چکیده: خدا به مردانی از اهل شهرها وحی فرستاد. اگر می‌خواست در هر شهری هشداردهنده‌ای می‌فرستاد. وقتی در هر شهری هشداردهنده‌ای می‌فرستاد، خوشگذرانان آن شهر به او کافر می‌شدند پس خدا آن شهرها را ویران کرد و به عذابی سخت عذاب کرد. خدا به آنها ستم نکرد. آنها خود ستمکار بودند. خدا ویرانگر شهرها نبوده است تا در آنها فرستاده‌ای برانگیزد. اگر اهل شهرها اصلاح‌کننده باشند، خدا آنها را هلاک نخواهد کرد. اگر اهل شهرها ایمان آورده و تقوا پیشه می‌کردند، خدا برای آنها برکاتی از آسمان و زمین می‌گشود.

پیش از تو جز مردانی از اهل شهرها را که به آنها وحی کردیم، نفرستادیم (یوسف/۱۰۹). اگر می‌خواستیم بی‌تردید در هر شهری هشداردهنده‌ای برمی‌انگیختیم (فرقان/۵۱). ما در هیچ شهری پیامبری نفرستادیم جز آن‌که اهل آن را به سختی و رنج گرفتیم، باشد که تضرّع کنند. سپس به جای بدی، خوبی آوردیم تا آن‌که زیاد شدند و گفتند: البته به پدران ما، رنج و خوشی رسیده است پس ناگهان در حالی که درنمی‌یافتند، آنها را گرفتیم (اعراف/۹۴-۹۵). در هیچ شهری هشداردهنده‌ای نفرستادیم جز آن‌که خوشگذرانان آنها گفتند: ما به آن‌چه شما به آن فرستاده شده‌اید، کافر هستیم و گفتند: اموال و فرزندان ما بیشتر است و ما عذاب نخواهیم شد (سبأ/۳۴-۳۵). پیش از تو در هیچ شهری هشداردهنده‌ای نفرستادیم مگر آن‌که خوشگذرانان آن گفتند: ما پدران خود را بر آیینی یافته‌ایم و ما به آثار آنها اقتدا می‌کنیم. [پیامبر آنان] گفت: هر چند هدایت‌کننده‌تر از آن‌چه پدران خود را بر آن یافته‌اید، برای شما بیاورم؟ گفتند: ما به آن‌چه به آن فرستاده شده‌اید، کافر هستیم سپس از آنها انتقام گرفتیم پس بنگر سرانجام تکذیب‌کنندگان چگونه بوده است (زخرف/۲۳-۲۵). چون بخواهیم شهری را هلاک کنیم، خوشگذرانان آنها را امر می‌کنیم پس در آن نافرمانی می‌کنند آن‌گاه سخن [عذاب] بر آنها محقّق می‌شود پس آن را یکسره در هم می‌کوبیم (اسراء/۱۶). در هر شهری سران مجرم آن را قرار می‌دهیم تا در آن نیرنگ کنند. آنها جز به خودشان نیرنگ نمی‌زنند و نمی‌فهمند. چون نشانه‌ای برای آنها بیاید، می‌گویند: هرگز ایمان نخواهیم آورد تا این‌که مثل آن‌چه به فرستادگان خدا داده شده است، به ما نیز داده شود. خدا بهتر می‌داند رسالت خود را کجا قرار دهد (انعام/۱۲۳-۱۲۴). چه بسیار شهرها که از فرمان پروردگار خود و فرستادگان او سرپیچی کردند پس، از آنها حسابی سخت کشیدیم و آنها را به عذابی ناشناخته عذاب کردیم پس سزای کار خود را چشیدند و پایان کار آنها زیان بود. خدا برای آنها عذابی سخت آماده کرده است پس ای خردمندان که ایمان آورده‌اید، از خدا پروا کنید (طلاق/۸-۱۰). هیچ شهری را هلاک نکردیم جز این‌که هشداردهندگانی داشتند که تذکّر [دهند] و ستمکار نبوده‌ایم (شعراء/۲۰۸-۲۰۹). پروردگار تو ویران‌کننده شهرها نبوده است تا در مرکز آنها فرستاده‌ای برانگیزد که آیات ما را بر آنها تلاوت کند و ما ویران‌کننده شهرها نبودیم مگر آن‌که مردمش ستمکار بودند (قصص/۵۹). پروردگار تو هیچ‌گاه شهرها را به ستم هلاک نکرده در حالی‌که اهل آن غافل باشند (انعام/۱۳۱). پروردگارت بر آن نبوده است که شهرها را در حالی‌که اهل آن اصلاح‌کننده هستند، به ستم هلاک کند (هود/۱۱۷). هیچ شهری را هلاک نکردیم جز این‌که برای آن، نوشته‌ای معیّن بود (حجر/۴). چه بسیار شهرها که به آنها مهلت دادم در حالی‌که ستمکار بودند سپس آن را گرفتم. بازگشت به سوی من است (حج/۴۸). چه بسیار شهرها که آنان را هلاک کردیم در حالی‌که ستمکار بودند. آن شهرها بر سقف‌هایش فرو ریخته است و [چه بسیار] چاه‌های متروک و قصرهای برافراشته [که بی‌صاحب مانده‌اند] (حج/۴۵). چه بسیار شهرها که در زندگی خود سرمستی کرده ‌بودند، هلاک کردیم. این خانه‌های آنها است که بعد از آنها جز اندکی خالی مانده است. ماییم که وارث هستیم (قصص/۵۸). چه بسیار شهرهایی را که ستمکار بودند، درهم شکستیم و پس از آنها قومی دیگر پدید آوردیم پس چون عذاب ما را احساس کردند به ناگاه از آن شهر می‌گریختند. نگریزید و به سوی آن‌چه در آن متنعّم بودید و به خانه‌های خود، برگردید باشد که از شما بپرسند (انبیاء/۱۱-۱۳). آن شهرها را چون ستم کردند، هلاک کردیم و برای هلاکت آنها، موعدی قرار دادیم (کهف/۵۹). چه بسیار شهرها که آن را هلاک کردیم، در حالی‌که بلای ما شامگاهان یا در حالی‌که در خواب نیمروز بودند، به آنها رسید. هنگامی که بلای ما به آنها رسید، سخن آنها جز این نبود که گفتند: به‌راستی ما ستمکار بودیم (اعراف/۴-۵). آیا اهل شهرها ایمن هستند که عذاب ما شامگاهان در حالی‌که در خواب هستند، به آنها برسد؟ آیا اهل شهرها ایمن هستند که عذاب ما نیمروز در حالی‌که سرگرم بازی هستند، به آنها برسد؟ آیا از مکر خدا ایمن شده‌اند؟ جز گروه زیانکاران [کسی خود را] از مکر خدا ایمن نمی‌داند. آیا برای کسانی که زمین را پس از اهل آن به ارث می‌برند، روشن نکرده است که اگر بخواهیم آنها را به گناهانشان گرفتار می‌کنیم و بر دل‌های آنها مهر می‌زنیم پس آنها نمی‌شنوند (اعراف/۹۷-۱۰۰). هیچ شهری نیست که ما آن را [در صورت نافرمانی] پیش از روز قیامت هلاک می‌کنیم یا آن را به عذابی شدید عذاب می‌کنیم. این در کتاب ثبت شده است (اسراء/۵۸). بر شهری که آن را هلاک کردیم، حرام است [به دنیا بازگردند]. به‌راستی آنها برنمی‌گردند تا آن‌گاه که [راه] یأجوج و مأجوج گشوده شود و آنها از هر بلندی بتازند (انبیاء/۹۵-۹۶). اگر اهل شهرها ایمان آورده و تقوا پیشه می‌کردند، برکاتی از آسمان و زمین برای آنها می‌گشودیم ولی آنها تکذیب کردند پس ما آنها را به آن‌چه کسب می‌کردند، گرفتیم (اعراف/۹۶).

