چکیده: هر کس خریدار سحر باشد، در آخرت بهره‌ای ندارد. ساحر هر جا برود، رستگار نمی‌شود. اقوام صالح، شعیب و موسی، پیامبران خود را ساحر می‌دانستند. موسی با معجزات خود بر ساحران پیروز شد و ساحران به او ایمان آوردند. کافران نیز پیامبر را ساحر و قرآن و تورات را سحر می‌دانستند.

[قوم صالح] گفتند: تو به‌راستی از سحرشدگان هستی (شعراء/۱۵۳).

[قوم شعیب] گفتند: تو به یقین از سحرشدگان هستی (شعراء/۱۸۵).

به یقین موسی را با آیات خود و حجّتی آشکار به سوی فرعون، هامان و قارون فرستادیم. اما گفتند: ساحری دروغگو است (غافر/۲۳-۲۴). چون موسی آیات روشن ما را برای آنان (فرعون و سران او) آورد، گفتند: این جز سحری ساختگی نیست (قصص/۳۶). چون آیات روشن ما به سوی آنان آمد، گفتند: این سحری آشکار است. با آن‌که دل‌های آنها به آن یقین داشت، از روی ظلم و تکبّر آن را انکار کردند. پس ببین عاقبت فسادکاران چگونه بود (نمل/۱۳-۱۴). چون حق از نزد ما به سوی آنان (فرعون و سران او) آمد، گفتند: بی‌گمان این سحری آشکار است. موسی گفت: آیا وقتی به سوی شما  آمد، می‌گویید: [این سحر است]؟ آیا این سحر است حال آن که ساحران رستگار نمی‌شوند (یونس/۷۶-۷۷). به‌راستی ما به موسی نُه نشانه آشکار دادیم. پس، از بنی‌اسرائیل بپرس، آن‌گاه که [موسی] نزد آنها آمد و فرعون به او گفت: ای موسی، بی‌تردید من تو را سحر‌شده می‌پندارم. گفت: تو می‌دانی که این‌ها را که مایه بینش‌هاست جز پروردگار آسمان‌ها و زمین نازل نکرده است. به‌راستی ای فرعون، من تو را هلاک‌شده می‌پندارم (اسراء/۱۰۱-۱۰۲). [فرعون] به سرانی که اطراف او بودند، گفت: بی‌تردید این ساحری بسیار داناست. می‌خواهد با سحر خود، شما را از سرزمینتان بیرون کند. اکنون چه رأی می‌دهید (شعراء/۳۴-۳۵)؟ سران قوم فرعون گفتند: به‌راستی این ساحری داناست. می‌خواهد شما را از سرزمینتان بیرون کند. اکنون چه رأی می‌دهید (اعراف/۱۰۹-۱۱۰)؟ [فرعونیان] گفتند: هر گونه نشانه‌ای که با آن، ما را سحر کنی برای ما بیاوری، ما به تو ایمان‌آورنده نیستیم (اعراف/۱۳۲).  او با ارکان خود، روی برتافت و گفت: [این شخص] ساحر یا دیوانه است (ذاریات/۳۹). گفتند: او و برادرش را بازداشت کن و گردآورندگان را به شهرها بفرست (اعراف/۱۱۱؛ شعراء/۳۶) تا هر ساحر دانایی را نزد تو بیاورند (اعراف/۱۱۲؛ شعراء/۳۷). به‌راستی ما همه آیات خود را به او (فرعون) نشان دادیم ولی آنها را تکذیب کرد و سر باز زد. گفت: ای موسی، آیا آمده‌ای تا با سحر خود ما را از سرزمینمان بیرون کنی؟ ما بی‌گمان برای تو، سحری مثل آن خواهیم آورد. پس میان ما و خودت زمانی را قرار ده که نه ما آن را خلاف کنیم و نه تو. [آن هم] در مکانی هموار. [موسی] گفت: وعده شما روز جشن باشد و مردم پیش از ظهر، گرد می‌آیند (طه/۵۶-۵۹). فرعون گفت: هر ساحر دانایی را پیش من آورید (یونس/۷۹). پس فرعون برگشت. همه نیرنگ خود را گرد آورد و سپس باز آمد (طه/۶۰). ساحران برای موعد روزی معلوم گردآوری شدند و به مردم گفته شد: آیا شما هم جمع خواهید شد به این امید که اگر ساحران غالب شدند، از آنان پیروی کنیم (شعراء/۳۸-۴۰)؟ ساحران نزد فرعون آمدند و گفتند: اگر ما پیروز شویم، برای ما پاداشی خواهد بود (اعراف/۱۱۳؛ شعراء/۴۱)؟ گفت: آری. به یقین شما از مقرّبان خواهید بود (اعراف/۱۱۴؛ شعراء/۴۲). چون ساحران آمدند (یونس/۸۰)، موسی به آنان گفت: وای بر شما، به خدا دروغ نبندید که شما را به عذابی هلاک می‌کند. هر کس دروغ بندد، ناامید می‌گردد. [ساحران] میان خود، درباره کارشان به نزاع برخاستند و پنهانی نجوا کردند. [فرعونیان] گفتند: بی‌تردید این دو نفر، ساحر هستند. می‌خواهند شما را با سحر خود از سرزمینتان بیرون کنند و آیین والای شما را براندازند پس نیرنگ خود را گرد آورید سپس صف پیش آیید. در حقیقت امروز هر کس پیروز شود، رستگار می‌گردد (طه/۶۱-۶۴). [ساحران] گفتند: ای موسی، تو می‌افکنی یا ما بیفکنیم (اعراف/۱۱۵)؟ تو می‌افکنی یا [ما] نخستین کس باشیم که می‌اندازیم (طه/۶۵)؟ گفت: بلکه شما بیندازید (طه/۶۶؛ اعراف/۱۱۶). موسی به آنها گفت: آن چه را قرار است بیندازید، بیندازید (یونس/۸۰؛ شعراء/۴۳). پس ریسمان‌ها و چوبدستی‌های خود را انداختند و گفتند: به عزّت فرعون ما به یقین پیروز هستیم (شعراء/۴۴). چون افکندند (اعراف/۱۱۶؛ یونس/۸۱)، دیدگان مردم را سحر کردند. آنان را به ترس انداختند و سحری بزرگ به میان آوردند (اعراف/۱۱۶) پس ناگهان ریسمان‌ها و چوبدستی‌های آنان بر اثر سحر آنها، در خیال موسی [چنین] می‌نمود که آنها به شتاب می‌خزند. پس موسی در خود، بیمی احساس کرد. گفتیم: نترس که تو خود برتر هستی (طه/۶۶-۶۸). موسی گفت: آن‌چه را شما به میان آوردید، سحر است. به‌راستی خدا آن را باطل خواهد کرد. بی‌تردید خدا عمل مفسدان را اصلاح نمی‌کند. خدا با کلمات خود، حق را ثابت می‌گرداند. هر چند مجرمان را خوش نیاید (یونس/۸۱-۸۲). به موسی وحی کردیم (اعراف/۱۱۷) آن چه در دست راست داری، بینداز (طه/۶۹). عصای خود را بینداز (اعراف/۱۱۷) تا هر چه را ساخته‌اند، ببلعد. در حقیقت آن چه ساخته‌اند، نیرنگ ساحر است. ساحر هر جا برود، رستگار نمی‌شود (طه/۶۹). پس موسی عصای خود را افکند (شعراء/۴۵). ناگاه آن چه را به دروغ بافته بودند، بلعید (اعراف/۱۱۷؛ شعراء/۴۵). پس حقیقت آشکار شد و کارهایی که می‌کردند، باطل شد و در آنجا مغلوب و خوار شدند (اعراف/۱۱۸-۱۱۹). ساحران به سجده افتادند (اعراف/۱۲۰؛ طه/۷۰؛ شعراء/۴۶). گفتند: به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (اعراف/۱۲۱؛ شعراء/۴۷). پروردگار موسی و هارون (اعراف/۱۲۲؛ طه/۷۰؛ شعراء/۴۸). فرعون گفت: آیا پیش از آن‌که به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید (اعراف/۱۲۳؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹)؟ بی‌تردید این نیرنگی است که در شهر به راه انداخته‌اید تا مردمش را از آن بیرون کنید (اعراف/۱۲۳). به‌راستی او همان بزرگ شما است که به شما سحر آموخته است (طه/۷۱؛ شعراء/۴۹). به‌زودی خواهید دانست (اعراف/۱۲۳؛ شعراء/۴۹). بی‌شک دست‌ها و پاهای شما را خلاف یکدیگر، قطع می‌کنم (اعراف/۱۲۴؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹). همه شما را به دار خواهم آویخت (اعراف/۱۲۴؛ شعراء۴۹). شما را به تنه‌های درخت خرما به دار می‌آویزم تا بدانید عذاب کدام‌یک از شما سخت‌تر و پایدارتر است (طه/۷۱). گفتند: ما هرگز تو را بر معجزاتی که به سوی ما آمده و بر آن کس که ما را پدید آورده است، ترجیح نخواهیم داد. پس هر حکمی می‌خواهی، بکن. تنها در این زندگی دنیا است که تو حکم می‌کنی (طه/۷۲). تو از ما انتقام نمی‌گیری جز برای این که ما به معجزات پروردگارمان، وقتی برای ما آمد، ایمان آوردیم (اعراف/۱۲۶). ما به پروردگار خود ایمان آوردیم تا گناهان ما و آن سحری که ما را به آن وادار کردی، بر ما ببخشاید. خدا بهتر و پایدارتر است (طه/۷۳). گفتند: باکی نیست (شعراء/۵۰). ما به سوی پروردگار خود رو می‌آوریم (اعراف/۱۲۵؛ شعراء/۵۰). امیدواریم پروردگارمان خطاهای ما را بر ما ببخشاید که نخستین ایمان‌آورندگان بودیم (شعراء/۵۱). پروردگارا، بر ما شکیبایی فرو ریز و ما را مسلمان بمیران (اعراف/۱۲۶).

