چکیده: هر کس عزّت اراده کند، عزّت همه از آنِ خداست. کسانی که دنیا و زیور آن‌ را اراده کنند، جزای کارهایشان در دنیا به آنها داده می‌شود و در آخرت اعمالشان به هدر رفته و آتش دارند. کسانی که آخرت را اراده کنند و برای آن تلاش کنند و مومن باشند، تلاش آنها مورد حق‌شناسی واقع خواهد شد. آخرت برای کسانی است که در زمین برتری و فساد را اراده نمی‌کنند. خدا شب و روز را جایگزین یکدیگر کرد، برای کسی که اراده کند، پند گیرد یا سپاسگزارد. انفاق کردن برای کسانی که خشنودی خدا را اراده می‌کنند، بهتر است. نیکان برای خشنودی خدا خوراک می‌دهند و پاداش و سپاسی اراده نمی‌کنند. کسانی که از شهوات پیروی می‌کنند، اراده می‌کنند شما دستخوش انحرافی بزرگ شوید. شیطان اراده می‌کند با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا باز دارد. کسى که اراده کند، دوران شیرخوارگى را تکمیل کند، باید دو سال، فرزند خود را شیر دهد و اگر پدر و مادر اراده کنند کودک را از شیر بازگیرند، گناهى بر آنها نیست. اگر زن و مرد، اراده اصلاح داشته باشند، خدا میان آنها سازگاری خواهد داد. اقوام گذشته به پیامبران خود می‌گفتند: شما اراده کرده‌اید ما را از آن‌چه پدرانمان می‌پرستیدند، باز دارید. هر بار کافران اراده کنند، از آتش بیرون آیند، در آن باز گردانده می‌شوند.

هر کس عزّت اراده کند، عزّت همه از آنِ خداست (فاطر/۱۰). او کسی است که شب و روز را جایگزین یکدیگر قرار داد، برای کسی که اراده کند، پند گیرد یا اراده کند، سپاس‌گزارد (فرقان/۶۲).

هر کس دنیای زودگذر را اراده کند، هر چه بخواهیم، برای هر که اراده کنیم، به زودی از آن به او می‌دهیم آن‌گاه جهنّم را که در آن خوار و رانده داخل خواهد شد، برای او مقرّر می‌کنیم (اسراء/۱۸). کسانی که زندگی دنیا و زیور آن‌ را اراده کنند، [جزای] کارهایشان را در آنجا به طور کامل به آنان می‌دهیم و به آنان در آنجا کم داده نمی‌شود. اینان کسانی هستند که در آخرت جز آتش برای آنان نخواهد بود. آن‌چه در آنجا کرده‌اند‌، به هدر رفته و آن‌چه انجام می‌داده‌اند، باطل شده است (هود/۱۵-۱۶). هر کس پاداش دنیا را اراده کند، پاداش دنیا و آخرت نزد خدا است. خدا شنوای بیناست (نساء/۱۳۴). هر کس پاداش این دنیا را اراده کند، از آن، به او می‌دهیم و هر کس پاداش آخرت را اراده کند، از آن، به او می‌دهیم. به‌زودی سپاسگزاران را پاداش می‌دهیم (آل‌عمران/۱۴۵). کسی که کشت آخرت را اراده کند، به کشت او می‌افزاییم و کسی که کشت دنیا را اراده کند، به او از آن می‌دهیم و در آخرت بهره‌ای برای او نیست (شوری/۲۰). هر کس آخرت را اراده کند و نهایت کوشش را برای آن بکند و مومن باشد، آنان هستند که تلاششان مورد حق‌شناسی واقع خواهد شد. همه اینان (آخرت خواهان) و آنان (دنیا خواهان) را از عطای پروردگارت مدد می‌بخشیم. بخشش پروردگارت منع نشده است (اسراء/۱۹-۲۰). آن سرای آخرت را برای کسانی قرار می‌دهیم که در زمین برتری و فساد را اراده نمی‌کنند. فرجام از آنِ متّقین است (قصص/۸۳).

انسان اراده می‌کند در آینده خود گناه کند. می‌پرسد، روز قیامت کی خواهد آمد (قیامت/۵-۶)!؟

با کسانی که پروردگار خود را صبح و شام می‌خوانند در حالی که او را اراده می‌کنند، شکیبایی کن. دیدگان خود را از آنان برنگیر که زیور زندگی دنیا را اراده کنی (کهف/۲۸). کسانی که پروردگار خود را بامدادان و شامگاهان می‌خوانند، در حالی که او را اراده می‌کنند، از خود مران. نه از حساب آنان چیزی بر عهده تو است و نه چیزی از حساب تو بر آنان است که آنان را از خود برانی و ستمکار شوی (انعام/۵۲). از هر کس که از یاد ما روی برتافته و جز زندگی دنیا را اراده نکرده است، روی برتاب. این نهایت دانش آنان است (نجم/۲۹-۳۰). حق خویشاوند، تنگدست و در راه مانده را بده. این برای کسانی که خشنودی خدا را اراده می‌کنند، بهتر است. اینان همان رستگاران هستند. آن‌چه ربا می‌دهید تا در اموال مردم افزون شود، نزد خدا فزونی نمی‌گیرد. آن‌چه از زکات می‌دهید، در حالی که خشنودی خدا را اراده می‌کنید پس آنان فزون یافتگان هستند (روم/۳۸-۳۹).