خدا شهری را مَثَل زده است که امن و آرام بود و روزی‌اش به فراوانی و از هر طرف به آن می‌رسید پس نعمت‌های خدا را ناسپاسی کردند، خدا هم به سبب آن‌چه انجام می‌دادند، جامه گرسنگی و ترس را به آنها چشانید (نحل/۱۱۲).

شهر- اقوام، در شهر [صالح] نُه گروه بودند که در آن سرزمین فساد می‌کردند و اصلاح نمی‌کردند (نمل/۴۸).

هنگامی که فرستادگان ما برای ابراهیم مژده آوردند، گفتند: ما اهل آن را هلاک خواهیم کرد زیرا اهل این شهر ستمکار بودند. گفت: لوط در آنجا است. گفتند: ما بهتر می‌دانیم چه کسانی در آنجا هستند. او و کسانش را نجات می‌دهیم جز زنش که از باقی‌ماندگان است (عنکبوت/۳۱-۳۲). پاسخ قوم لوط جز این نبود که گفتند: آنها (خاندان لوط) را از شهرتان بیرون کنید که آنها مردمی هستند که به پاکی تظاهر می‌کنند (اعراف/۸۲؛ نمل/۵۶). [فرستادگان به لوط گفتند:] ما بر اهل این شهر به سبب آن‌که نافرمانی می‌کردند، عذابی از آسمان خواهیم فرستاد (عنکبوت/۳۴). هنگامی که فرستادگان نزد خاندان لوط آمدند، … اهل شهر شادی‌کنان آمدند. لوط گفت: به‌راستی اینان مهمانان من هستند پس مرا رسوا نکنید. از خدا پروا کنید و من را خوار نگردانید. گفتند: آیا تو را از [پناه دادن] مردمان منع نکرده بودیم؟ گفت: اینان دختران من هستند، اگر کاری می‌کنید. به جان تو سوگند که آنها در مستی خود سرگردان بودند پس به هنگام طلوع آفتاب، صیحه آنها را فرا گرفت آن‌گاه آن شهر را زیرورو کردیم و بر آنها سنگ‌هایی از سنگ گِل باراندیم. به یقین در این برای هوشیاران نشانه‌هایی است. آن شهر بر سر راهی برجا است. بی‌گمان در این برای مومنان نشانه‌ای است (حجر/۶۱-۷۷). از آن شهر برای گروهی که می‌اندیشند، نشانه روشنی باقی گذاشتیم (عنکبوت/۳۵). به لوط حکم و دانش دادیم و او را از آن شهری که کارهای پلید می‌کردند، نجات دادیم. به‌راستی آنها گروهی بد و نافرمان بودند (انبیاء/۷۴). [خدا است که] شهرهای زیرورو شده [قوم لوط] را فرو انداخت پس آنها را چنان‌که باید، پوشانید پس کدام یک از نعمت‌های پروردگارت را تردید می‌کنی (نجم/۵۳-۵۵)؟ فرعون و کسانی که پیش از او بودند و شهرهای زیرورو شده [قوم لوط] خطا کردند و از فرستاده پروردگار خود سرپیچی کردند پس آنها را با کیفری سخت گرفت (حاقّه/۹-۱۰). آیا خبر کسانی که پیش از آنها بودند: قوم نوح، عاد، ثمود، قوم ابراهیم، اصحاب مدین و شهرهای زیرورو شده به آنها نرسیده است؟ پیامبرانشان دلایل آشکار برای آنها آوردند. خدا بر آن نبود که به آنها ستم کند ولی آنها خودشان ستم کردند (توبه/۷۰).

زنانی در شهر گفتند: زن عزیز از غلام خود کام می‌خواهد و [یوسف] او را شیفته دوستی [خود] کرده است. به‌راستی او را در گمراهی آشکاری می‌بینیم (یوسف/۳۰). [بزرگ برادران یوسف به آنها گفت:] پیش پدر خود برگردید و بگویید: ای پدر، پسرت دزدی کرده است و ما جز به آن‌چه می‌دانستیم، گواهی ندادیم و نگاهبان غیب هم نبودیم. از مردم شهری که در آن بودیم و کاروانی که با آن آمدیم، بپرس. ما بی‌تردید راستگو هستیم (یوسف/۸۱-۸۲).

سران قوم شعیب که تکبّر می‌ورزیدند، گفتند: به یقین تو را ای شعیب و کسانی را که با تو ایمان آورده‌اند، از شهر خود بیرون خواهیم کرد یا به کیش ما برگردید، گفت: آیا هر چند کراهت داشته باشیم (اعراف/۸۸)؟

موسی در هنگام غفلت مردم به شهر داخل شد و دو مرد را با هم در حال زد و خورد یافت (قصص/۱۵). او در شهر در حالی‌که ترسان و نگران و در انتظار بود، صبح کرد (قصص/۱۸). از دورترین جای شهر مردی شتابان آمد. گفت: ای موسی، سران قوم درباره تو مشورت می‌کنند تا تو را بکشند پس [از شهر] خارج شو. من سخت از خیرخواهان تو هستم. پس موسی ترسان و در حال انتظار از شهر بیرون رفت و گفت: ای پروردگار من، من را از قوم ستمکار نجات بده (قصص/۲۰-۲۱). [موسی و بنده‌ای که خدا به او رحمت و دانش داده بود] راه افتادند تا این‌که به اهل شهری رسیدند. از اهل آن غذا خواستند ولی آنها از مهمان‌کردن آن دو خودداری کردند پس در آنجا دیواری یافتند که می‌خواست فرو بریزد. [بنده ما] آن را برپا کرد (کهف/۷۷). [بنده ما] گفت: آن دیوار از آنِ دو پسر یتیم در آن شهر بود … (کهف/۸۲).

[سران فرعون] گفتند: [کار] موسی و برادر او را به تأخیر بینداز و گردآورندگانی را به شهرها بفرست (اعراف/۱۱۱؛ شعراء/۳۶) تا هر ساحر دانایی را نزد تو بیاورند (اعراف/۱۱۲).

فرعون گردآورندگان را به شهرها فرستاد (شعراء/۵۳). فرعون [به ساحران] گفت: پیش از آن‌که به شما اجازه بدهم به او ایمان آوردید؟ بی‌تردید این نیرنگی است که در شهر به کار برده‌اید تا اهلش را از آن بیرون کنید پس به‌زودی خواهید دانست (اعراف/۱۲۳).

