روح، امری الهی، این مفهوم از مادّه «ر و ح» ۲۱ بار آمده است.
چکیده: روح از امر پروردگار است. خدا انسان را آفرید و از روح خود در او دمید. مومنان را با روحی از جانب خود تأیید میکند. خدا روح را بر هر کس از بندگان خود که بخواهد، میفرستد. او روحی از امر خود را بر پیامبر وحی کرد. روحالقدس قرآن را نازل کرد. روحالامین آن را بر دل پیامبر نازل کرد. خدا روح خود را به صورت بشری برای مریم فرستاد و از روح خود در او دمید. عیسی روحی از جانب خدا بود. روح و فرشتگان در شب قدر برای هر کاری نازل میشوند. روح و فرشتگان در روز قیامت به سوی خدا بالا میروند و به صف میایستند. از تو درباره روح میپرسند. بگو، روح از امر پروردگار من است و به شما از علم جز اندکی داده نشده است (اسراء/۸۵). پروردگارت به فرشتگان فرمود: من آفریننده بشری از گِل خواهم بود پس چون او را درست کردم و از روح خود در او دمیدم، بر او به سجده افتید (ص/۷۱-۷۲). پروردگارت به فرشتگان فرمود: من آفریننده بشری از گلی خشک، از لجنی بدبو هستم پس وقتی آن را درست کردم و از روح خود در آن دمیدم، بر او به سجده افتید (حجر/۲۸-۲۹). آفرینش انسان را از گل آغاز کرد سپس نسل او را از چکیده آبى پست قرار داد. [خدا] انسان را درست کرد و از روح خود در او دمید و برای شما، شنوایی، چشمها و دلها قرار داد امّا چه اندک سپاس میگزارید (سجده/۷-۹). هیچ قومی را نمییابی که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده باشند در حالی که با کسانی که با خدا و رسول او مخالفت کردهاند، دوستی میکنند، هر چند آنها پدران، پسران، برادران یا خویشاوندان آنها باشند. در دل آنها است که [خدا] ایمان را نوشته و آنها را با روحی از جانب خود تأیید کرده است (مجادله/۲۲). [خدا] فرشتگان را با روح به فرمان خود، بر هر کس از بندگانش که بخواهد، نازل مى کند که بیم دهید. هیچ معبودى جز من نیست پس از من پروا کنید (نحل/۲). [خدای] بالابرنده درجاتِ صاحب عرش، به هر کس از بندگان خود که بخواهد، روح را به فرمان خود مى فرستد تا [مردم را] از روز ملاقات بترساند (غافر/۱۵). در شب قدر، فرشتگان و روح به اذن پروردگار خود برای هر کاری نازل میشوند (قدر/۴). فرشتگان و روح در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است، به سوی او بالا میروند (معارج/۴). روزی که روح و فرشتگان به صف میایستند و سخن نگویند مگر کسی که رحمان به او اجازه دهد و سخن راست بگوید. آن روز، روز حق است پس هر که خواهد، به سوی پروردگار خود بازگشتی پیش گیرد (نبأ/۳۸-۳۹). [مریم] میان خود و کسان خود پردهای افکند پس روح خود را به سوی او فرستادیم تا به شکل بشری خوشاندام بر او نمایان شد. [مریم] گفت: من از تو، به رحمان پناه میبرم، اگر متّقی باشی. گفت: من فقط فرستاده پروردگار تو هستم. برای اینکه به تو پسر پاکیزهای ببخشم. گفت: چگونه برای من پسری باشد با آنکه دست بشری به من نرسیده و بدکاره هم نبودهام؟ گفت: [فرمان] چنین است. پروردگار تو فرمود: آن برای من آسان است و برای این است که او را نشانهای برای مردم قرار دهیم و رحمتی از جانب ما باشد. این امری حتمی است. پس مریم به او (عیسی) باردار شد و با او در جایگاهی دور خلوت گزید (مریم/۱۷-۲۲). آن زن [مریم] خود را پاکدامن نگاه داشت پس از روح خود در او دمیدیم و او و پسرش را برای جهانیان نشانهای قرار دادیم (انبیاء/۹۱). [خدا برای کسانی که ایمان آوردهاند مَثَلی آورده] مریم دختر عمران را که خود را پاکدامن نگاه داشت پس از روح خود در او دمیدیم. او سخنان پروردگار خود و کتابهای او را تصدیق کرد و از فرمانبرداران بود (تحریم/۱۲). ای اهلکتاب، در دین خود غلّو نکنید و درباره خدا جز حق نگویید. جز این نیست که مسیح، عیسیپسر مریم فرستاده خدا و کلمه اوست که آن را به مریم القا نمود. روحی از جانب او بود. پس به خدا و پیامبران او ایمان بیاورید. نگویید سهگانه است. باز ایستید که برای شما بهتر است (نساء/۱۷۱). به عیسى، پسر مریم دلایل آشکار دادیم و او را به وسیله روح القدس تأیید کردیم (بقره/۸۷، ۲۵۳). پس چرا هر گاه پیامبرى چیزى را که خوشایند شما نبود برایتان آورد، استکبار ورزیدید پس گروهى را دروغگو خواندید و گروهى را کشتید (بقره/۸۷)؟ خدا فرمود: اى عیسى، پسر مریم نعمت من را بر خود و بر مادرت به یاد آور، آنگاه که تو را به روح القدس تأیید کردم که در گهواره [به اعجاز] و در میانسالى [به وحى] با مردم سخن گفتى و آنگاه که به تو کتاب، حکمت، تورات و انجیل آموختم و آنگاه که به اذن من از گل [چیزى] به شکل پرنده مى ساختى پس در آن مى دمیدى و به اذن من پرنده اى مى شد و کور مادرزاد و پیس را به اذن من شفا مى دادى و آنگاه که مردگان را به اذن من [زنده] بیرون مى آوردى و آنگاه که [آسیب] بنى اسرائیل را هنگامى که براى آنان حجّتهاى آشکار آورده بودى، از تو باز داشتم پس کسانى از آنان که کافر شده بودند، گفتند: این جز افسونى آشکار نیست (مائده/۱۱۰). ما روحی از امر خود را به تو وحی کردیم و تو نمیدانستی کتاب و ایمان چیست ولی ما آن را نوری قرار دادیم که هر یک از بندگان خود را که بخواهیم با آن هدایت میکنیم. بیتردید تو به راه راست، هدایت میکنی (شوری/۵۲). بگو، آن (قرآن) را روحالقدس از طرف پروردگارت به حق فرود آورده تا کسانى را که ایمان آورده اند، استوار گرداند و براى مسلمانان هدایت و بشارتى است (نحل/۱۰۲). بیتردید آن، وحى پروردگار جهانیان است. روحالامین آن را بر دلت نازل کرد تا از هشداردهندگان باشى (شعراء/۱۹۲-۱۹۴). |