مادران، فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند. [این حکم] براى کسى است که اراده کند، دوران شیرخوارگى را تکمیل کند. … پس اگر [پدر و مادر] اراده کنند با رضایت و مشورت یکدیگر کودک را از شیر بازگیرند، گناهى بر آن دو نیست. اگر اراده کردید براى فرزندان خود دایه بگیرید، بر شما گناهى نیست، به شرط آن‌که چیزى را که پرداخت آن را به عهده گرفته ‏اید به طور شایسته بپردازید. از خدا پروا کنید. بدانید که خدا به آن‌چه انجام مى‏ دهید، بیناست (بقره/۲۳۳). اگر از جدایى میان آن دو ( زن و شوهر)، بیم دارید پس داورى از خانواده آن و داورى از خانواده این، تعیین کنید. اگر آن دو، اراده اصلاح داشته باشند، خدا میان آن دو، سازگاری خواهد داد. خدا داناى آگاه است (نساء/۳۵). اگر اراده کردید همسرى به جاى همسری جایگزین کنید و به یکى از آنان مال فراوانى داده باشید، چیزى از او پس نگیرید. آیا آن را به بهتان و گناهِ آشکار می‌گیرید (نساء/۲۰)؟ زنان طلاق داده شده باید مدّت سه پاکى انتظار کشند. اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارند، براى آنان روا نیست که آن‌چه را خدا در رحم آنان آفریده، پوشیده دارند. شوهران آنها اگر اراده صلح داشته باشند، به بازآوردن آنان در این [مدّت] سزاوارتر هستند (بقره/۲۲۸). کنیزان خود را در صورتى که اراده می‌کنند پاکدامن باشند، براى این‌که متاع زندگى دنیا را بجویید، به زنا وادار نکنید. هر کس آنان را به زور وادار کند، در حقیقت،‏ پس از اجبار نمودن آنها، خدا آمرزنده مهربان است (نور/۳۳).

خدا اراده می‌کند توبه شما را قبول کند و کسانی که از شهوات پیروی می‌کنند، اراده می‌کنند شما دستخوش انحرافی بزرگ شوید (نساء/۲۷). یقیناً شیطان اراده می‌کند با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا و از نماز باز دارد پس آیا شما دست برمی‌دارید (مائده/۹۱)؟

اراده – اقوام، پیامبران آنان (اقوام گذشته) گفتند: آیا درباره خدا، پدید آورنده آسمان‌ها و زمین تردیدی هست؟ او شما را دعوت می‌کند تا پاره‌ای از گناهانتان را بر شما ببخشاید و تا زمان معیّنی شما را مهلت دهد. گفتند: شما جز بشری مانند ما نیستید. اراده کرده‌اید ما را از آنچه پدرانمان می‌پرستیدند، باز دارید پس برای ما حجّتی آشکار بیاورید (ابراهیم/۱۰).

[یکی از فرزندان آدم به دیگری گفت:] اگر دست خود را به سوی من دراز کنی تا مرا بکشی، من دستم را به سوی تو دراز نمی‌کنم تا تو را بکشم زیرا من از خدا، پروردگار جهانیان، می‌ترسم. من اراده کرده‌ام تو با گناه خود و گناه من باز گردی و از اهل آتش گردی. این سزای ستمکاران است (مائده/۲۸-۲۹).

[نوح به قوم خود گفت:] اگر اراده کنم شما را اندرز دهم، در صورتی که خدا اراده کند شما را بیراه گذارد، اندرز من شما را سودی نمی‌بخشد. او پروردگار شماست. به سوی او باز گردانده می‌شوید (هود/۳۴). اشراف قوم او که کافر بودند، گفتند: این [مرد] جز بشری مانند شما نیست. اراده کرده بر شما برتری جوید. اگر خدا می‌خواست، به یقین فرشتگانی می‌فرستاد. در میان پدران نخستین خود این را نشنیده‌ایم (مومنون/۲۴).

[ابراهیم] به پدر و قوم خود گفت: چه می‌پرستید؟ آیا به جای خدا به دروغ، خدایانی [دیگر] اراده کردید (صافّات/۸۵-۸۶)؟ [قوم او] اراده کردند به او نیرنگی بزنند و ما آنان را پست گرداندیم (صافّات/۹۸). اراده کردند به او نیرنگ بزنند و ما آنان را زیانکارترین قرار دادیم (انبیاء/۷۰).

[لوط] گفت: ای قوم من، اینان دختران من هستند. آنان برای شما پاکیزه‌ترند. … گفتند: تو می‌دانی ما را به دختران تو نیازی نیست. تو خوب می‌دانی ما چه اراده کرده‌ایم (هود/۷۸-۷۹).

آن زن [که  یوسف در خانه او بود، به آقای خود] گفت: کیفر کسی که بدی، برای خانواده تو اراده کرده چیست؟ جز این که زندانی گردد یا عذابی دردناک شود (یوسف/۲۵)؟ برادران یوسف گفتند: او (برادر دیگر یوسف) را از پدرش خواهیم خواست. بی‌شک این کار را خواهیم کرد (یوسف/۶۱).

[شعیب] گفت: ای قوم من، … من اراده نکرده‌ام در آن‌چه شما را از آن باز می‌دارم خود خلاف کنم. من تا آنجا که بتوانم ارداه‌ای جز اصلاح ندارم. توفیق من جز به [یاری] خدا نیست. بر او توکّل کرده‌ام و به سوی او بازمی‌گردم (هود/۸۸).

چون [موسی] اراده کرد، به سوی آن که دشمن هر دو [نفر] آنان بود حمله کند، گفت: ای موسی، آیا اراده کرده‌ای مرا بکشی، چنان که دیروز شخصی را کشتی؟ تو اراده کرده‌ای در این سرزمین فقط زورگو باشی و نمی‌خواهی از اصلاح گران باشی (قصص/۱۹). [شعیب به موسی] گفت: من اراده کرده‌ام یکی از این دو دختر خود را به ازدواج تو درآورم، به این شرط که هشت سال برای من کار کنی. اگر ده سال را تمام گردانی، اختیار با تو است. اراده نکردم بر تو سخت گیرم. اگر خدا بخواهد مرا از درستکاران خواهی یافت (قصص/۲۷).

سران قوم فرعون گفتند: بی‌شک این (موسی)، ساحری داناست. اراده کرده شما را از سرزمینتان بیرون کند پس چه دستور می‌دهید (اعراف/۱۰۹-۱۱۰)؟ گفتند: این دو تن، ساحر هستند. اراده کرده‌اند با سحر خود شما را از سرزمینتان بیرون کنند و آیین والای شما را براندازند (طه/۶۳). فرعون به سران خود که اطرافش بودند گفت:  به یقین این ساحری بسیار داناست. اراده کرده با سحر خود شما را از سرزمینتان بیرون کند پس چه دستور می‌دهید (شعراء/۳۴-۳۵)؟ پس [فرعون] اراده کرد، آنان را از سرزمین براندازد پس او و هر که را با او بود، همه را غرق کردیم (اسراء/۱۰۳). موسی خشمگین و اندوهناک به سوی قوم خود برگشت. گفت: ای قوم من، آیا پروردگارتان به شما وعده نیکو نداد؟ آیا این مدت بر شما طولانی می‌نمود یا اراده کردید خشمی از پروردگارتان بر شما فرود آید که با وعده من مخالفت کردید (طه/۸۶)؟

[قارون] با تجملات خود بر قومش نمایان شد. کسانی که زندگی دنیا را اراده کرده بودند، گفتند: ای‌کاش مثل آن‌چه به قارون داده شد، به ما هم داده می‌شد. در حقیقت او بهره بزرگی دارد (قصص/۷۹).

[بنده‌ای از بندگان ما که به او رحمتی داده بودیم با موسی] رفتند تا به اهل قریه‌ای رسیدند. از مردم آنجا خوراکی خواستند. آنها از مهمان کردن آن دو، خودداری کردند پس در آنجا دیواری را یافتند که می‌خواست فرو ریزد و [بنده ما] آن را استوار کرد. موسی گفت: اگر اراده می‌کردی [می‌توانستی] برای آن مزدی بگیری (کهف/۷۷). [آن بنده گفت:] اما کشتی  [که سوراخ کردم]، از آنِ بینوایانی بود که در دریا کار می‌کردند. اراده کردم آن را معیوب کنم. زیرا پیشاپیش آنان پادشاهی بود که هر کشتی [سالمی] را به زور می‌گرفت. اما نوجوان [که کشتم] پدر و مادرش مؤمن بودند پس ترسیدیم آن دو را به طغیان و کفر بکشد. پس اراده کردیم که پروردگارشان آن دو را به پاکتر و مهربانتر از او، عوض دهد (کهف/۷۹-۸۱).

حواریّون گفتند: ای عیسی پسر مریم، آیا پروردگارت می‌تواند از آسمان، خوانی برای ما فرود آورد؟ گفت: اگر ایمان دارید، از خدا پروا دارید. گفتند: اراده کرده‌ایم از آن بخوریم و دل‌های ما اطمینان یابد و بدانیم به ما راست گفته‌ای و بر آن از گواهان باشیم (مائده/۱۱۲-۱۱۳). [یهودیان و مسیحیان]، دانشمندان، راهبان خود و مسیح پسر مریم را به جاى خدا به الوهیت گرفتند، با آن‌که مأمور نبودند جز این‌که خدایى یگانه را بپرستند که هیچ معبودى جز او نیست. او منزّه است از آن‌چه شریک مى ‏گردانند. اراده کرده‌اند نور خدا را با سخنان خود خاموش کنند ولى خدا نمى ‏گذارد تا این‌که نور خود را کامل کند، هر چند کافران را خوش نیاید (توبه۳۱-۳۲). [فرزندان اسرائیل] اراده کردند نور خدا را با سخنان خود خاموش کنند، در حالی‌‌که خدا نور خود را کامل می‌گرداند، هر چند کافران را ناخوش نیاید (صف/۸).

اى پیامبر، به کسانى که در دست ‏شما اسیر هستند بگو، اگر خدا در دل‌هاى شما خیرى سراغ داشته باشد، بهتر از آن‌چه از شما گرفته شده به شما عطا مى ‏کند و بر شما مى‏ بخشاید. خدا آمرزنده مهربان است، اگر اراده کنند به تو خیانت کنند، پیش از این نیز به خدا خیانت کردند [و خدا تو را] بر آنان مسلّط گردانید. خدا داناى حکیم است (انفال/۷۰-۷۱). اى پیامبر، ما براى تو آن همسرانى را که مهرشان را داده ‏اى حلال کردیم … و زن مؤمنى که خود را به پیامبر ببخشد، در صورتى که پیامبر اراده کند او را به همسری گیرد. این [حکم] مخصوص تو است، نه دیگر مومنان (احزاب/۵۰). اى پیامبر، به همسران خود بگو، اگر زندگى دنیا و زینت آن را اراده کرده‌اید، بیایید تا مهرتان را بدهم و به شیوه‌ای نیکو شما را رها کنم. اگر خدا و فرستاده او و سراى آخرت را اراده کردید پس به راستى خدا براى نیکوکاران شما پاداش بزرگى آماده گردانیده است (احزاب/۲۸-۲۹).

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، به جای مومنان، کافران را به دوستی نگیرید. آیا اراده کرده‌اید علیه خود حجّتی روشن برای خدا قرار دهید (نساء/۱۴۴)؟ آیا اراده کرده‌اید از پیامبر خود چیزی بخواهید، چنان‌که قبلاً از موسی درخواست شد؟ هر کس کفر را جایگزین ایمان کند، بی‌گمان راه راست را گم کرده است (بقره/۱۰۸).