[ای بنی‌اسرائیل، به یاد آورید] آن‌گاه که گفتیم: به این شهر داخل شوید و از هر کجای آن خواستید فراوان بخورید و سجده‌کنان از در، داخل شوید و بگویید: گناهان ما را بریز تا خطاهای شما را بیامرزیم و نیکوکاران را خواهم افزود (بقره/۵۸). به آنها گفته شد: در این شهر مسکن گزینید و از آن (نعمت‌ها) هر جا که خواستید، بخورید و بگویید: گناهان ما را بریز و از این در، سجده‌کنان داخل شوید تا خطاهای شما را بیامرزیم و نیکوکاران را خواهم افزود (اعراف/۱۶۱). آن‌گاه که گفتید: ای موسی، ما هرگز بر یک خوراک صبر نمی‌کنیم پس برای ما از آن‌چه زمین می‌رویاند، از سبزیجات، خیار، سیر، عدس و پیاز بیرون آور. گفت: آیا پست‌تر را جانشین بهتر می‌کنید؟ پس به شهری فرود آیید که آن‌چه را خواسته‌اید، در آنجا برای شما هست (بقره/۶۱). از آنها (یهودیان) درباره شهری که در کنار دریا بود، بپرس آن‌گاه که در روز شنبه تجاوز می‌کردند (اعراف/۱۶۳).

[ملکه سبأ] گفت: به راستی پادشاهان چون به شهری داخل شوند، آن را تباه می‌کنند و عزیزانِ اهل آن را خوار می‌گردانند و این‌گونه عمل می‌کنند (نمل/۳۴).

میان آنها مردم سبأ و میان شهرهایی که در آن برکت نهاده بودیم، شهرهای نزدیک به هم قرار داده بودیم و در آنها مسافت را به اندازه کردیم. [گفتیم:] در آنها شب‌ها و روزها به ایمنی سفر کنید. گفتند: پروردگارا، میان سفرهای ما را فاصله بینداز. به خود ستم کردند پس آنها را داستان‌ها قرار دادیم و آنها را سخت پراکنده کردیم. بی‌تردید در این برای هر شکیبای سپاسگزاری، نشانه‌ها است (سبأ/۱۸-۱۹).

چرا هیچ شهری نبود که ایمان بیاورد تا ایمانش به او سود بدهد؟ جز قوم یونس که وقتی ایمان آوردند عذاب خواری را در زندگی دنیا از آنها برطرف کردیم و تا مدّتی آنها را برخوردار کردیم (یونس/۹۸).

[اصحاب کهف گفتند:] یکی از خودتان را با این پولتان به شهر بفرستید تا ببیند کدام‌یک از غذاهای آنان پاکیزه‌تر است و از آن، غذایی برای شما بیاورد. باید دقّت کند و کسی را از شما آگاه نکند. اگر آنها بر شما دست یابند، شما را سنگسار می‌کنند یا شما را به آیین خود برمی‌گردانند، در آن صورت هرگز تا ابد رستگار نخواهید شد (کهف/۱۹-۲۰).

آن کس که بر شهری گذشت که بر سقف‌هایش فرو ریخته بود، گفت: خدا چگونه این [شهر] را پس از مرگش زنده می‌کند؟ … گفت: می‌دانم خدا بر هر چیزی توانا است (بقره/۲۵۹).

قرآنی عربی را به تو وحی کردیم تا [مردم] ام‌ّالقری (مکّه) و کسانی که اطراف آن هستند را هشدار دهی و از روز گردآمدن که تردیدی در آن نیست، بترسانی که گروهی در بهشت هستند و گروهی در آتش فروزان (شوری/۷). این کتابی است که ما آن را نازل کردیم. پربرکت و تصدیق‌کننده آن‌چه که پیش از آن بوده است، می‌باشد و برای این‌که [مردم] ام‌ّالقری (مکّه) و کسانی که اطراف آن هستند را هشدار دهی (انعام/۹۲). [مشرکان] گفتند: چرا این قرآن بر مردی بزرگ از آن دو شهر، نازل نشده است (زخرف/۳۱)؟ بی‌تردید [کافران] بر شهری که باران بلا بر آن بارانده شد، گذر کرده‌اند. آیا آن را نمی‌دیدند؟ بلکه آنها امید به زنده‌شدن نداشتند (فرقان/۴۰). قبل از آنها هیچ شهری که آنها را هلاک کردیم، ایمان نیاوردند پس آیا اینان ایمان می‌آورند (انبیاء/۶)؟ چه بسیاری از شهرها که نیرومندتر از آن شهری بود که تو را بیرون کرد که ما آنها را هلاک کردیم و آنها یاوری نداشتند (محمّد/۱۳).

این (سرانجام قوم هود، صالح، لوط، قوم شعیب، فرعون و قوم او) از خبرهای آن شهرها است که آن را بر تو حکایت می‌کنیم. بعضی از آنها برپا هستند و برخی ویران شده‌اند. ما به آنها ستم نکردیم ولی آنها به خودشان ستم کردند پس چون فرمان پروردگارت آمد، معبودانی که به جای خدا می‌خواندند، آنها را بی‌نیاز نکردند و جز بر هلاکت آنها نیفزودند. این‌گونه بود گرفتن پروردگارت هنگامی که شهرها را در حالی‌که ستمکار بودند، می‌گرفت. به‌راستی گرفتن او دردناک و سخت است (هود/۱۰۰-۱۰۲). این شهرها است که برخی از خبرهای آن را بر تو حکایت می‌کنیم. در حقیقت فرستادگان آنان دلایل روشن برایشان آوردند ولی آنها بر آن نبودند که به آن‌چه از قبل تکذیب کرده بودند، ایمان بیاورند. این‌گونه خدا بر دل‌های کافران مهر می‌زند (اعراف/۱۰۱). برای آنها ساکنان آن شهری را مَثَل بزن، آن‌گاه که فرستادگان به آنجا آمدند … مردی از دورترین جای شهر دوان‌دوان آمد. گفت: ای قوم من، از این فرستادگان پیروی کنید … (یس/۱۳-۲۷).