ما نشانه‌ای به آنان نشان نمی‌دادیم مگر این‌که آن، از نظیر آن بزرگتر بود و آنها را به عذاب گرفتار کردیم تا شاید باز گردند. گفتند: ای ساحر، پروردگارت را به آن‌چه با تو عهد کرده، برای ما بخوان که ما بی‌گمان هدایت خواهیم شد (زخرف/۴۸-۴۹).

[برخی از یهود] آن‌چه را شیاطین در حکومت سلیمان خوانده بودند، پیروی کردند. سلیمان کفر نورزید لیکن آن شیطان‌ها به کفر گراییدند که به مردم سحر می‌آموختند و آن‌چه را بر آن دو فرشته هاروت و ماروت در بابل فرستاده شده بود، [پیروی کردند] با این که آن دو فرشته هیچ کس را تعلیم نمی‌کردند مگر آن‌که می‌گفتند: ما آزمایشی هستیم پس کافر نشوی. آنها از آن دو [فرشته] چیزهایی می‌آموختند که با آن، میان مرد و همسرش را جدایی بیفکنند هر چند بدون اجازه خدا نمی‌توانستند با آن به کسی زیان برسانند. چیزهایی می‌آموختند که برای آنان زیان داشت و سودی به آنان نمی‌رسانید. بی‌گمان دریافته بودند که هر کس خریدار این (سحر) باشد، در آخرت بهره‌ای ندارد. چه بد بود آن‌چه به جان خریدند، اگر می‌دانستند. اگر آنان ایمان آورده و تقوا پیشه کرده بودند، بی‌تردید پاداشی که از نزد خدا می‌یافتند، بهتر بود اگر می‌دانستند (بقره/۱۰۲-۱۰۳).

