چکیده: افزون‎‌طلبی از ویژگی‌های انسان‌هاست که هرگز پایان نمی‌یابد و انسان را سرگرم خود می‌کند.

بدانید، در حقیقت زندگی دنیا، بازی و سرگرمی، آرایش و فخر‌فروشی شما به یکدیگر و فزون‌طلبی در اموال و اولاد است. [مَثَل آن] مَثَل بارانی است که گیاهان آن، کشاورزان را به شگفت آورد سپس خشک می‌شود. آن را زرد بینی آن‌گاه خاشاک شود. در آخرت عذابی سخت است و از جانب خدا آمرزش و خشنودی است. زندگی دنیا جز کالای فریبنده نیست (حدید/۲۰). افزون‌طلبی شما را سرگرم کرد تا  گورستان‌ها را دیدار کردید. چنین نیست به‌زودی خواهید دانست. باز چنین نیست. به‌زودی خواهید دانست. چنین نیست، اگر شما علم یقینی داشتید [افزون‌طلبی شما را سرگرم نمی‌کرد و] به یقین جهنّم را می‌دیدید سپس بی‌گمان آن را به دیده یقین می‌بینید سپس بی‌گمان آن روز از نعمت‌ها پرسیده خواهید شد (تکاثر/۱-۸). مرا با آن‌ که تنها آفریدم واگذار. و دارایی بسیار به او بخشیدم و پسرانی آماده [به خدمت دادم]. برای او [نعمت دنیا را] به تمامی آماده کردم. باز طمع دارد که بیفزایم. هرگز [چنین] نخواهد شد زیرا او دشمن آیات ما بود. به‌زودی او را به بالا رفتن از گردنه [عذاب] وادار می‌کنم. بی‌تردید او فکر کرد و نقشه کشید. پس مرگ بر او، چه نقشه‌ای کشید. باز هم مرگ بر او، چه نقشه‌ای کشید سپس نگاهی افکند. آن‌گاه رو ترش کرد و چهره درهم کشید سپس روی گردانید و تکبّر ورزید و گفت: این غیر از سخن بشر نیست. به‌زودی او را به سقر وارد می‌کنم و تو چه می‌دانی سقر چیست. نه باقی می‌گذارد و نه رها می‌کند. پوست‌ها را سیاه می‌گرداند (مدّثر/۱۱-۲۹).

طمع، مترفین

اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زِينَةٌ وَ تَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَ تَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَ الْأَوْلَادِ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا وَ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَ مَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَ رِضْوَانٌ وَ مَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ (حدید/۲۰) أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ* حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِر* كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ * ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ*كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ* لَتَرَوُنَّ الْجَحِيمَ* ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ* ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ (تکاثر/۱-۸) ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا* وَ جَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَّمْدُودًا* وَ بَنِينَ شُهُودًا* وَ مَهَّدتُّ لَهُ تَمْهِيدًا* ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ* كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا* سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا* إِنَّهُ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ*  فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ* ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ* ثُمَّ نَظَرَ* ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ* ثُمَّ أَدْبَرَ وَ اسْتَكْبَرَ* فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ* إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ* سَأُصْلِيهِ سَقَرَ* وَ مَا أَدْرَاكَ مَا سَقَرُ* لَا تُبْقِي وَ لَا تَذَرُ* لَوَّاحَةٌ لِّلْبَشَرِ (مدّثر/۱۱-۲۹)