آن‌چه خدا از ساکنان شهرها عاید فرستاده خود کرد، از آن خدا، فرستاده، از آنِ خویشاوندان، یتیمان، مستمندان و در راه‌مانده است تا میان توانگران شما دست به دست نگردد. … [این غنائم] از آنِ فقیران مهاجری است که از دیارشان و اموالشان رانده شدند. فضل خدا و خشنودی [او] را می‌طلبند و خدا و پیامبرش را یاری می‌کنند (حشر/۷-۸). چرا شما در راه خدا و [نجات] مستضعفان از مردان، زنان و کودکان، نمی‌جنگید؟ همان کسانی که می‌گویند: پروردگارا، ما را از این شهری که اهل آن ستمکار هستند، بیرون ببر و از جانب خود برای ما ولیّ قرار بده و از جانب خود برای ما یاوری قرار بده (نساء/۷۵). بی‌گمان شهرهایی را که پیرامون شما بود، هلاک کردیم و آیات را گوناگون بیان کردیم باشد که آنان برگردند پس چرا کسانی را که غیر از خدا به منزله معبودانی برای تقرّب گرفته بودند، آنها را یاری نکردند؟ بلکه از آنها گم شدند. این بود دروغ آنها و آن‌چه افترا می‌بستند (احقاف/۲۷-۲۸). آنها (یهودیان و منافقان) با شما به صورت گروهی جز در شهرهایی که مستحکم هستند یا از پشت دیوارها، نمی‌جنگند (حشر/۱۴).

سرزمین وادی، مدین، مدینه، بابل، مکه، مصر،  بابل، بیت الحرام، بیت العتیق، بیت‌المعمور، طور سینا