عیسی پسر مریم گفت: ای فرزندان اسرائیل، من فرستاده خدا به سوی شما هستم. تورات را که پیش از من بوده است، تصدیق می‌کنم و به فرستاده‌ای او که پس از من می‌آید و نام او احمد است، بشارتگر هستم پس هنگامی که برای آنان دلایل روشن آورد، گفتند: این سحری آشکار است. چه کسى ستمکارتر از آن کسی است که با آن‌که به سوى اسلام خوانده مى‌شود، بر خدا دروغ مى‏بندد (صف/۶-۷)؟ خدا فرمود: ای عیسی ‌پسر مریم، نعمت مرا بر خود و مادرت به یاد آور آن‌گاه که تو را به روح القدس تأیید کردم که در گهواره و در میانسالی با مردم سخن گفتی. آن‌گاه که تو را کتاب، حکمت، تورات و انجیل آموختم و آن‌گاه که به اذن من از گل، به شکل پرنده می‌ساختی و در آن می‌دمیدی و به اذن من پرنده‌ای می‌شد. کور مادرزاد و پیس را به اذن من شفا می‌دادی و آن‌گاه که مردگان را به اذن من بیرون می‌آوردی و آن‌گاه که بنی‌اسرائیل را هنگامی که برای آنان حجّت‌های آشکار آورده بودی، از تو بازداشتم پس کسانی از آنان که کافر شده بودند، گفتند: این جز سحری آشکار نیست (مائده/۱۱۰).

هیچ پند تازه‌ای از پروردگارشان (مردم) نیامد مگر این که بازی‌کنان آن را شنیدند در حالی‌که دل‌های آنان مشغول است. آنان که ستم کردند، پنهانی نجوا کردند که آیا این جز بشری مانند شماست؟ آیا به سوی سحر می‌روید با این‌که می‌بینید (انبیاء/۲-۳)؟ آیا برای مردم شگفت‌آور است که به مردی از خودشان وحی کردیم که مردم را بیم ده و به کسانی که ایمان آورده‌اند، مژده بده که برای آنان نزد پروردگارشان سابقه نیک است؟ کافران گفتند: بی‌گمان این  ساحری آشکار است (یونس/۲). از این‌که هشدار دهنده‌ای از خودشان برای آنها آمده، در شگفت هستند و می‌گویند: این ساحری دروغگو است (ص/۴). هنگامی که به تو گوش می‌دهند، ما بهتر می‌دانیم به چه منظوری گوش می‌دهند و آن‌گاه که به نجوا می‌پردازند، وقتی که ستمگران می‌گویند: جز مردی سحرشده را پیروی نمی‌کنید. ببین چگونه براى تو مثل‌ها زدند و گمراه شدند پس راه به جایى نمى‏ توانند ببرند (اسراء/۴۷-۴۸). ستمکاران گفتند: جز مردی سحرشده را پیروی نمی‌کنید (فرقان/۸). بر کسانی که پیش از آنها بودند، هیچ پیامبری نیامد جز این که گفتند: ساحر یا دیوانه‌ای است (ذاریات/۵۲).

چون حق از جانب ما برای آنان آمد، گفتند: چرا نظیر آن‌چه به موسی داده شده، به او داده نشده است؟ آیا به آن‌چه پیش از این به موسی داده شد، کفر نورزیدند؟ گفتند: هر دو سحرند که یکدیگر را پشتیبانی می‌کنند و ما همه را منکر هستیم (قصص/۴۸)؟

چون آیات روشن ما برای آنان (کافران) خوانده شود، آنان که به حق چون به سویشان آمد، کفر ورزیدند، گفتند: این سحری آشکار است (احقاف/۷). چون آیات روشن ما بر آنان خوانده شود، می‌گویند: این جز مردی نیست که می‌خواهد شما را از آن‌چه پدرانتان می‌پرستیدند، بازدارد. می‌گویند: این جز دروغی بربافته نیست. کسانی که به حق چون به سوی آنان آمد، کافر شدند، می‌گویند: این جز سحری آشکار نیست (سبأ/۴۳). چون نشانه‌ای ببینند، به ریشخند می‌پردازند و می‌گویند: این جز سحری آشکار نیست (صافّات/۱۴-۱۵). اگر مکتوبی نوشته بر کاغذ، بر تو نازل می‌کردیم و آنان آن را با دست‌های خود لمس می‌کردند، بی‌تردید کافران می‌گفتند: این جز سحری آشکار نیست (انعام/۷). اگر بگویی شما پس از مرگ برانگیخته خواهید شد، به یقین کسانی که کافر شدند، خواهند گفت: این جز سحری آشکار نیست (هود/۷).