الرّوح
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي وَ مَا أُوتِيتُم مِّن الْعِلْمِ إِلاَّ قَلِيلًا (اسراء/۸۵)
قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِن طِينٍ* فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ (ص/۷۱-۷۲) قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَئِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِّن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ* فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُواْ لَهُ سَاجِدِينَ (حجر/۲۸-۲۹) بَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِينٍ* ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَةٍ مِّن مَّاء مَّهِينٍ* ثُمَّ [الله] سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِيهِ مِن رُّوحِهِ وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَّا تَشْكُرُونَ (سجده/۷-۹)
لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كَانُوا آبَاءهُمْ أَوْ أَبْنَاءهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُوْلَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَ أَيَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ (مجادله/۲۲)
يُنَزِّلُ [الله] الْمَلآئِكَةَ بِالْرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنذِرُواْ أَنَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنَاْ فَاتَّقُونِ (نحل/۲) رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِيُنذِرَ يَوْمَ التَّلَاقِ (غافر/۱۵)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيهَا (لیلة القدر) بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمْرٍ (قدر/۴) تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَ الرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ (معارج/۴) يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَ قَالَ صَوَابًا* ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا (نبأ/۳۸-۳۹)
فَاتَّخَذَتْ [مریم] مِن دُونِهِمْ (اهلها) حِجَابًا فَأَرْسَلْنَا إِلَيْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِيًّا* قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمَن مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيًّا* قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلَامًا زَكِيًّا* قَالَتْ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ وَ لَمْ أَكُ بَغِيًّا* قَالَ كَذَلِكِ قَالَ رَبُّكِ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ وَل ِنَجْعَلَهُ آيَةً لِلنَّاسِ وَ رَحْمَةً مِّنَّا وَ كَانَ أَمْرًا مَّقْضِيًّا* فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَتْ بِهِ مَكَانًا قَصِيًّا (مریم/۱۷-۲۲) وَ الَّتِي (مریم) أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا وَ جَعَلْنَاهَا وَ ابْنَهَا آيَةً لِّلْعَالَمِينَ (انبیاء/۹۱) [ضرب الله مثلا للذین امنوا] مَرْيَمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهِ مِن رُّوحِنَا وَ صَدَّقَتْ بِكَلِمَاتِ رَبِّهَا وَ كُتُبِهِ وَ كَانَتْ مِنَ الْقَانِتِينَ (تحریم/۱۲) يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لاَ تَغْلُواْ فِي دِينِكُمْ وَ لاَ تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ إِلاَّ الْحَقِّ إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللّهِ وَ كَلِمَتُهُ أَلْقَاهَا إِلَى مَرْيَمَ وَ رُوحٌ مِّنْهُ فَآمِنُواْ بِاللّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لاَ تَقُولُواْ ثَلاَثَةٌ انتَهُواْ خَيْرًا لَّكُمْ (نساء/۱۷۱) آتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَ أَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ (بقره/۸۷، ۲۵۳) أَفَكُلَّمَا جَاءكُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقًا كَذَّبْتُمْ وَ فَرِيقًا تَقْتُلُونَ (بقره/۸۷) قَالَ اللّهُ يَا عِيسى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَ عَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدتُّكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ كَهْلًا وَ إِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ التَّوْرَاةَ وَ الإِنجِيلَ وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِي وَ تُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَ الأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوتَى بِإِذْنِي وَ إِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِينٌ (مائده/۱۱۰)
كَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِّنْ أَمْرِنَا مَا كُنتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَ لَا الْإِيمَانُ وَ لَكِن جَعَلْنَاهُ نُورًا نَّهْدِي بِهِ مَنْ نَّشَاء مِنْ عِبَادِنَا وَ إِنَّكَ لَتَهْدِي إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ (شوری/۵۲) قُلْ نَزَّلَهُ (القرآن) رُوحُ الْقُدُسِ مِن رَّبِّكَ بِالْحَقِّ لِيُثَبِّتَ الَّذِينَ آمَنُواْ وَ هُدًى وَ بُشْرَى لِلْمُسْلِمِينَ (نحل/۱۰۲) إِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ* نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ* عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ (شعراء/۱۹۲-۱۹۴) |