وَ مَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ إِلاَّ رِجَالًا نُّوحِي إِلَيْهِم مِّنْ أَهْلِ الْقُرَى (یوسف/۱۰۹) وَ لَوْ شِئْنَا لَبَعَثْنَا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ نَذِيرًا (فرقان/۵۱) وَ مَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّبِيٍّ إِلاَّ أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاء وَ الضَّرَّاء لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ* ثُمَّ بَدَّلْنَا مَكَانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّى عَفَواْ وَّ قَالُواْ قَدْ مَسَّ آبَاءنَا الضَّرَّاء وَ السَّرَّاء فَأَخَذْنَاهُم بَغْتَةً وَ هُمْ لاَ يَشْعُرُونَ (اعراف/۹۴-۹۵) وَ مَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ كَافِرُونَ* وَ قَالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوَالًا وَ أَوْلَادًا وَ مَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (سبأ/۳۴-۳۵) وَ كَذَلِكَ مَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءنَا عَلَى أُمَّةٍ وَ إِنَّا عَلَى آثَارِهِم مُّقْتَدُونَ* قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكُم بِأَهْدَى مِمَّا وَجَدتُّمْ عَلَيْهِ آبَاءكُمْ قَالُوا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ كَافِرُونَ* فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (زخرف/۲۳-۲۵) وَ إِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُواْ فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا (اسراء/۱۶) وَ كَذَلِكَ جَعَلْنَا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكَابِرَ مُجَرِمِيهَا لِيَمْكُرُواْ فِيهَا وَ مَا يَمْكُرُونَ إِلاَّ بِأَنفُسِهِمْ وَ مَا يَشْعُرُونَ* وَ إِذَا جَاءتْهُمْ آيَةٌ قَالُواْ لَن نُّؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِيَ رُسُلُ اللّهِ اللّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ (انعام/۱۲۳-۱۲۴) وَ كَأَيِّن مِّن قَرْيَةٍ عَتَتْ عَنْ أَمْرِ رَبِّهَا وَ رُسُلِهِ فَحَاسَبْنَاهَا حِسَابًا شَدِيدًا وَ عَذَّبْنَاهَا عَذَابًا نُّكْرًا* فَذَاقَتْ وَبَالَ أَمْرِهَا وَ كَانَ عَاقِبَةُ أَمْرِهَا خُسْرًا* أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ عَذَابًا شَدِيدًا فَاتَّقُوا اللَّهَ يَا أُوْلِي الْأَلْبَابِ الَّذِينَ آمَنُوا (طلاق/۸-۱۰) وَ مَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ* ذِكْرَى وَ مَا كُنَّا ظَالِمِينَ (شعراء/۲۰۸-۲۰۹) وَ مَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَى حَتَّى يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا وَ مَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَى إِلَّا وَ أَهْلُهَا ظَالِمُونَ (قصص/۵۹) ذَلِكَ أَن لَّمْ يَكُن رَّبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَى بِظُلْمٍ وَ أَهْلُهَا غَافِلُونَ (انعام/۱۳۱) وَ مَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرَى بِظُلْمٍ وَ أَهْلُهَا مُصْلِحُونَ (هود/۱۱۷) وَ مَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلاَّ وَ لَهَا كِتَابٌ مَّعْلُومٌ (حجر/۴) وَ كَأَيِّن مِّن قَرْيَةٍ أَمْلَيْتُ لَهَا وَ هِيَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ (حج/۴۸) فَكَأَيِّن مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَ هِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا وَ بِئْرٍ مُّعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَّشِيدٍ (حج/۴۵) وَ كَمْ أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَهَا فَتِلْكَ مَسَاكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَن مِّن بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا وَ كُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِينَ (قصص/۵۸) وَ كَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَ أَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ* فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ* لَا تَرْكُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ (انبیاء/۱۱-۱۳) وَ تِلْكَ الْقُرَى أَهْلَكْنَاهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَ جَعَلْنَا لِمَهْلِكِهِم مَّوْعِدًا (کهف/۵۹) وَ كَم مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا فَجَاءهَا بَأْسُنَا بَيَاتًا أَوْ هُمْ قَآئِلُونَ* فَمَا كَانَ دَعْوَاهُمْ إِذْ جَاءهُمْ بَأْسُنَا إِلاَّ أَن قَالُواْ إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (اعراف/۴-۵) أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَن يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا بَيَاتًا وَ هُمْ نَآئِمُونَ* أَوَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَن يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا ضُحًى وَ هُمْ يَلْعَبُونَ* أَفَأَمِنُواْ مَكْرَ اللّهِ فَلاَ يَأْمَنُ مَكْرَ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ* أَوَلَمْ يَهْدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ الأَرْضَ مِن بَعْدِ أَهْلِهَا أَن لَّوْ نَشَاء أَصَبْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَ نَطْبَعُ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لاَ يَسْمَعُونَ  (اعراف/۹۷-۱۰۰) وَ إِن مَّن قَرْيَةٍ إِلاَّ نَحْنُ مُهْلِكُوهَا قَبْلَ يَوْمِ الْقِيَامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوهَا عَذَابًا شَدِيدًا كَانَ ذَلِك فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا (اسراء/۵۸) وَ حَرَامٌ عَلَى قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا يَرْجِعُونَ* حَتَّى إِذَا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُم مِّن كُلِّ حَدَبٍ يَنسِلُونَ (انبیاء/۹۵-۹۶) وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَ الأَرْضِ وَ لَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ  (اعراف/۹۶).

وَ ضَرَبَ اللّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُّطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِّن كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللّهِ فَأَذَاقَهَا اللّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِمَا كَانُواْ يَصْنَعُونَ (نحل/۱۱۲).

القریه- الاقوام، وَ كَانَ فِي الْمَدِينَةِ [الصالح] تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ (نمل/۴۸).

وَ لَمَّا جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَى قَالُوا إِنَّا مُهْلِكُو أَهْلِ هَذِهِ الْقَرْيَةِ إِنَّ أَهْلَهَا كَانُوا ظَالِمِينَ* قَالَ إِنَّ فِيهَا لُوطًا قَالُوا نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَن فِيهَا لَنُنَجِّيَنَّهُ وَ أَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كَانَتْ مِنَ الْغَابِرِينَ (عنکبوت/۳۱-۳۲) وَ مَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلاَّ أَن قَالُواْ أَخْرِجُوهُم مِّن قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ (اعراف/۸۲) فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا أَخْرِجُوا آلَ لُوطٍ مِّن قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ (نمل/۵۶). [قال المرسلون لوط]  إِنَّا مُنزِلُونَ عَلَى أَهْلِ هَذِهِ الْقَرْيَةِ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ (عنکبوت/۳۴) فَلَمَّا جَاء آلَ لُوطٍ الْمُرْسَلُونَ … وَجَاء أَهْلُ الْمَدِينَةِ يَسْتَبْشِرُونَ* قَالَ إِنَّ هَؤُلاء ضَيْفِي فَلاَ تَفْضَحُونِ* وَ اتَّقُوا اللّهَ وَ لاَ تُخْزُونِ* قَالُوا أَوَلَمْ نَنْهَكَ عَنِ الْعَالَمِينَ* قَالَ هَؤُلاء بَنَاتِي إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ* لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ* فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُشْرِقِينَ* فَجَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَ أَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ* إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ* وَ إِنَّهَا لَبِسَبِيلٍ مُّقيمٍ* إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لِّلْمُؤمِنِينَ (حجر/۶۱-۷۷) وَ لَقَد تَّرَكْنَا مِنْهَا آيَةً بَيِّنَةً لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ (عنکبوت/۳۵) وَ لُوطًا آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَ عِلْمًا وَ نَجَّيْنَاهُ مِنَ الْقَرْيَةِ الَّتِي كَانَت تَّعْمَلُ الْخَبَائِثَ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَاسِقِينَ (انبیاء/۷۴) [الله الذی] َالْمُؤْتَفِكَةَ أَهْوَى* فَغَشَّاهَا مَا غَشَّى* فَبِأَيِّ آلَاء رَبِّكَ تَتَمَارَى  (نجم/۵۳-۵۵) وَ جَاء فِرْعَوْنُ وَ مَن قَبْلَهُ وَ الْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ* فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَّابِيَةً (حاقّه/۹-۱۰) أَلَمْ يَأْتِهِمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ قَوْمِ نُوحٍ وَ عَادٍ وَ ثَمُودَ وَ قَوْمِ إِبْرَاهِيمَ وِ أَصْحَابِ مَدْيَنَ وَ الْمُؤْتَفِكَاتِ أَتَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا كَانَ اللّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَ لَكِن كَانُواْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ  (توبه/۷۰).