اگر دری از آسمان بر آنان (کافران) می‌گشودیم که در آن پیوسته بالا می‌رفتند، بی‌گمان می‌گفتند: جز این نیست که ما چشم‌بندی شده‌ایم بلکه ما مردمی سحر‌شده هستیم (حجر/۱۴-۱۵). بگو، فرمانروایی هر چیزی به دست کیست؟ اگر می‌دانید [کیست آن که] پناه می‌دهد و در پناه کسی نمی‌رود؟ خواهند گفت: خدا. بگو، پس چگونه دستخوش سحر شده‌اید (مومنون/۸۸-۸۹)؟

هنگامی که حق برای آنان (مشرکان) آمد، گفتند: این سحری است. به‌راستی ما به آن کافر هستیم (زخرف/۳۰). هر گاه نشانه‌ای ببینند، روی بگردانند و گویند: این سحری دائم است. تکذیب کردند و هوس‌هاى خود را پیروی کردند (قمر/۲-۳). مرا با آن‌ که [او را] تنها آفریدم، واگذار … گفت: این [قران] جز سحری که آموخته‌اند، نیست این غیر از سخن بشر نیست. به زودی او را به سقر (جهنم) در آورم (مدّثّر/۱۱-۲۶).

بگو، پناه می‌برم به پروردگار سپیده‌دم … از شرّ دمندگان در گره‌ها (زنان ساحر) (فلق/۱-۴).

روزى که [تکذیب‌کنندگان] به سوى آتش جهنّم کشیده مى ‏شوند چه کشیدنى [به آنان می‌گویند:] این همان آتشی است که آن را تکذیب می‌کردید. آیا این سحر است یا شما نمی‌بینید (طور/۱۳-۱۵)؟

قَالُوا (قوم صالح) إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (شعراء/۱۵۳)

قَالُوا (قوم شعیب) إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (شعراء/۱۸۵)

