ابر، تودۀ قطرات آب معلق در آسمان، ابر با واژه‌های سَحاب ۹ بار، غَمام ۴ بار، عارض ۲ بار، َُظلّۀ ۱ بار، حامِلات ۱ بار، مُزن ۱ بار و مُعصِرات ۱ بار آمده است .
چکیده: خداوند ابر را آفرید و به وسیله آن زمین مرده را زنده ساخت. ابر برای انسان وسیلۀ نعمت و گاهی وسیلۀ عذاب است.
خداوند ابرهای گران‌بار را پدید آورده (رعد/۱۲)، به آنها سوگند یاد کرده است (ذاریات/۲). خداوند به وسیلۀ باد، ابرها را برمی‌انگیزد و در آسمان هر گونه که بخواهد می‌گستراند و پاره‌پاره می‌کند (روم/۴۸). او ابر را می‌راند و میان آنها را پیوند میدهد. آنگاه آن را متراکم می‌سازد. پس دانه‌های باران را میبینی که از لابه‌لای ابرها بیرون می‌آید (نور/۴۳؛ واقعه/۶۹). خداوند از ابرهای فشرده آبی ریزان (نبأ/۱۴) و از ابرهای کوه‌پیکر، تگرگ فرو می‌آورد (نور/۴۳). او ابرها را به وسیلۀ بادها به سوی سرزمین‌های مرده می‌راند و با آن زمین را پس از مرگ زندگی می‌بخشد (اعراف/۵۷). ابر مسخّر شدۀ میانِ آسمان و زمین، نشانه‌ای برای خردمندان است (بقره/۱۶۴).
ابر وسیلۀ عذاب قوم شعیب (شعراء/۱۸۹) و قوم عاد بود (احقاف/۲۴). خداوند ابر را سایبانی برای قوم بنی اسراییل قرار داد (بقره/۵۷؛ اعراف/۱۶۰). مشرکان اگر پاره‌ای از آسمان را [برای عذاب] در حال سقوط ببینند، می‌گویند: ابری متراکم است (طور/۴۴). گمراهان انتظار دارند که خداوند و فرشتگان در سایبان‌هایی از ابر به سوی آنان بیایند (بقره/۲۱۰).
روز قیامت آسمان به همراه ابرها شکافته می‌شود (فرقان/۲۵).
ابر- تمثیل، حرکت کوهها به حرکت ابرها تشبیه شده است (نمل/۸۸). اعمال کافران مانند تاریکی‌هایی در دریایی ژرف است که امواج آن را می‌پوشاند و بر فراز آن ابری است (نور/۴۰).
اطلاعات بیشتر: آب، باران