[در نبرد اُحد] قطعاً خدا وعده خود را با شما راست گردانید. آن‌گاه که به فرمان او آنان را مى‏ کشتید تا آن‌که سست ‏شدید و در کار (جنگ و تقسیم غنائم) با یکدیگر به نزاع پرداختید و پس از آن‌که آن‌چه را دوست داشتید (غنائم) را به شما نشان داد، نافرمانى کردید. برخى از شما دنیا را و برخى از شما آخرت را اراده می‌کنید سپس براى آن‌که شما را بیازماید، از [تعقیب] آنان منصرفتان کرد و از شما درگذشت. خدا نسبت به مؤمنان دارای فضل است (آل‌عمران/۱۵۲). اگر کافران اراده ‌کنند تو را بفریبند، خدا برای تو کافی است (انفال/۶۲). گروهی از آنان (منافقان و بیماردلان) گفتند: ای مردم مدینه، دیگر شما را جای درنگ نیست، برگردید. گروهی از آنان از پیامبر اجازه می‌خواستند و می‌گفتند: خانه‌های ما بی‌حفاظ است. در حالی که بی‌حفاظ نبود. آنان جز گریز از جهاد، اراده‌ای نداشتند (احزاب/۱۳). تنها کسانی از تو اجازه [ترک جهاد] می‌خواهند که به خدا و روز بازپسین ایمان ندارند و دل‌های آنان به شک افتاده است و در شک خود سرگردانند. اگر آنان اراده بیرون رفتن [برای جهاد] را داشتند، قطعاً برای آن ساز و برگی تدارک می‌دیدند ولی خدا روانه شدن آنان را خوش نداشت پس آنان را منصرف کرد و [به آنان] گفته شد: با برجای ماندگان بمانید (توبه/۴۵-۴۶). هنگامی که به قصد گرفتن غنائم روانه شدید، به زودی برجای ماندگان خواهند گفت: بگذارید ما هم همراه شما شویم. آنان اراده می‌کنند، سخن خدا را دگرگون کنند. بگو، هرگز از پی ما نخواهید آمد. خدا از پیش درباره شما چنین فرمود. به زودی خواهند گفت: بلکه بر ما رشک می‌برید. بلکه جز اندکی در نمی‌یابند (فتح/۱۵). به زودى گروهى دیگر را خواهید یافت که اراده می‌کنند از شما آسوده خاطر و از قوم خود نیز ایمن باشند. هر بار که به فتنه بازگردانده شوند، به آن روی می‌آورند پس اگر از شما کناره ‏گیرى نکردند و به شما پیشنهاد صلح نکردند و از شما دست برنداشتند. هر کجا آنان را یافتید، به اسارت بگیرید و بکشیدشان. آنان هستند که ما براى شما علیه ایشان تسلّطى آشکار قرار داده‏ ایم (نساء/۹۱). شما را چه شده است که درباره منافقان دو دسته شده ‏اید با این‌که خدا آنان را به [سزاى] آن‌چه انجام داده ‏اند، سرنگون کرده است؟ آیا اراده می‌کنید کسى را که خدا گمراه‏ کرده است، به راه آورید؟ حال آن‌که هر کس را خدا گمراه کند، هرگز راهى براى او نخواهى یافت (نساء/۸۸). کسانی [هستند] که مسجدى اختیار کردند که مایه زیان، کفر و پراکندگى میان مؤمنان است و کمینگاهى براى کسى است که قبلاً با خدا و پیامبر او به جنگ برخاسته بود و سخت‏ سوگند یاد مى‏ کنند که جز نیکى اراده نکردیم. خدا گواهى مى ‏دهد که آنان قطعاً دروغگو هستند (توبه/۱۰۷). آیا ندیده ‏اى کسانى را که مى‏ پندارند به آن‌چه به سوى تو نازل شده و آن‌چه پیش از تو نازل گردیده، ایمان آورده‏ اند [با این حال] اراده می‌کنند، داورى میان خود را به سوى طاغوت ببرند با آن‌که قطعا فرمان یافته ‏اند که به آن کفر ورزند؟ شیطان مى‏ خواهد آنان را به گمراهى دورى دراندازد. چون به ایشان گفته شود، به سوى آن‌چه خدا نازل کرده و به سوى پیامبر بیایید، منافقان را مى‏ بینى که از تو سخت روى بر مى ‏تابند پس چگونه هنگامی که به [سزای] کار و کردار پیشینشان مصیبتی به آنان می‌رسد، نزد تو می‌آیند و به خدا سوگند می‌خورند که جز نیکویی و موافقت اراده نکردیم (نساء/۶۰-۶۲).

آیا به کسانى که بهره ‏اى از کتاب یافته ‏اند، ننگریسته‌اى؟ گمراهى را مى‏ خرند و اراده می‌کنند شما گمراه شوید (نساء/۴۴). هیچ پیامبرى را سزاوار نیست که [براى گرفتن فدیه] اسیرانى بگیرد تا در زمین به طور کامل از آنان کشتار کند. شما متاع دنیا را اراده می‌کنید و خدا آخرت را مى‏ خواهد. خدا شکست‏ ناپذیر حکیم است (انفال/۶۷).