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا وَ سُلْطَانٍ مُّبِينٍ* إِلَى فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ قَارُونَ فَقَالُوا سَاحِرٌ كَذَّابٌ (غافر/۲۳-۲۴) فَلَمَّا جَاءهُم (فرعون و ملإه) مُّوسَى بِآيَاتِنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّفْتَرًى (قصص/۳۶) فَلَمَّا جَاءتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ* وَجَحَدُوا بِهَا وَ اسْتَيْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَ عُلُوًّا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ (نمل/۱۳-۱۴) فَلَمَّا جَاءهُمُ (فرعون و ملإه) الْحَقُّ مِنْ عِندِنَا قَالُواْ إِنَّ هَذَا لَسِحْرٌ مُّبِينٌ* قَالَ مُوسَى أَتقُولُونَ لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءكُمْ أَسِحْرٌ هَذَا وَ لاَ يُفْلِحُ السَّاحِرُونَ (یونس/۷۶-۷۷) وَ لَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَونُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَى مَسْحُورًا* قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنزَلَ هَؤُلاء إِلاَّ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ بَصَآئِرَ وَ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَونُ مَثْبُورًا (اسراء/۱۰۱-۱۰۲) قَالَ [فرعون]  لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ*  يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (شعراء/۳۴-۳۵) قَالَ الْمَلأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ* يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُمْ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (اعراف/۱۰۹-۱۱۰) وَ قَالُواْ مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِن آيَةٍ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (اعراف/۱۳۲)  فَتَوَلَّى بِرُكْنِهِ وَ قَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ (ذاریات/۳۹) قَالُواْ أَرْجِهْ وَ أَخَاهُ وَ أَرْسِلْ فِي الْمَدَآئِنِ حَاشِرِينَ (اعراف/۱۱۱) قَالُوا أَرْجِهِ وَ أَخَاهُ وَ ابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (شعراء/۳۷) يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (اعراف/۱۱۲؛ شعراء/۳۷) وَ لَقَدْ أَرَيْنَاهُ آيَاتِنَا كُلَّهَا فَكَذَّبَ وَ أَبَى* قَالَ أَجِئْتَنَا لِتُخْرِجَنَا مِنْ أَرْضِنَا بِسِحْرِكَ يَا مُوسَى* فَلَنَأْتِيَنَّكَ بِسِحْرٍ مِّثْلِهِ فَاجْعَلْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَكَ مَوْعِدًا لَّا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَ لَا أَنتَ مَكَانًا سُوًى* قَالَ مَوْعِدُكُمْ يَوْمُ الزِّينَةِ وَ أَن يُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى (طه/۵۶-۵۹) وَ قَالَ فِرْعَوْنُ ائْتُونِي بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (یونس/۷۹) فَتَوَلَّى فِرْعَوْنُ فَجَمَعَ كَيْدَهُ ثُمَّ أَتَى (طه/۶۰) فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ* وَ قِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ* لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (شعراء/۳۸-۴۰) وَ جَاء السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالْواْ إِنَّ لَنَا لأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ (اعراف/۱۱۳) فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ (شعراء/۴۱) قَالَ نَعَمْ وَ إ َنَّكُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (اعراف/۱۱۴؛ شعراء/۴۲) فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ (یونس/۸۰) قَالَ لَهُم مُّوسَى وَيْلَكُمْ لَا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَيُسْحِتَكُمْ بِعَذَابٍ وَ قَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى* فَتَنَازَعُوا (السحرة) أَمْرَهُم بَيْنَهُمْ وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى* قَالُوا إِنْ هَذَانِ لَسَاحِرَانِ يُرِيدَانِ أَن يُخْرِجَاكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِمَا وَ يَذْهَبَا بِطَرِيقَتِكُمُ الْمُثْلَى* فَأَجْمِعُوا كَيْدَكُمْ ثُمَّ ائْتُوا صَفًّا وَ قَدْ أَفْلَحَ الْيَوْمَ مَنِ اسْتَعْلَى (طه/۶۱-۶۴) قَالُواْ (السحرة) يَا مُوسَى إِمَّا أَن تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَن نَّكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ (اعراف/۱۱۵) إِمَّا أَن تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَن نَّكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقَى (طه/۶۵) قَالَ بَلْ أَلْقُوا (طه/۶۶؛ اعراف/۱۱۶) قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُواْ مَا أَنتُم مُّلْقُونَ (یونس/۸۰؛ شعراء/۴۳) فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَ عِصِيَّهُمْ وَ قَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ (شعراء/۴۴) فَلَمَّا أَلْقَوْاْ (اعراف/۱۱۶؛ یونس/۸۱) سَحَرُواْ أَعْيُنَ النَّاسِ وَ اسْتَرْهَبُوهُمْ وَ جَاءوا بِسِحْرٍ عَظِيمٍ (اعراف/۱۱۶) فَإِذَا حِبَالُهُمْ وَ عِصِيُّهُمْ يُخَيَّلُ إِلَيْهِ مِن سِحْرِهِمْ أَنَّهَا تَسْعَى* فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُّوسَى* قُلْنَا لَا تَخَفْ إِنَّكَ أَنتَ الْأَعْلَى (طه/۶۶-۶۸) قَالَ مُوسَى مَا جِئْتُم بِهِ السِّحْرُ إِنَّ اللّهَ سَيُبْطِلُهُ إِنَّ اللّهَ لاَ يُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِينَ* وَ يُحِقُّ اللّهُ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ (یونس/۸۱-۸۲) وَ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى (اعراف/۱۱۷) وَ أَلْقِ مَا فِي يَمِينِكَ  (طه/۶۹) أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ (اعراف/۱۱۷) تَلْقَفْ مَا صَنَعُوا إِنَّمَا صَنَعُوا كَيْدُ سَاحِرٍ وَ لَا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتَى (طه/۶۹) فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ (شعراء/۴۵) فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ (اعراف/۱۱۷؛ شعراء/۴۵) فَوَقَعَ الْحَقُّ وَ بَطَلَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ* فَغُلِبُواْ هُنَالِكَ وَ انقَلَبُواْ صَاغِرِينَ (اعراف/۱۱۸-۱۱۹) وَ أُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ (اعراف/۱۲۰؛ شعراء/۴۶) فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سُجَّدًا (طه/۷۰) قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (اعراف/۱۲۱؛ شعراء/۴۷) رَبِّ مُوسَى وَ هَارُونَ (اعراف/۱۲۲؛ شعراء/۴۸) قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ هَارُونَ وَ مُوسَى )طه/۷۰) قَالَ فِرْعَوْنُ آمَنتُم بِهِ قَبْلَ أَن آذَنَ لَكُمْ (اعراف/۱۲۳) قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ (طه/۷۱؛ شعراء/۴۹) إِنَّ هَذَا لَمَكْرٌ مَّكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُواْ مِنْهَا أَهْلَهَا (اعراف/۱۲۳) إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ (طه/۷۱؛ شعراء/۴۹) فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (اعراف/۱۲۳؛ شعراء/۴۹) لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَ أَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ (اعراف/۱۲۴؛ طه/۷۱؛ شعراء/۴۹) وَ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (اعراف/۱۲۴؛ شعراء۴۹)  وَ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ فِي جُذُوعِ النَّخْلِ وَ لَتَعْلَمُنَّ أَيُّنَا أَشَدُّ عَذَابًا وَ أَبْقَى (طه/۷۱) قَالُوا لَن نُّؤْثِرَكَ عَلَى مَا جَاءنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَ الَّذِي فَطَرَنَا فَاقْضِ مَا أَنتَ قَاضٍ إِنَّمَا تَقْضِي هَذِهِ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (طه/۷۲) وَ مَا تَنقِمُ مِنَّا إِلاَّ أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءتْنَا (اعراف/۱۲۶) إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنَا لِيَغْفِرَ لَنَا خَطَايَانَا وَ مَا أَكْرَهْتَنَا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ وَ اللَّهُ خَيْرٌ وَ أَبْقَى (طه/۷۳) قَالُوا لَا ضَيْرَ (شعراء/۵۰) إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (اعراف/۱۲۵؛ شعراء/۵۰) إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ (شعراء/۵۱) رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَ تَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ (اعراف/۱۲۶)

