داوود

داوود، یکی از پیامبران، این مفهوم با واژۀ داوود ۱۶ بار آمده است.

چکیده:داوود از پیامبران و از صالحان بود. بسیار توبه‌کننده و شکرگزار بود. خدا به داوود نعمت‌های بسیاری بخشید: زبور، داوری، نبوّت، دانش، قدرت، پادشاهی، حکمت، گفتار پایان‌بخش، فهمیدن زبان پرندگان و آموختن فن زره‌سازی. کوه‌ها و پرندگان را مسخّر او کردیم که همراه او تسبیح خدا را می‌گفتند. در حقیقت برای او نزد خدا تقرّب و فرجامی خوش خواهد بود. خدا به خاندان داوود فرمود که شکرگزار باشید.

به ابراهیم، اسحاق و یعقوب را بخشیدیم. همه را هدایت کردیم. نوح را از پیش هدایت کردیم. از نسل او داوود، سلیمان، ایّوب، یوسف، موسی و هارون را [هدایت کردیم]. این‌گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم و همچنین زکریّا، یحیی، عیسی و الیاس را که همگی از صالحان بودند و اسماعیل، یَسَع، یونس و لوط را. همه را بر جهانیان برتری دادیم. از پدران، فرزندان و برادران آنان [برخی را بر جهانیان برتری دادیم]. آنان را برگزیدیم و به راه راست راهنمایی کردیم. این هدایت خداست که هر کس از بندگان خود را که بخواهد به آن هدایت می‌کند. اگر آنان شرک ورزیده بودند، قطعاً آنچه انجام می‌دادند، از دست آنان می‌رفت.اینان کسانی بودند که به آنان کتاب، داوری و نبوّت دادیم (انعام/۸۴-۸۹). کسانی هستند که خدا آنها را هدایت کرده است پس به هدایت آنان اقتدا کن (انعام/۹۰).

یاد کن، داوود بندۀ ما را که دارای قدرت بود. به راستی او بسیار توبه‌کننده بود (ص/۱۷). داوود، جالوت را کشت. خداوند به او پادشاهی و حکمت ارزانی داشت و آنچه می‌خواست به او آموخت (بقره/۲۵۱). در حقیقت بعضی از انبیاء را بر بعضی برتری بخشیدیم (اسراء/۵۵) و به داوود زبور را بخشیدیم (نساء/۱۶۳؛ اسراء/۵۵).

ما فرمانروایی داوود را استوار کردیم و او را حکمت و گفتار پایان بخش [در داوری] عطا کردیم (ص/۲۰). به راستی داوود را از جانب خود فضلی عطا کردیم. ای کوه‌ها و ای پرندگان، با او هم صدا شوید (سبأ/۱۰). ما کوه‌ها را با او مسخّر ساختیم که شامگاهان و بامدادان [خدا را] نیایش می‌کردند. پرندگان را گرد آوردیم که همه به سوی او باز می‌گشتند [و در فرمان او بودند] (ص/۱۸-۱۹). کوه‌ها و پرندگان را رام کردیم که با او تسبیح می‌گفتند. ما بودیم که چنین می‌کردیم (انبیاء/۷۹). آهن را برای او نرم گرداندیم که زره‌های فراخ بساز و حلقه‌ها را درست اندازه‌گیری کن (سبأ/۱۰، ۱۱). به او فن زره‌سازی را آموختیم تا شما را از خطرات جنگتان حفظ کند. پس آیا سپاسگزار هستید (انبیاء/۸۰)؟

آیا خبر دادخواهان چون از نمازخانۀ او بالا رفتند به تو رسید؟ وقتی بر داوود درآمدند، او از آنان به هراس افتاد. گفتند: نترس ما دو مدّعی هستیم. یکی از ما بر دیگری ستم کرده است پس میان ما به حق داوری کن و از حق دور نشو. ما را به راه راست هدایت کن. این برادر من است. او نود و نه میش و من یک میش دارم. می‌گوید: آن میش را به من بسپار. او در سخنوری بر من غالب آمده است. داوود گفت: قطعاً او در مطالبۀ میش تو بر میش‌های خود، بر تو ستم کرده است. در حقیقت بسیاری از شریکان به همدیگر ستم روا می‌دارند، به جز کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند و اینها بس اندک هستند. داوود دانست که ما او را آزمایش کرده‌ایم پس از پروردگار خود آمرزش خواست. به ‌رو درافتاد و توبه کرد. پس این (خطا) را بر او بخشیدیم. در حقیقت برای او نزد ما تقرّب و فرجامی خوش خواهد بود. ای داوود، ما تو را در زمین خلیفه قرار دادیم پس میان مردم به حق داوری کن. هرگز از هوس پیروی نکن که تو را از راه خدا گمراه کند. در حقیقت کسانی که از راه خدا گمراه می‌شوند، به سزای آن‌که روز حساب را فراموش کرده‌اند، عذابی سخت خواهند داشت (ص/۲۱-۲۶).

سلیمان را به داوود بخشیدیم. چه نیکو بنده‌ای. به راستی او توبه‌کار بود (ص/۳۰). بی‌گمان به سلیمان و داوود دانشی عطا کردیم. آن دو گفتند: ستایش خدایی را که ما را بر بسیاری از بندگان باایمان خود برتری داده است. سلیمان از داوود میراث یافت. او گفت: ای مردم، ما زبان پرندگان را تعلیم یافته‌ایم و از هر چیزی به ما داده شده است. به راستی این همان فضل آشکار است (نمل/۱۵-۱۶).

داوود و سلیمان را [یاد کن] هنگامی‌ که دربارۀ آن کشتزار که گوسفندانِ مردم، شب هنگام در آن چریده بودند، داوری کردند. ما شاهد داوری آنان بودیم. پس آن [داوری] را به سلیمان فهماندیم و به هر یک از [آن دو] حکم و دانش عطا کردیم (انبیاء/۷۸-۷۹).

ای خاندان داوود، شکرگزار باشید (سبأ/۱۳). از فرزندان اسرائیل آنان که کفر ورزیده‌اند به زبان داوود و عیسی پسر مریم لعنت شدند. این از آن روی بود که عصیان ورزیده و تجاوز می‌کردند (مائده/۷۸).

پیامبران