بزرگان آنان راه افتادند و [گفتند:] بروید و بر خدایان خود پایداری کنید. این چیزی است که اراده می‌شود (ص/۶). آیا آنان اراده می‌کنند [با پندار و گفتار خود] نیرنگی بزنند؟ ولی کافران خود گرفتار نیرنگند (طور/۴۲). چون آیات تابناک ما بر آنان خوانده مى ‏شود، مى‏ گویند: این جز مردى نیست که اراده کرده شما را از آن‌چه پدرانتان مى‏ پرستیدند، باز دارد (سبأ/۴۳). کسانی که به خدا و پیامبران او کفر می‌ورزند و اراده می‌کنند میان خدا و پیامبران او جدایی اندازند و می‌گویند به برخی از پیامبران ایمان داریم و به برخی از آنان ایمان نداریم، اراده می‌کنند میان این [دو] راهی برای خود اختیار کنند، آنان به‌راستی کافر هستند. ما برای کافران عذابی خفّت‌آور آماده کرده‌ایم (نساء/۱۵۰-۱۵۱). بی‌گمان کسانی که کافر شدند، از راه خدا و مسجدالحرام که آن را برای مردم اعم از مقیم و مسافر یکسان قرار داده‌ایم، باز می‌دارند. هر کس اراده کند در آنجا به ستم کجروی کند، او را از عذابی دردناک می‌چشانیم (حج/۲۵).

هر فردی از آنان (مجرمان) اراده می‌کند، نوشته‌هایی سرگشوده دریافت کند. اما چنان نیست. بلکه آنان از آخرت نمی‌ترسند (مدثّر/۵۲-۵۳).

کسانی که نافرمانی کردند، جایگاه آنها آتش است. هر بار اراده کنند از آن بیرون روند، به آن بازگردانده می‌شوند (سجده/۲۰). هر بار [کافران] اراده کنند از [شدّت] غم از آتش بیرون آیند، در آن باز گردانده می‌شوند. عذاب آتش سوزان را بچشید (حج/۲۲). اراده می‌کنند از آن بیرون آیند، در حالی‌که از آن بیرون آمدنی نیستند. برای آنان عذابی پایدار است (مائده/۳۷).

به یقین نیکان از جامى مى ‏نوشند که آمیزه‌ای از کافور دارد. چشمه‌ای که بندگان خدا از آن می‌نوشند و [به دلخواه خود]، آن را جاری می‌کنند. [همان بندگانی که] به نذر خود وفا می‌کردند و از روزی که گزند آن فراگیر است، می‌ترسند و با وجود دوست داشتن آن (غذا)، بینوا، یتیم و اسیر را خوراک می‌دهند. [می‌گویند:] ما فقط برای خشنودی خداست که به شما خوراک می‌دهیم و پاداش و سپاسی از شما اراده نمی‌کنیم (انسان/۵-۹).

اراده خدا، مشیت خدا، مشیت انسان

مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا (فاطر/۱۰) وَ هُوَ الَّذِي جَعَلَ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن يَذَّكَّرَ أَوْ أَرَادَ شُكُورًا (فرقان/۶۲)

مَّن كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاء لِمَن نُّرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورًا (اسراء/۱۸) مَن كَانَ يُرِيدُ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِيهَا وَ هُمْ فِيهَا لاَ يُبْخَسُونَ* أُوْلَئِكَ الَّذِينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الآخِرَةِ إِلاَّ النَّارُ وَ حَبِطَ مَا صَنَعُواْ فِيهَا وَ بَاطِلٌ مَّا كَانُواْ يَعْمَلُونَ (هود/۱۵-۱۶) مَّن كَانَ يُرِيدُ ثَوَابَ الدُّنْيَا فَعِندَ اللّهِ ثَوَابُ الدُّنْيَا وَ الآخِرَةِ وَ كَانَ اللّهُ سَمِيعًا بَصِيرًا (نساء/۱۳۴) وَ مَن يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَ مَن يُرِدْ ثَوَابَ الآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَ سَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ (آل‌عمران/۱۴۵) مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَ مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤتِهِ مِنْهَا وَ مَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِن نَّصِيبٍ (شوری/۲۰) وَ مَنْ أَرَادَ الآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُم مَّشْكُورًا* كُلاًّ نُّمِدُّ هَؤُلاء وَ هَؤُلاء مِنْ عَطَاء رَبِّكَ وَ مَا كَانَ عَطَاء رَبِّكَ مَحْظُورًا (اسراء/۱۹-۲۰) تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لَا فَسَادًا وَ الْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ (قصص/۸۳)

بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ* يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (قیامت/۵-۶)

وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَاةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَ لَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا (کهف/۲۸) وَ لاَ تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَاةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ مَا عَلَيْكَ مِنْ حِسَابِهِم مِّن شَيْءٍ وَ مَا مِنْ حِسَابِكَ عَلَيْهِم مِّن شَيْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَكُونَ مِنَ الظَّالِمِينَ (انعام/۵۲) فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلَّى عَن ذِكْرِنَا وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا* ذَلِكَ مَبْلَغُهُم مِّنَ الْعِلْمِ (نجم/۲۹-۳۰) فَآتِ ذَاالْقُرْبَى حَقَّهُ وَ الْمِسْكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ ذَلِكَ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ* وَ مَا آتَيْتُم مِّن رِّبًا لِّيَرْبُوَ فِي أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا يَرْبُو عِندَ اللَّهِ وَ مَا آتَيْتُم مِّن زَكَاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (روم/۳۸-۳۹)