وَ مَا نُرِيهِم مِّنْ آيَةٍ إِلَّا هِيَ أَكْبَرُ مِنْ أُخْتِهَا وَ أَخَذْنَاهُم بِالْعَذَابِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ* وَ قَالُوا يَا أَيُّهَا السَّاحِرُ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ إِنَّنَا لَمُهْتَدُونَ (زخرف/۴۸-۴۹)

وَ اتَّبَعُواْ (الیهود) مَا تَتْلُواْ الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ وَ مَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَ لَكِنَّ الشَّيْاطِينَ كَفَرُواْ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَ مَا أُنزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَ مَارُوتَ وَ مَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولاَ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلاَ تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ زَوْجِهِ وَ مَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللّهِ وَ يَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَ لاَ يَنفَعُهُمْ وَ لَقَدْ عَلِمُواْ لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ وَ لَبِئْسَ مَا شَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ* وَ لَوْ أَنَّهُمْ آمَنُواْ و اتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّه خَيْرٌ لَّوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ (بقره/۱۰۲-۱۰۳)

وَ إِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُم مُّصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَ مُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِن بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءهُم بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ* وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَ هُوَ يُدْعَى إِلَى الْإِسْلَامِ (صف/۶-۷) إِذْ قَالَ اللّهُ يَا عِيسى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَ عَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدتُّكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ كَهْلًا وَ إِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ التَّوْرَاةَ وَ الإِنجِيلَ وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِي وَ تُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَ الأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوتَى بِإِذْنِي وَ إِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِينٌ (مائده/۱۱۰)

مَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مَّن رَّبِّهِم مُّحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ يَلْعَبُونَ* لَاهِيَةً قُلُوبُهُمْ وَ أَسَرُّواْ النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَ أَنتُمْ تُبْصِرُونَ (انبیاء/۲-۳) أَكَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَيْنَا إِلَى رَجُلٍ مِّنْهُمْ أَنْ أَنذِرِ النَّاسَ وَ بَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُواْ أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِندَ رَبِّهِمْ قَالَ الْكَافِرُونَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ مُّبِينٌ (یونس/۲) وَ عَجِبُوا أَن جَاءهُم مُّنذِرٌ مِّنْهُمْ وَ قَالَ الْكَافِرُونَ هَذَا سَاحِرٌ كَذَّابٌ (ص/۴) نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَ إِذْ هُمْ نَجْوَى إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلاَّ رَجُلًا مَّسْحُورًا* انظُرْ كَيْفَ ضَرَبُواْ لَكَ الأَمْثَالَ فَضَلُّواْ فَلاَ يَسْتَطِيعْونَ سَبِيلًا (اسراء/۴۷-۴۸) وَ قَالَ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَّسْحُورًا (فرقان/۸) مَا أَتَى الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ (ذاریات/۵۲)

فَلَمَّا جَاءهُمُ الْحَقُّ مِنْ عِندِنَا قَالُوا لَوْلَا أُوتِيَ مِثْلَ مَا أُوتِيَ مُوسَى أَوَلَمْ يَكْفُرُوا بِمَا أُوتِيَ مُوسَى مِن قَبْلُ قَالُوا سِحْرَانِ تَظَاهَرَا وَ قَالُوا إِنَّا بِكُلٍّ كَافِرُونَ (قصص/۴۸)

وَ إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ (احقاف/۷) وَ إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَن يَصُدَّكُمْ عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُكُمْ وَ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْكٌ مُّفْتَرًى وَ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ (سبأ/۴۳) وَ إِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ* وَ قَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ (صافّات/۱۴-۱۵) وَ لَوْ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ كِتَابًا فِي قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِينٌ (انعام/۷) وَ لَئِن قُلْتَ إِنَّكُم مَّبْعُوثُونَ مِن بَعْدِ الْمَوْتِ لَيَقُولَنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِينٌ (هود/۷)

وَ لَوْ فَتَحْنَا عَلَيْهِم (الکافرین) بَابًا مِّنَ السَّمَاءِ فَظَلُّواْ فِيهِ يَعْرُجُونَ* لَقَالُواْ إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ (حجر/۱۴-۱۵) قُلْ مَن بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَ هُوَ يُجِيرُ وَ لَا يُجَارُ عَلَيْهِ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ* سَيَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ (مومنون/۸۸-۸۹)

وَ لَمَّا جَاءهُمُ (المشرکین) الْحَقُّ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ وَ إِنَّا بِهِ كَافِرُونَ (زخرف/۳۰) وَ إِن يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُّسْتَمِرٌّ* وَ كَذَّبُوا وَ اتَّبَعُوا أَهْوَاءهُمْ (قمر/۲-۳) ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا … فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ* إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ* سَأُصْلِيهِ سَقَرَ (مدّثّر/۱۱-۲۶)

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ …  مِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ (فلق/۱-۴)

يَوْمَ يُدَعُّونَ (المکذّبون) إِلَى نَارِ جَهَنَّمَ دَعًّا* هَذِهِ النَّارُ الَّتِي كُنتُم بِهَا تُكَذِّبُونَ* أَفَسِحْرٌ هَذَا أَمْ أَنتُمْ لَا تُبْصِرُونَ (طور/۱۳-۱۵)