وَ قَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَن نَّفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا [یوسف] حُبًّا إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلاَلٍ مُّبِينٍ (یوسف/۳۰) [قال الاخ الکبیر الاخوان یوسف لهم] ارْجِعُواْ إِلَى أَبِيكُمْ فَقُولُواْ يَا أَبَانَا إِنَّ ابْنَكَ سَرَقَ وَمَا شَهِدْنَا إِلاَّ بِمَا عَلِمْنَا وَمَا كُنَّا لِلْغَيْبِ حَافِظِينَ* وَ اسْأَلِ الْقَرْيَةَ الَّتِي كُنَّا فِيهَا وَ الْعِيْرَ الَّتِي أَقْبَلْنَا فِيهَا وَ إِنَّا لَصَادِقُونَ (یوسف/۸۱-۸۲).

قَالَ الْمَلأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُواْ مِن قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَا شُعَيْبُ وَ الَّذِينَ آمَنُواْ مَعَكَ مِن قَرْيَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا قَالَ أَوَ لَوْ كُنَّا كَارِهِينَ  (اعراف/۸۸)

وَ دَخَلَ الْمَدِينَةَ عَلَى حِينِ غَفْلَةٍ مِّنْ أَهْلِهَا فَوَجَدَ فِيهَا رَجُلَيْنِ يَقْتَتِلَانِ (قصص/۱۵) فَأَصْبَحَ فِي الْمَدِينَةِ خَائِفًا يَتَرَقَّبُ (قصص/۱۸) وَ جَاء رَجُلٌ مِّنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ يَسْعَى قَالَ يَا مُوسَى إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ فَاخْرُجْ إِنِّي لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ* فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (قصص/۲۰-۲۱) [قال موسی لعبد اتاه الله رحمه و علم] فَانطَلَقَا حَتَّى إِذَا أَتَيَا أَهْلَ قَرْيَةٍ اسْتَطْعَمَا أَهْلَهَا فَأَبَوْا أَن يُضَيِّفُوهُمَا فَوَجَدَا فِيهَا جِدَارًا يُرِيدُ أَنْ يَنقَضَّ فَأَقَامَهُ قَالَ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْرًا (کهف/۷۷) وَ أَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ … (کهف/۸۲).

قَالُواْ أَرْجِهْ وَ أَخَاهُ وَ أَرْسِلْ فِي الْمَدَآئِنِ حَاشِرِينَ (اعراف/۱۱۱) قَالُوا أَرْجِهِ وَ أَخَاهُ وَ ابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (شعراء/۳۶) يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (اعراف/۱۱۲)

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (شعراء/۵۳) قَالَ فِرْعَوْنُ [لساحرین] آمَنتُم بِهِ قَبْلَ أَن آذَنَ لَكُمْ إِنَّ هَذَا لَمَكْرٌ مَّكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُواْ مِنْهَا أَهْلَهَا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (اعراف/۱۲۳).

[یا بنی اسرائیل اذکروا] إِذْ قُلْنَا ادْخُلُواْ هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُواْ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَ ادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا وَ قُولُواْ حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ وَ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ (بقره/۵۸) وَ إِذْ قِيلَ لَهُمُ اسْكُنُواْ هَذِهِ الْقَرْيَةَ وَ كُلُواْ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ وَ قُولُواْ حِطَّةٌ وَ ادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطِيئَاتِكُمْ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ (اعراف/۱۶۱) وَ إِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَن نَّصْبِرَ عَلَىَ طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنبِتُ الأَرْضُ مِن بَقْلِهَا وَ قِثَّآئِهَا وَ فُومِهَا وَ عَدَسِهَا وَ بَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُواْ مِصْرًا فَإِنَّ لَكُم مَّا سَأَلْتُمْ (بقره/۶۱) و اَسْأَلْهُمْ (الیهود) عَنِ الْقَرْيَةِ الَّتِي كَانَتْ حَاضِرَةَ الْبَحْرِ إِذْ يَعْدُونَ فِي السَّبْتِ (اعراف/۱۶۳).