وَ الْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ … فَإِنْ أَرَادَا [الام و الاب] فِصَالًا عَن تَرَاضٍ مِّنْهُمَا وَ تَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا وَ إِنْ أَرَدتُّمْ أَن تَسْتَرْضِعُواْ أَوْلاَدَكُمْ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِذَا سَلَّمْتُم مَّآ آتَيْتُم بِالْمَعْرُوفِ وَ اتَّقُواْ اللّهَ وَ اعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (بقره/۲۳۳) وَ إِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا (رجل و زوجه) فَابْعَثُواْ حَكَمًا مِّنْ أَهْلِهِ وَ حَكَمًا مِّنْ أَهْلِهَا إِن يُرِيدَا إِصْلاَحًا يُوَفِّقِ اللّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا (نساء/۳۵) وَ إِنْ أَرَدتُّمُ اسْتِبْدَالَ زَوْجٍ مَّكَانَ زَوْجٍ وَ آتَيْتُمْ إِحْدَاهُنَّ قِنطَارًا فَلاَ تَأْخُذُواْ مِنْهُ شَيْئًا أَتَأْخُذُونَهُ بُهْتَانًا وَ إِثْمًا مُّبِينًا (نساء/۲۰) وَ الْمُطَلَّقَاتُ يَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ ثَلاَثَةَ قُرُوَءٍ وَ لاَ يَحِلُّ لَهُنَّ أَن يَكْتُمْنَ مَا خَلَقَ اللّهُ فِي أَرْحَامِهِنَّ إِن كُنَّ يُؤْمِنَّ بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ وَ بُعُولَتُهُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فِي ذَلِكَ إِنْ أَرَادُواْ إِصْلاَحًا (بقره/۲۲۸) وَ لَا تُكْرِهُوا فَتَيَاتِكُمْ عَلَى الْبِغَاء إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِّتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ مَن يُكْرِههُّنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِن بَعْدِ إِكْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَّحِيمٌ (نور/۳۳)

وَ اللّهُ يُرِيدُ أَن يَتُوبَ عَلَيْكُمْ وَ يُرِيدُ الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الشَّهَوَاتِ أَن تَمِيلُواْ مَيْلًا عَظِيمًا (نساء/۲۷) إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَ الْبَغْضَاء فِي الْخَمْرِ وَ الْمَيْسِرِ وَ يَصُدَّكُمْ عَن ذِكْرِ اللّهِ وَ عَنِ الصَّلاَةِ فَهَلْ أَنتُم مُّنتَهُونَ (مائده/۹۱)

الارادة– الاقوام، قَالَتْ رُسُلُهُمْ (اقوام الاولين) أَفِي اللّهِ شَكٌّ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَ يُؤَخِّرَكُمْ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى قَالُواْ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُنَا تُرِيدُونَ أَن تَصُدُّونَا عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَآؤُنَا فَأْتُونَا بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ (ابراهیم/۱۰)

[قال احد من ابْنيْ آدم لأَحدهمَا] لَئِن بَسَطتَ إِلَيَّ يَدَكَ لِتَقْتُلَنِي مَا أَنَاْ بِبَاسِطٍ يَدِيَ إِلَيْكَ لَأَقْتُلَكَ إِنِّي أَخَافُ اللّهَ رَبَّ الْعَالَمِينَ* إِنِّي أُرِيدُ أَن تَبُوءَ بِإِثْمِي وَ إِثْمِكَ فَتَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ وَ ذَلِكَ جَزَاء الظَّالِمِينَ (مائده/۲۸-۲۹)

[قال نوح لقومه] وَ لاَ يَنفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدتُّ أَنْ أَنصَحَ لَكُمْ إِن كَانَ اللّهُ يُرِيدُ أَن يُغْوِيَكُمْ هُوَ رَبُّكُمْ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (هود/۳۴) فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِن قَوْمِهِ مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُرِيدُ أَن يَتَفَضَّلَ عَلَيْكُمْ وَ لَوْ شَاء اللَّهُ لَأَنزَلَ مَلَائِكَةً مَّا سَمِعْنَا بِهَذَا فِي آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ (مومنون/۲۴)

إِذْ قَالَ [ابراهيم] لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ* أَئِفْكًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ (صافّات/۸۵-۸۶) فَأَرَادُوا [قومه] بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِينَ (صافّات/۹۸) وَ أَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَرِينَ (انبیاء/۷۰)

قَالَ [لوط] يَا قَوْمِ هَؤُلاء بَنَاتِي هُنَّ أَطْهَرُ لَكُمْ … قَالُواْ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا لَنَا فِي بَنَاتِكَ مِنْ حَقٍّ وَ إِنَّكَ لَتَعْلَمُ مَا نُرِيدُ (هود/۷۸-۷۹)

قَالَتْ [امرأة كان يوسف في بيْتها لسيِدها] مَا جَزَاء مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوَءًا إِلاَّ أَن يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (یوسف/۲۵) قَالُواْ (إخْوة يوسف) سَنُرَاوِدُ عَنْهُ (أَخ یوسف) أَبَاهُ وَ إِنَّا لَفَاعِلُونَ (یوسف/۶۱)

قَالَ [شعیب] يَا قَوْمِ … وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أُخَالِفَكُمْ إِلَى مَا أَنْهَاكُمْ عَنْهُ إِنْ أُرِيدُ إِلاَّ الإِصْلاَحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ مَا تَوْفِيقِي إِلاَّ بِاللّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِلَيْهِ أُنِيبُ (هود/۸۸)

فَلَمَّا أَنْ أَرَادَ [موسی] أَن يَبْطِشَ بِالَّذِي هُوَ عَدُوٌّ لَّهُمَا قَالَ يَا مُوسَى أَتُرِيدُ أَن تَقْتُلَنِي كَمَا قَتَلْتَ نَفْسًا بِالْأَمْسِ إِن تُرِيدُ إِلَّا أَن تَكُونَ جَبَّارًا فِي الْأَرْضِ وَ مَا تُرِيدُ أَن تَكُونَ مِنَ الْمُصْلِحِينَ (قصص/۱۹) قَالَ [شعیب لموسی] إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أُنكِحَكَ إِحْدَى ابْنَتَيَّ هَاتَيْنِ عَلَى أَن تَأْجُرَنِي ثَمَانِيَ حِجَجٍ فَإِنْ أَتْمَمْتَ عَشْرًا فَمِنْ عِندِكَ وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أَشُقَّ عَلَيْكَ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (قصص/۲۷)

