بیعت، پیمانی دو طرفه مبنی بر اعلام وفاداری، این مفهوم از ریشۀ بَیَعَ ۵ بار آمده است.

چکیده: خدا بیعت با پیامبر را بیعت با خود نامید. مومنان با پیامبر بیعت کردند و خداوند از این عمل آنها خشنود شد.

بی‌گمان آنان که با پیامبر بیعت می‌کنند جز این نیست که با خدا بیعت می‌کنند. دست خداوند بالای دست‌های آنان است. از این رو هر که پیمان شکند به زیان خود می‌شکند و هر کس به آنچه با خداوند پیمان بسته است، وفا کند به زودی به او پاداش بزرگی خواهد داد (فتح/۱۰). هنگامی که مومنان در زیر آن درخت با پیامبر بیعت می‌کردند، خدا از آنان خشنود شد پس آنچه در دل داشتند معلوم داشت. از این رو آرامش خود را بر آنان فرستاد و به زودی  پیروزی آنها را پاداش داد (فتح/۱۸). خداوند به پیامبر می‌فرماید: چون زنان مومن نزد تو آیند تا با تو بیعت کنند که هیچ چیز را با خدا شریک نگردانند، دزدی و زنا نکنند، فرزندان خود را نکشند، فرزند نامشروع پیش دست و پای خود را به بهتان به شوهران خود نبندند و در هیچ کار شایسته‌ای از فرمان تو سر پیچی نکنند، با آنان بیعت کن و برای آنها از خداوند آمرزش بخواه که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است (ممتحنه/۱۲).

عهد