئُكُم بِمَا تَأْكُلُونَ وَ مَا تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ (آل‌عمران/۴۵-۴۹) إِذْ قَالَ اللّهُ يَا عِيسى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَ عَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ … وَ تُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَ الأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوتَى بِإِذْنِي وَ إِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِينٌ (مائده/۱۱۰).

أَلاَ تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَّكَثُواْ أَيْمَانَهُمْ وَ هَمُّواْ بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَ هُم بَدَؤُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَوْهُ إِن كُنتُم مُّؤُمِنِينَ* قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَ يُخْزِهِمْ وَ يَنصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَ يَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُّؤْمِنِينَ* وَ يُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ (توبه/۱۳-۱۵).