قَالَ الْمَلأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَذَا (موسی) لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ* يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُمْ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (اعراف/۱۰۹-۱۱۰) قَالُوا إِنْ هَذَانِ لَسَاحِرَانِ يُرِيدَانِ أَن يُخْرِجَاكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِمَا وَ يَذْهَبَا بِطَرِيقَتِكُمُ الْمُثْلَى (طه/۶۳) قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ* يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (شعراء/۳۴-۳۵) فَأَرَادَ [فرعون] أَن يَسْتَفِزَّهُم مِّنَ الأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَ مَن مَّعَهُ جَمِيعًا (اسراء/۱۰۳) فَرَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا أَفَطَالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدتُّمْ أَن يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُم مَّوْعِدِي (طه/۸۶)

فَخَرَجَ (قارون) عَلَى قَوْمِهِ فِي زِينَتِهِ قَالَ الَّذِينَ يُرِيدُونَ الْحَيَاةَ الدُّنيَا يَا لَيْتَ لَنَا مِثْلَ مَا أُوتِيَ قَارُونُ إِنَّهُ لَذُو حَظٍّ عَظِيمٍ (قصص/۷۹)

فَانطَلَقَا (عبدا مّن عبادنا آتيْناه رحمة من عندنا مع موسی) حَتَّى إِذَا أَتَيَا أَهْلَ قَرْيَةٍ اسْتَطْعَمَا أَهْلَهَا فَأَبَوْا أَن يُضَيِّفُوهُمَا فَوَجَدَا فِيهَا جِدَارًا يُرِيدُ أَنْ يَنقَضَّ فَأَقَامَهُ قَالَ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْرًا (کهف/۷۷) [قال عبدنا] أَمَّا السَّفِينَةُ فَكَانَتْ لِمَسَاكِينَ يَعْمَلُونَ فِي الْبَحْرِ فَأَرَدتُّ أَنْ أَعِيبَهَا وَ كَانَ وَرَاءهُم مَّلِكٌ يَأْخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصْبًا* وَأَمَّا الْغُلَامُ فَكَانَ أَبَوَاهُ مُؤْمِنَيْنِ فَخَشِينَا أَن يُرْهِقَهُمَا طُغْيَانًا وَكُفْرًا* فَأَرَدْنَا أَن يُبْدِلَهُمَا رَبُّهُمَا خَيْرًا مِّنْهُ زَكَاةً وَأَقْرَبَ رُحْمًا (کهف/۷۹-۸۱)

قَالَ الْحَوَارِيُّونَ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَن يُنَزِّلَ عَلَيْنَا مَآئِدَةً مِّنَ السَّمَاءِ قَالَ اتَّقُواْ اللّهَ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ* قَالُواْ نُرِيدُ أَن نَّأْكُلَ مِنْهَا وَ تَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَ نَعْلَمَ أَن قَدْ صَدَقْتَنَا وَ نَكُونَ عَلَيْهَا مِنَ الشَّاهِدِينَ (مائده/۱۱۲-۱۱۳) اتَّخَذُواْ (الیهودُ و النّصاری) أَحْبَارَهُمْ وَ رُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللّهِ وَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَ مَا أُمِرُواْ إِلاَّ لِيَعْبُدُواْ إِلَهًا وَاحِدًا لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ* يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَ يَأْبَى اللّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ (توبه/۳۱-۳۲) يُرِيدُونَ [بني‌اسرائيل] لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ (صف/۸)

يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّمَن فِي أَيْدِيكُم مِّنَ الأَسْرَى إِن يَعْلَمِ اللّهُ فِي قُلُوبِكُمْ خَيْرًا يُؤْتِكُمْ خَيْرًا مِّمَّا أُخِذَ مِنكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ* وَ إِن يُرِيدُواْ خِيَانَتَكَ فَقَدْ خَانُواْ اللّهَ مِن قَبْلُ فَأَمْكَنَ مِنْهُمْ وَ اللّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (انفال/۷۰-۷۱) يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَكَ أَزْوَاجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَّ … وَ امْرَأَةً مُّؤْمِنَةً إِن وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِيُّ أَن يَسْتَنكِحَهَا خَالِصَةً لَّكَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ (احزاب/۵۰) يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ إِن كُنتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَ أُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا* وَ إِن كُنتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنكُنَّ أَجْرًا عَظِيمًا (احزاب/۲۸-۲۹)

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاء مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَتُرِيدُونَ أَن تَجْعَلُواْ لِلّهِ عَلَيْكُمْ سُلْطَانًا مُّبِينًا (نساء/۱۴۴) أَمْ تُرِيدُونَ أَن تَسْأَلُواْ رَسُولَكُمْ كَمَا سُئِلَ مُوسَى مِن قَبْلُ وَ مَن يَتَبَدَّلِ الْكُفْرَ بِالإِيمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِيلِ (بقره/۱۰۸)