قَالَتْ (الملکه السبأ) إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَ جَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً وَ كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ  (نمل/۳۴).

وَ جَعَلْنَا بَيْنَهُمْ (اهل‌السبأ) وَ بَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَ قَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَ أَيَّامًا آمِنِينَ* فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَ ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَ مَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (سبأ/۱۸-۱۹).

فَلَوْلاَ كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلاَّ قَوْمَ يُونُسَ لَمَّآ آمَنُواْ كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الخِزْيِ فِي الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَ مَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ (یونس/۹۸).

[قال أصحاب الکهف] فَابْعَثُوا أَحَدَكُم بِوَرِقِكُمْ هَذِهِ إِلَى الْمَدِينَةِ فَلْيَنظُرْ أَيُّهَا أَزْكَى طَعَامًا فَلْيَأْتِكُم بِرِزْقٍ مِّنْهُ وَ لْيَتَلَطَّفْ وَ لَا يُشْعِرَنَّ بِكُمْ أَحَدًا* إِنَّهُمْ إِن يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ يَرْجُمُوكُمْ أَوْ يُعِيدُوكُمْ فِي مِلَّتِهِمْ وَ لَن تُفْلِحُوا إِذًا أَبَدًا (کهف/۱۹-۲۰).

أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلَى قَرْيَةٍ وَ هِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّىَ يُحْيِي هََذِهِ اللّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا … قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (بقره/۲۵۹).

وَ كَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِّتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَ مَنْ حَوْلَهَا وَ تُنذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَيْبَ فِيهِ فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ (شوری/۷) وَ هَذَا كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَكٌ مُّصَدِّقُ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لِتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَ مَنْ حَوْلَهَا (انعام/۹۲) وَ قَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِّنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ (زخرف/۳۱) وَ لَقَدْ أَتَوْا عَلَى الْقَرْيَةِ الَّتِي أُمْطِرَتْ مَطَرَ السَّوْءِ أَفَلَمْ يَكُونُوا يَرَوْنَهَا بَلْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ نُشُورًا (فرقان/۴۰) مَا آمَنَتْ قَبْلَهُم مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا أَفَهُمْ يُؤْمِنُونَ (انبیاء/۶) وَ كَأَيِّن مِّن قَرْيَةٍ هِيَ أَشَدُّ قُوَّةً مِّن قَرْيَتِكَ الَّتِي أَخْرَجَتْكَ أَهْلَكْنَاهُمْ فَلَا نَاصِرَ لَهُمْ  (محمّد/۱۳).

ذَلِكَ (عاقبه القوم هود، صالح، لوط، قوم شعیب، فرعون و قومه) مِنْ أَنبَاء الْقُرَى نَقُصُّهُ عَلَيْكَ مِنْهَا قَآئِمٌ وَ حَصِيدٌ* وَ مَا ظَلَمْنَاهُمْ وَ لَكِن ظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ مِن شَيْءٍ لِّمَّا جَاء أَمْرُ رَبِّكَ وَ مَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ* وَ كَذَلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَى وَ هِيَ ظَالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (هود/۱۰۰-۱۰۲) تِلْكَ الْقُرَى نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنبَآئِهَا وَ لَقَدْ جَاءتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا كَانُواْ لِيُؤْمِنُواْ بِمَا كَذَّبُواْ مِن قَبْلُ كَذَلِكَ يَطْبَعُ اللّهُ عَلَىَ قُلُوبِ الْكَافِرِينَ (اعراف/۱۰۱) وَ اضْرِبْ لَهُم مَّثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جَاءهَا الْمُرْسَلُونَ … وَ جَاء مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعَى قَالَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ … (یس/۱۳-۲۷).

مَّا أَفَاء اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبَى وَ الْيَتَامَى وَ الْمَسَاكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاء مِنكُمْ … [هذا الغنائم] لِلْفُقَرَاء الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيارِهِمْ وَ أَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَ رِضْوَانًا وَ يَنصُرُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُوْلَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (حشر/۷-۸) وَ مَا لَكُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاء وَ الْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَ اجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ وَلِيًّا وَ اجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ نَصِيرًا  (نساء/۷۵) وَ لَقَدْ أَهْلَكْنَا مَا حَوْلَكُم مِّنَ الْقُرَى وَ صَرَّفْنَا الْآيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ* فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَ ذَلِكَ إِفْكُهُمْ وَمَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (احقاف/۲۷-۲۸) لَا يُقَاتِلُونَكُمْ )الیهود و المنافقین) جَمِيعًا إِلَّا فِي قُرًى مُّحَصَّنَةٍ أَوْ مِن وَرَاء جُدُرٍ (حشر/۱۴).