وَ لَقَدْ صَدَقَكُمُ اللّهُ وَعْدَهُ [فی غزوه الاحد] إِذْ تَحُسُّونَهُم بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا فَشِلْتُمْ وَ تَنَازَعْتُمْ فِي الأَمْرِ وَ عَصَيْتُم مِّن بَعْدِ مَا أَرَاكُم مَّا تُحِبُّونَ مِنكُم مَّن يُرِيدُ الدُّنْيَا وَ مِنكُم مَّن يُرِيدُ الآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَكُمْ عَنْهُمْ لِيَبْتَلِيَكُمْ وَ لَقَدْ عَفَا عَنكُمْ وَ اللّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ (آل‌عمران/۱۵۲) وَ إِن يُرِيدُواْ (الّذينَ كَفروا) أَن يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللّهُ (انفال/۶۲) وَ إِذْ قَالَت طَّائِفَةٌ مِّنْهُمْ (المنافقون و الذین فی قلوبهم مرض) يَا أَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوا وَ يَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِّنْهُمُ النَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوْرَةٌ وَ مَا هِيَ بِعَوْرَةٍ إِن يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارًا (احزاب/۱۳) إِنَّمَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ وَ ارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ* وَ لَوْ أَرَادُواْ الْخُرُوجَ لأَعَدُّواْ لَهُ عُدَّةً وَ لَكِن كَرِهَ اللّهُ انبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَ قِيلَ اقْعُدُواْ مَعَ الْقَاعِدِينَ (توبه/۴۵-۴۶) سَيَقُولُ الْمُخَلَّفُونَ إِذَا انطَلَقْتُمْ إِلَى مَغَانِمَ لِتَأْخُذُوهَا ذَرُونَا نَتَّبِعْكُمْ يُرِيدُونَ أَن يُبَدِّلُوا كَلَامَ اللَّهِ قُل لَّن تَتَّبِعُونَا كَذَلِكُمْ قَالَ اللَّهُ مِن قَبْلُ فَسَيَقُولُونَ بَلْ تَحْسُدُونَنَا بَلْ كَانُوا لَا يَفْقَهُونَ إِلَّا قَلِيلًا (فتح/۱۵) سَتَجِدُونَ آخَرِينَ يُرِيدُونَ أَن يَأْمَنُوكُمْ وَ يَأْمَنُواْ قَوْمَهُمْ كُلَّ مَا رُدُّوَاْ إِلَى الْفِتْنِةِ أُرْكِسُواْ فِيِهَا فَإِن لَّمْ يَعْتَزِلُوكُمْ وَ يُلْقُواْ إِلَيْكُمُ السَّلَمَ وَ يَكُفُّوَاْ أَيْدِيَهُمْ فَخُذُوهُمْ وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثِقِفْتُمُوهُمْ وَ أُوْلَئِكُمْ جَعَلْنَا لَكُمْ عَلَيْهِمْ سُلْطَانًا مُّبِينًا (نساء/۹۱) فَمَا لَكُمْ فِي الْمُنَافِقِينَ فِئَتَيْنِ وَ اللّهُ أَرْكَسَهُم بِمَا كَسَبُواْ أَتُرِيدُونَ أَن تَهْدُواْ مَنْ أَضَلَّ اللّهُ وَ مَن يُضْلِلِ اللّهُ فَلَن تَجِدَ لَهُ سَبِيلًا (نساء/۸۸) وَ الَّذِينَ اتَّخَذُواْ مَسْجِدًا ضِرَارًا وَ كُفْرًا وَ تَفْرِيقًا بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِرْصَادًا لِّمَنْ حَارَبَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ مِن قَبْلُ وَ لَيَحْلِفَنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ الْحُسْنَى وَ اللّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (توبه/۱۰۷) أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُواْ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُواْ إِلَى الطَّاغُوتِ وَ قَدْ أُمِرُواْ أَن يَكْفُرُواْ بِهِ وَ يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلاَلًا بَعِيدًا* وَ إِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْاْ إِلَى مَا أَنزَلَ اللّهُ وَ إِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنكَ صُدُودًا* فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَآؤُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ إِحْسَانًا وَ تَوْفِيقًا (نساء/۶۰-۶۲)

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُواْ نَصِيبًا مِّنَ الْكِتَابِ يَشْتَرُونَ الضَّلاَلَةَ وَ يُرِيدُونَ أَن تَضِلُّواْ السَّبِيلَ (نساء/۴۴) مَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَن يَكُونَ لَهُ أَسْرَى حَتَّى يُثْخِنَ فِي الأَرْضِ تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَ اللّهُ يُرِيدُ الآخِرَةَ وَ اللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (انفال/۶۷)

وَ انطَلَقَ الْمَلَأُ مِنْهُمْ أَنِ امْشُوا وَ اصْبِرُوا عَلَى آلِهَتِكُمْ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ يُرَادُ (ص/۶) أَمْ يُرِيدُونَ كَيْدًا فَالَّذِينَ كَفَرُوا هُمُ الْمَكِيدُونَ (طور/۴۲) وَ إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَن يَصُدَّكُمْ عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُكُمْ وَ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْكٌ مُّفْتَرًى وَ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ (سبأ/۴۳) إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يُرِيدُونَ أَن يُفَرِّقُواْ بَيْنَ اللّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَ يُرِيدُونَ أَن يَتَّخِذُواْ بَيْنَ ذَلِكَ سَبِيلًا* أُوْلَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ حَقًّا وَأَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُّهِينًا (نساء/۱۵۰-۱۵۱)  إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ الَّذِي جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاء الْعَاكِفُ فِيهِ وَ الْبَادِ وَ مَن يُرِدْ فِيهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ (حج/۲۵)

بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ (المجرمون) أَن يُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً* كَلَّا بَل لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ (مدثّر/۵۲-۵۳)

الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ كُلَّمَا أَرَادُوا أَن يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا (سجده/۲۰) كُلَّمَا أَرَادُوا (الکافرون) أَن يَخْرُجُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِيدُوا فِيهَا وَ ذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِيقِ (حج/۲۲) يُرِيدُونَ أَن يَخْرُجُواْ مِنَ النَّارِ وَ مَا هُم بِخَارِجِينَ مِنْهَا وَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّقِيمٌ (مائده/۳۷)

إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا* عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا* يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا* وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَ يَتِيمًا وَ أَسِيرًا* إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَ لَا شُكُورًا (انسان/۵-۹)